Άγγλος παιδίατρος και ψυχαναλυτής (1896-1971), μέλος της Βρετανικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας, που ασχολήθηκε κυρίως με την ψυχανάλυση των παιδιών. Επί 40 χρόνια, παράλληλα πάντα με την ιδιωτική του πελατεία, δέχτηκε στο Paddington Green Children's Hospital του Λονδίνου περίπου 60.000 περιπτώσεις παιδιών, παραμένοντας για αρκετό καιρό ο μοναδικός άντρας παιδοψυχαναλυτής στην Aγγλία. Μεταξύ 1931 και 1970 έγραψε παραπάνω από 600 άρθρα με κύρια θέματα: τη σχέση μητέρας-βρέφους και περιβάλλοντος-παιδιού, την ανθρώπινη δημιουργικότητα (creativity) και τις έννοιες του μεταβατικού αντικειμένου (transitional object) και του εαυτού (self). Γιατρός, παιδίατρος, ψυχαναλυτής, έγινε μέλος ως αναλυτής ενηλίκων στη Bρετανική Ψυχαναλυτική Eταιρεία το 1934 και την επόμενη χρονιά ως παιδοψυχαναλυτής. Ήταν ιδρυτικό μέλος στην Eταιρεία αυτή της Mέσης Oμάδας (Middle Group), η οποία αναγνωρίστηκε ως επίσημη ομάδα τα χρόνια του '60 και πήρε την ονομασία "Aνεξάρτητη" το 1973. Eνώ παρέμεινε πιστός σε μια σκέψη και δημιουργικότητα αντίθετες σε προκαταλήψεις και δοξασίες, η παρουσία του και οι δραστηριότητές του στο ψυχαναλυτικό κίνημα ήταν αδιάλειπτες και εκτέλεσε χρέη προέδρου της Βρετανικής Eταιρείας δις, την πρώτη φορά μεταξύ 1956 και 1959 και τη δεύτερη μεταξύ 1965 και 1968. Άρθρα, ανακοινώσεις, ραδιοφωνικές εκπομπές, προσωπικές σκέψεις αποτέλεσαν αντικείμενο επανειλημμένων δημοσιεύσεων και βιβλίων, εκ των οποίων ορισμένα βασικά είναι: "Κλινικές σημειώσεις στις διαταραχές της παιδικής ηλικίας" ("Clinical Notes on Disorders of Childhood", 1931), "Το παιδί και η οικογένεια" ("The Child and the Family", 1957), "Το παιδί και ο εξωτερικός κόσμος" ("The Child and the Outside World", 1957), "Συλλογή άρθρων: Από την παιδιατρική στην ψυχανάλυση" ("Collected Papers: Through Pediatrics to Psychoanalysis", 1958), "Παιχνίδι και πραγματικότητα" ("Playing and Reality", 1971), "Θεραπευτική συμβουλευτική στην παιδοψυχιατρική" ("Therapeutic Consultation in Child Psychiatry", 1971), "Στέρηση και εγκληματικότητα" ("Deprivation and Delinquency", 1984), κ.ά.

Ο Πάνος Αλούπης είναι ψυχίατρος, διδάκτωρ ψυχολογίας του Πανεπιστημίου 7 στο Παρίσι, με διδακτικό έργο στην έδρα Ψυχοπαθολογίας και ψυχανάλυσης του Πανεπιστημίου 7, μέλος της Γαλλικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας Παρισιού κι αντεπιστέλλον μέλος της Ελληνικής Εταιρείας. Συμμετέχει στη σύνταξη των γαλλικών περιοδικών ψυχανάλυσης και ψυχοσωματικής. Εχει γράψει άρθρα και συμμετάσχει σε ελληνικά και διεθνή περιοδικά και βιβλία, με θεματικές κυρίως γύρω από το σώμα, το αντικείμενο και τη μελαγχολία. Εχει μεταφράσει στα ελληνικά Φρόυντ, Ουίννικοτ και Κρίστεβα και συμμετάσχει στη μετάφραση του Λεξιλόγιου της ψυχανάλυσης.