Η Αικατερίνη Πολυμέρου - Καμηλάκη γεννήθηκε στην Τσαγκαράδα του Πηλίου (1950). Το 1972 έλαβε το πτυχίο της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (τμήμα βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών). Το 1990 ανακηρύχθηκε διδάκτορας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα της διατριβής: "Νεοελληνική μετρολογία. Παραδοσιακά μέτρα και σταθμά, 19ος-20ός αι." Συντάκτρια του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών από το 1974 (από το 1992 Ερευνήτρια). Στο πλαίσιο των ενδιαφερόντων της και των επιστημονικών της υποχρεώσεων προς το Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας έχει πραγματοποιήσει εντεταλμένες ερευνητικές αποστολές για επιτόπια έρευνα και μελέτη του λαϊκού πολιτισμού στη Θεσσαλία, τη Δυτική Μακεδονία και την Κρήτη. Εκλεγμένη Διευθύντρια του Κέντρου (1994-1995 και 1997-2000), θέση που κατέχει έως σήμερα. Έχει πραγματοποιήσει δεκάδες επιστημονικές ανακοινώσεις σε συνέδρια, διαλέξεις και ομιλίες. Έχει επιβλέψει ερευνητικά προγράμματα κι έχει οργανώσει συνέδρια, εκθέσεις, επιστημονικά λαογραφικά μουσεία και συλλογές. Επίσης έχει δημοσιεύσει αυτοτελή συγγράμματα λαογραφικού περιεχομένου, βιβλιοκρισίες, άρθρα σε περιοδικά κι εφημερίδες, έχει ασχοληθεί με την επιμέλεια εκδόσεων κι έχει συμμετάσχει σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Επιστημονικά ενδιαφέροντα: Υλικός πολιτισμός, παραδοσιακή τεχνολογία, λαϊκό θέατρο. Κατά τα έτη 1990-1993 διετέλεσε τακτικό μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, υπεύθυνη για τα παιδαγωγικά του τμήματα, καθώς και μέλος διαφόρων επιτροπών του. Το 1993 εκλέχθηκε λέκτωρ λαογραφίας του τμήματος φιλολογίας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι αντιπρόεδρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας. Τακτικό μέλος της Συνοδικής Επιτροπής της Ακαδημίας Εκκλησιαστικών Τεχνών της Εκκλησίας της Ελλάδος. Πρόεδρος της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας των Θεσσαλών (μέλος του Δ.Σ. από το 1972, Γεν. Γραμματέας από το 1981 μέχρι το 1996). Μέλος του Verein fur Volkskunde της Βιέννης από το 1983. Μέλος της μονίμου τριμελούς Διοικούσας Επιτροπής του Δημοτικού Μουσείου Μηλεών Πηλίου, ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας, από το 1989.

Ο Στέλιος Μουζάκης γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι πολιτικός μηχανικός, ερευνητής πολιτισμών. Συστηματικά ασχολείται με την έρευνα και παρουσίαση βυζαντινών και μεταβυζαντινών μνημείων και χειρογράφων, ενώ παράλληλα έχει ασχοληθεί με ποικίλα θέματα του νεοελληνικού λαϊκού πολιτισμού. Έχει πλούσιο συγγραφικό και εκδοτικό έργο. Μελέτες του έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά και επετηρίδες. Είναι τακτικό μέλος σε επιστημονικές εταιρείες Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Λαογραφίας. Μεταξύ άλλων είναι μέλος στην Ελληνική Λαογραφική Εταιρεία, στην Εταιρεία Βυζαντινών Σπουδών, στην Ελληνική Εταιρεία Εθνολογικών Σπουδών, ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Επιστημονικής Εταιρείας Αττικών Μελετών, στην Ελληνική Εραλδική - Γενεαλογική Εταιρεία, μέλος της The International Molinological Society (TIMS), ιδρυτικό μέλος του Center of Greek-Russian Historical Research (CE.HI.R.), μέλος του Δ.Σ. του Φιλολογικού Συλλόγου "Παρνασσός", της Federation Internationale des Journalistes et Ecrivains du Tourisme, κ.