Ο Σωτήρης Δημητρίου (1925-2016) έλαβε μέρος στην Αντίσταση, φυλακίστηκε και αργότερα εξορίστηκε στη Μακρόνησο. Απόφοιτος του ΕΜΠ, εργάστηκε ως πολιτικός μηχανικός, αλλά ασχολήθηκε συστηματικά με την ανθρωπολογία, τον κινηματογράφο και γενικότερα τις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες. Πρωτοστάτησε το 1986 στην Ομάδα Ανθρωπολογίας του ΚΜΕ, και από το 1998 στην Ομάδα Κριτικής Διεπιστημονικότητας με υπόβαθρο την ανθρωπολογία. Υπήρξε πρόεδρος της εταιρείας του «Σύγχρονου Κινηματογράφου» στο διάστημα 1971-74, μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Kριτικών Kινηματογράφου από το 1976, της Eλληνικής Σημειωτικής Eταιρείας από το 1980, του Kέντρου Mελετών και Tεκμηρίωσης από το 1991, της Eταιρείας των Φίλων του Aνθρωπολογικού Mουσείου από το 1992, και της Eταιρείας Kοινωνικών Aνθρωπολόγων (Association of Social Anthropologists) από το 1993. Πέρα από δύο ποιητικές συλλογές, Γράμματα της ανακωχής (1965) και Ψηλαφήσεις (1985), και πλήθος άρθρων σε περιοδικά και συλλογικούς τόμους, έχει δημοσιεύσει τα δοκιμιακά και ερευνητικά έργα: Κινηματογράφος, σημειολογία, κρίση της αισθητικής (1973), Εισαγωγή στο «Δώρο» του Mauss (1979), Λεξικό Όρων (5 τόμοι): I. Σημειολογικής και δομικής ανάλυσης της τέχνης (1978), II. Επικοινωνίας και σημειωτικής ανάλυσης (1978), III. Γλωσσολογίας (1983), IV. Σημαντικής (1986), V. Κυβερνητικής, δομισμού και θεωρίας των συστημάτων (1987), Η εξέλιξη του ανθρώπου (5 τόμοι): I. Ανθρωπογένεση (1990), II. Τα πρώτα βήματα (1993), III. Παλαιολιθική εποχή (1993), IV. Αρχές της κοινωνικής οργάνωσης (1996), V. Γλώσσα-Σώμα (2001), Ανθρωπολογία και Ιστορία (μαζί με τη Σίβυλλα Δημητρίου-Κοτσώνη, 1996), Μορφές βίας (2003), Η πολιτική διάσταση στην τέχνη (2009), Ο κινηματογράφος σήμερα (2011), Κοινωνική εξέλιξη και σχέσεις δύναμης (2017).

Ο Σταύρος Σταυρίδης σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ. Εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ με θέμα "Η πολιτισμική εξάρτηση της συμβολικής σχέσης με τον χώρο". Μετείχε στην συντακτική ομάδα του περιοδικού "Εφήμερη πόλη" (κριτικός, βιωματικός και φαντασιακός λόγος για το χώρο). Είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού "Ουτοπία" (δίμηνη έκδοση θεωρίας και πολιτισμού). Έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα με αντικείμενο τη θεωρητική διερεύνηση των προβλημάτων του χώρου και της αρχιτεκτονικής. Έχουν εκδοθεί τα βιβλία του: "Η συμβολική σχέση με τον χώρο", Κάλβος 1990. "Διαφήμιση και το νόημα του χώρου", Στάχυ 1996, "Από την πόλη οθόνη στην πόλη σκηνή", Ελληνικά Γράμματα 2002 (Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου), "Μετέωροι χώροι της ετερότητας", εκδ. Αλεξάνδρεια, 2010, καθώς και σε συνεργασία με τη φωτογράφο Ε. Κώτσου, "Η υφή των πραγμάτων", Ίριδα 1996. Είναι επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, όπου διδάσκει αρχιτεκτονική σύνθεση και θεωρία στο προπτυχιακό και μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών. Ο δικτυακός σύνδεσμος για τον ανοιχτό χώρο έρευνας και εκπαίδευσης "Κατοικία και πόλη", είναι: http://courses.arch.ntua.gr/housing.htm.

Η Στέλλα Σουβατζή είναι διδάκτωρ αρχαιολογίας του πανεπιστημίου του Καίμπριτζ, μεταδιδακτορική υπότροφος του ΙΚΥ.

