Το κοινό είχε αρχίσει ν' αδημονεί και να εκνευρίζεται. Οι γυναίκες βενταλίζαν τ' αναψοκοκκινσμένα τους αυτιά επιδεικτικά, σαν διαμαρτυρία.
"Άιντε πια, χρυσόστομε, νισάφι".
Ο Αντόνες όμως, ο γύφτος, συνέχιζε ατάραχος:
"Ακούστε με τώρα προσεχτικά, κουφοί. Η ακρόαση είναι τέχνη. Δεν μπορεί ο καθένας να είναι καλός ακροατής. Θέλει προσοχή και φαντασία. Με την καρδιά ν' ακούτε, όχι με τ' αυτιά.
Το παλιό καλό κρασί θέλει ουρανίσκο μερακλή.
Ψευτοτραγουδούσε και τους κοίταζε επιτιμητικά σαν δάσκαλος, γουρλώνοντας κι άλλο τις ματάρες του.
Δώδεκα πυκνογραμμένα διηγήματα (μυθογραφήματα) ανόμοια μεταξύ τους εντελώς κι απρόβλεπτα, αινιγματικά, περιπαιχτικά και περιπετειώδη, με συχνές ανατροπές και χωρίς ίχνος μελοδραματισμού. Τα θέματα ποικίλα κι ανεξάντλητα: ο δόλος και το πείσμα των ανθρώπων, το Μπουμπούκι του Βάλτου, η αμαρτία, η έσχατη αμαρτία, ο Μακάριος, ο Άντολφ ο μάγος, οι κατάρες κι οι πατημένοι όρκοι, ο Θεός ο ίδιος, ο Μάνικας, η πουστιά, το μαράζι, ο Μίλτος ο χέστης, η άγρια χαρά, το κεφάλι του Τούρκου και άλλα πολλά.