Το ποιητικό βιβλίο του Christopher Bakken "After Greece" μού προκάλεσε αρχικά μια διπλή έκπληξη. Η πρώτη είναι ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι από άλλους τόπους που μπορούν να εμπνευστούν από την Ελλάδα, να γράψουν κι ακόμη περισσότερο να την αγαπήσουν. Η δεύτερη και πιο σημαντική, είναι ότι ενώ η περιήγηση ή και η βίωση στην Ελλάδα έχει δώσει αναρίθμητα γραπτά κάθε είδους, οπότε η επάνοδος σ' αυτή τη θεματική οδηγεί συνήθως στον χιλιοπατημένο δρόμο των επαναλήψεων, ο Christopher Bakken ξαναβλέπει στο βιβλίο του τα πάντα από την αρχή, με τη δική του, πρωτογενή ματιά.
Μίλησα για "ποιητικό βιβλίο" και όχι για " ποιητική συλλογή" γιατί τα ποιήματα που το απαρτίζουν, παρά τις διαφορές τους σε τόπο, σε χρόνο, σε διάθεση, έχουν μια βαθιά εσωτερική συνάφεια και μιαν ισχυρή υφολογική συναρμογή. Πρόκειται λοιπόν για ένα ενιαίο ποιητικό βιβλίο με το οποίο ο ποιητής παρατηρεί και επικοινωνεί, ταυτίζεται και αντιδιαστέλλεται με τα όσα έχουν συμβεί και εξακολουθούν να συμβαίνουν γύρω του, από τις μορφές που αναδύονται από τον δίσκο της Φαιστού έως τη Μεγάλη Θεά της Σαμοθράκης που γυρνάει σαν "...μια πλανόδια να πουλάει κριθαροκούλουρα και θυμαρίσιο μέλι...", από την κωφάλαλη κοπέλα που κολυμπάει στην Περαία "...λουσμένη / στο φως και σ''ένα βουβό πανδαιμόνιο των γλάρων..." και την ορδή των νεαρών μοτοσυκλετιστών που τρέχουν για τη Θεσσαλονίκη έως "...τα μακρόσυρτα ονόματα των Εβραίων νεκρών χαραγμένα σε Ελληνικό γρανίτη..." , από μια συναυλία αρχαίας μουσικής στο Χιούστον όπου "...μυστικές ώρες υπόγειες ξυπνάνε.../ οι πανδούρες και ο εξάκλειδος πλαγίαυλος..." έως τη μικρούλα κόρη του που κουρνιάζει στην αγκαλιά της γυναίκας του μέσα στο αεροπλάνο που περιίπταται την Ελλάδα.
Όμως θα κάναμε λάθος αν βλέπαμε το βιβλίο του Christopher Bakken μόνο σαν μιαν αισθαντική και διεισδυτική περιγραφή της Ελλάδας μέσα στην κίνηση του χρόνου ή σαν μια στοχαστική έκφραση των δικών του βιωμάτων. Ο ποιητής πηγαίνει πολύ πιο πέρα. Γεφυρώνοντας το παρελθόν με το παρόν, το εδώ με το αλλού, το μέσα με το έξω, αναπλάθει τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει και μαζί αναπλάθει τον ίδιο τον εαυτό του. Σ' αυτόν τον κόσμο καλεί και μας, με μια πλατιά χειρονομία όπως εκείνες του Whitman, να μπούμε μέσα και να μοιραστούμε τα όσα έχει εκείνος προσκομίσει. Δεν ξεχνάει πως είμαστε φθαρτοί, πως αποτελούμε "...μια συνηθισμένη χωματένια συντεχνία...", αλλά ταυτόχρονα δίνει την ελπίδα της συνέχειας, όπως μάλιστα αναδύεται από έναν στίχο που προέρχεται από μιαν αρχαία επιτάφια επιγραφή: "Αφού το χώμα είναι θεός, δεν είμαι χώμα αλλά θεός." Και μαζί μας προειδοποιεί μ'' αυτόν τον αμφίρροπο στίχο: "...κινδυνεύουμε να γίνουμε περισσότερο ο εαυτός μας."
Σ' αυτό το βιβλίο η επιθυμία του νόστου είναι ισχυρή. Αλλά εξίσου ισχυρή είναι η επιθυμία της νέας αναχώρησης, του διαρκούς ταξιδιού. Άλλωστε και η απόλαυση που μας δίνει η ποίηση, πέρα από τις εκπλήξεις, είναι σαν "...ένα ταξίδι που, στο πρώτο φύσημα/ του ανέμου σαν ανάσα ξαναγυρνά." Όμως το ταξίδι μέσα στην ποίηση του Christopher Bakken μπορούμε τώρα να το κάνουμε χάρη στην εξαιρετική μεταφραστική ανάπλαση της Ρούλας Κονσολάκη. (από την εισαγωγή του Τίτου Πατρίκιου)