Η Ρέα Κακάμπουρα είναι κοινωνική λαογράφος, λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Η Εσθήρ Σολομών είναι Λέκτωρ Μουσειολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Σπούδασε Αρχαιολογία, Μουσειολογία και Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων, το Universita degli Studi di Firenze, το University of Sheffield και το University College London. Έχει εργαστεί ως μουσειολόγος και επιμελήτρια εκθέσεων σε μουσεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει εκπονήσει σειρά μουσειολογικών μελετών, δημοσιευμένων σε διεθνή και ελληνικά περιοδικά και συλλογικούς τόμους. Τα ερευνητικά ενδιαφέροντα της αφορούν τις κοινωνικές και πολιτικές χρήσεις της πολιτιστικής κληρονομιάς, τις μουσειακές αναπαραστάσεις του παρελθόντος, τις υλικές αποτυπώσεις της κοινωνικής μνήμης και ταυτότητας, τον πολιτιστικό τουρισμό.

Ο Γιάννης Ντινιακός είναι ιστορικός, με μεταπτυχιακές σπουδές στη Νεότερη Ελληνική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Η Δήμητρα Παπακωνσταντίνου είναι διδάκτωρ αρχαιολογίας του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου.

Η Κατερίνα Χρηστέα είναι φιλόλογος, με μεταπτυχιακές σπουδές στη νεοελληνική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης.

Ο Αναστάσιος Πεχλιβανίδης είναι υποψήφιος διδάκτωρ πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Αρχαιολόγος της ΚΒΔ Εφορίας Αρχαιοτήτων.

Ο Σωτήρης Δημητρίου (1925-2016) έλαβε μέρος στην Αντίσταση, φυλακίστηκε και αργότερα εξορίστηκε στη Μακρόνησο. Απόφοιτος του ΕΜΠ, εργάστηκε ως πολιτικός μηχανικός, αλλά ασχολήθηκε συστηματικά με την ανθρωπολογία, τον κινηματογράφο και γενικότερα τις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες. Πρωτοστάτησε το 1986 στην Ομάδα Ανθρωπολογίας του ΚΜΕ, και από το 1998 στην Ομάδα Κριτικής Διεπιστημονικότητας με υπόβαθρο την ανθρωπολογία. Υπήρξε πρόεδρος της εταιρείας του «Σύγχρονου Κινηματογράφου» στο διάστημα 1971-74, μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Kριτικών Kινηματογράφου από το 1976, της Eλληνικής Σημειωτικής Eταιρείας από το 1980, του Kέντρου Mελετών και Tεκμηρίωσης από το 1991, της Eταιρείας των Φίλων του Aνθρωπολογικού Mουσείου από το 1992, και της Eταιρείας Kοινωνικών Aνθρωπολόγων (Association of Social Anthropologists) από το 1993. Πέρα από δύο ποιητικές συλλογές, Γράμματα της ανακωχής (1965) και Ψηλαφήσεις (1985), και πλήθος άρθρων σε περιοδικά και συλλογικούς τόμους, έχει δημοσιεύσει τα δοκιμιακά και ερευνητικά έργα: Κινηματογράφος, σημειολογία, κρίση της αισθητικής (1973), Εισαγωγή στο «Δώρο» του Mauss (1979), Λεξικό Όρων (5 τόμοι): I. Σημειολογικής και δομικής ανάλυσης της τέχνης (1978), II. Επικοινωνίας και σημειωτικής ανάλυσης (1978), III. Γλωσσολογίας (1983), IV. Σημαντικής (1986), V. Κυβερνητικής, δομισμού και θεωρίας των συστημάτων (1987), Η εξέλιξη του ανθρώπου (5 τόμοι): I. Ανθρωπογένεση (1990), II. Τα πρώτα βήματα (1993), III. Παλαιολιθική εποχή (1993), IV. Αρχές της κοινωνικής οργάνωσης (1996), V. Γλώσσα-Σώμα (2001), Ανθρωπολογία και Ιστορία (μαζί με τη Σίβυλλα Δημητρίου-Κοτσώνη, 1996), Μορφές βίας (2003), Η πολιτική διάσταση στην τέχνη (2009), Ο κινηματογράφος σήμερα (2011), Κοινωνική εξέλιξη και σχέσεις δύναμης (2017).