ά. Ιδρυτικό μέλος του Ινστιτούτου των Ελληνικών Μύλων (ΙτΕΜ). Έχει συνεργαστεί σε συλλογικούς τόμους και σε ιστορικά λεξικογραφικά έργα, όπως "Μεγάλη Γενική Εγκυκλοπαίδεια Yδρία", "Εγκυκλοπαιδικό Προσωπογραφικό Λεξικό Βυζαντινής Ιστορίας και Πολιτισμού (ΕΠΛΒΙΠ)", "Λεξικό Βυζαντινής Πελοποννήσου (ΛΒΠ)", περιοδικό "Ιστορικά θέματα". Έχει πραγματοποιήσει διαλέξεις ή ομιλίες και έχει συμμετάσχει σε διάφορα ελληνικά και διεθνή συνέδρια με πρωτότυπες ανακοινώσεις, επί αντιστοίχων θεμάτων. Τέλος, έχει συνεργαστεί στην εκπόνηση και ολοκλήρωση διαφόρων ερευνητικών προγραμμάτων όπως, "Το νερό κινητήρια δύναμη στα παραδοσιακά ενεργειακά συστήματα του Αιγαίου από τη Θράκη ως την Κύπρο" του Υπουργείου Αιγαίου. Βιβλιοκρισίες και παρουσιάσεις έργων του έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά. Για το έργο του έχει τιμηθεί με διάφορες διακρίσεις και βραβεία.

Ο Παναγιώτης Αρ. Υφαντής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υπήρξε υπότροφος στην Pontificia Universita "San Nicola" στο Μπάρι της Ιταλίας (1988 - 1991), όπου ειδικεύθηκε στην έρευνα των σχέσεων μεταξύ Ορθοδοξίας και Ρωμαιοκαθολικισμού. Έχει συμμετάσχει σε επιστημονικά συνέδρια και ερευνητικά προγράμματα και έχει συντάξει άρθρα ιστορικού και θεολογικού περιεχομένου καθώς και κείμενα πνευματικού προβληματισμού για ελληνικά και ιταλικά περιοδικά. Έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές "Καταγραφή" (εκδ. Αρμός, 1997) και "Λειμωνάριον" (εκδ. Διάττων, 2001), ενώ η μελέτη του "Μέγα Σπήλαιο: Ιστορία, πνευματική και εθνική μαρτυρία" (εκδ. Ι Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Αθήναι 1999) τιμήθηκε με το Βραβείο της Τάξεως Γραμμάτων και Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών. Από τον Σεπτέμβριο του 2006 υπηρετεί στο Τμήμα Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών ως λέκτορας στον Τομέα Εκκλησιαστικής Ιστορίας, Χριστιανικής Γραμματείας, Αρχαιολογίας και Τέχνης.

Ο Ι. Μ. Χατζηφώτης γεννήθηκε το 1944 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από γονείς Δωδεκανησίους και έφυγε από τη ζωή τον Ιούλιο του 2006 στην Αθήνα. Έκανε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Αβερώφειο και έχει σπουδάσει φιλολογία στην Αθήνα και κοινωνιολογία της θρησκείας στην Κατάνη της Σικελίας. Διετέλεσε Μέγας Άρχων Υπομνηματογράφος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και Μέγας Άρχων Ιερομνήμων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Από το 1982 έως το 1998 σύμβουλος και εκπρόσωπος τύπου και δημοσίων σχέσεων του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σεραφείμ και από το 1983 διευθυντής του επισήμου οργάνου της Εκκλησίας της Ελλάδος "Εκκλησιαστική Αλήθεια". Διευθυντής και εκπρόσωπος τύπου της Ιεράς Συνόδου από το 1984 έως το 1995. Ασχολήθηκε με την ποίηση, την κριτική βιβλίου, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, το θέατρο. Μελετήματά του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα ιστορικά, λογοτεχνικά και επιστημονικά περιοδικά. Στο πολύπλευρο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται εισηγήσεις σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια, δημοσιεύματα σε τιμητικούς τόμους και επετηρίδες και βιβλία με θέμα τη νεοελληνική ιστορία, όπως τα αναφερόμενα στον Άνθιμο Γαζή, τον Θ. Α. Πασχίδη, τον