Όταν ο Βιντσέντζο Περούτζα έκλεψε τη Μόνα Λίζα από το Λούβρο το 1911, χιλιάδες άνθρωποι έσπευσαν να δουν το χώρο τον οποίο καταλάμβανε κάποτε ο πίνακας του Ντα Βίντσι. Τι ήταν αυτό που έσπρωχνε τα πλήθη να καρφώνουν το βλέμμα τους στον άδειο τοίχο που είχε αφήσει πίσω του ο εξαφανισμένος πίνακας; Άλλωστε, πολλοί από αυτούς δεν τον είχαν δει ποτέ.
Τέτοια φαινόμενα, όπως υποστηρίζει ο ψυχαναλυτής και συγγραφέας Darian Leader, μας επιτρέπουν να διακρίνουμε στη σχέση μας με τις εικαστικές τέχνες, και την εικόνα γενικότερα, μια έκφραση της ανθρώπινης επιθυμίας: κάποιος αναζητά κάτι το οποίο θα του προσφέρει μια ανείπωτη ευχαρίστηση. Καθώς τα περισσότερα πράγματα αποκτούν μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν τα χάσουμε, ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούμε με τα έργα τέχνης αποκαλύπτει ακριβώς μια ασυνείδητη επιθυμία για κάτι που χάσαμε.
Μελέτη εικονολογίας, κοινωνιολογική και συγχρόνως ψυχαναλυτική μελέτη, το έργο του Leader αποτελεί πάνω απ' όλα μια γοητευτική διερεύνηση του ανθρώπινου βλέμματος και των εικόνων που προσπαθούν να το προσελκύσουν, να το αιχμαλωτίσουν ή να το εξαπατίσουν.