Ν. Δημητρακόπουλο, το Άγιον Όρος, την Πάτμο και τα Μετέωρα, τη Δωδεκάνησο, τους εθνικούς αγώνες της εκκλησίας, τον Γρηγόριο Ε΄, την Αλεξάνδρεια. Έφερε στο φως πλήθος ανεκδότων εγγράφων από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους και άλλα ιστορικά αρχεία. Το έργο του "Αλεξάνδρεια (Οι δύο αιώνες του νεότερου ελληνισμού, 19ος-20ός)" βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εταιρίας Ιστορικών Μελετών επί του Νεοτέρου Ελληνισμού, του Φιλολογικού Συλλόγου "Παρνασσός", τακτικός εταίρος της Εταιρίας Βυζαντινών Σπουδών, της Μεσογειακής Ακαδημίας της Ρώμης, της Ελλ. Βιβλιογραφικής Εταιρίας, αντιπρόεδρος της Έκκλησης της Ακρόπολης, γενικός γραμματέας της Ένωσης Δημοσιογράφων - Ιδιοκτητών Επιστημονικού Περιοδικού Τύπου, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Συμβούλων Δημοσίων Σχέσεων, αν. γεν. γραμ. της Ελληνικής Επιτροπής των Φίλων της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Υπήρξε τακτικός συνεργάτης όλων σχεδόν των ημερησίων αθηναϊκών εφημερίδων και περιοδικών: "Έθνους", "Νέων", "Ελευθεροτυπίας", "Βραδυνής", "Εστίας", "Καθημερινής", "Απογευματινής", "Ακρόπολης", "Εικόνων", "Επικαίρων", "Ιστορίας εικονογραφημένης" και αρθρογράφος του "Ελεύθερου Τύπου" στο ένθετο "Ορθοδοξία και ελληνισμός".

Η Αικατερίνη Πολυμέρου - Καμηλάκη γεννήθηκε στην Τσαγκαράδα του Πηλίου (1950). Το 1972 έλαβε το πτυχίο της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (τμήμα βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών). Το 1990 ανακηρύχθηκε διδάκτορας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα της διατριβής: "Νεοελληνική μετρολογία. Παραδοσιακά μέτρα και σταθμά, 19ος-20ός αι." Συντάκτρια του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών από το 1974 (από το 1992 Ερευνήτρια). Στο πλαίσιο των ενδιαφερόντων της και των επιστημονικών της υποχρεώσεων προς το Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας έχει πραγματοποιήσει εντεταλμένες ερευνητικές αποστολές για επιτόπια έρευνα και μελέτη του λαϊκού πολιτισμού στη Θεσσαλία, τη Δυτική Μακεδονία και την Κρήτη. Εκλεγμένη Διευθύντρια του Κέντρου (1994-1995 και 1997-2000), θέση που κατέχει έως σήμερα. Έχει πραγματοποιήσει δεκάδες επιστημονικές ανακοινώσεις σε συνέδρια, διαλέξεις και ομιλίες. Έχει επιβλέψει ερευνητικά προγράμματα κι έχει οργανώσει συνέδρια, εκθέσεις, επιστημονικά λαογραφικά μουσεία και συλλογές. Επίσης έχει δημοσιεύσει αυτοτελή συγγράμματα λαογραφικού περιεχομένου, βιβλιοκρισίες, άρθρα σε περιοδικά κι εφημερίδες, έχει ασχοληθεί με την επιμέλεια εκδόσεων κι έχει συμμετάσχει σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Επιστημονικά ενδιαφέροντα: Υλικός πολιτισμός, παραδοσιακή τεχνολογία, λαϊκό θέατρο. Κατά τα έτη 1990-1993 διετέλεσε τακτικό μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, υπεύθυνη για τα παιδαγωγικά του τμήματα, καθώς και μέλος διαφόρων επιτροπών του. Το 1993 εκλέχθηκε λέκτωρ λαογραφίας του τμήματος φιλολογίας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι αντιπρόεδρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας. Τακτικό μέλος της Συνοδικής Επιτροπής της Ακαδημίας Εκκλησιαστικών Τεχνών της Εκκλησίας της Ελλάδος. Πρόεδρος της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας των Θεσσαλών (μέλος του Δ.Σ. από το 1972, Γεν. Γραμματέας από το 1981 μέχρι το 1996). Μέλος του Verein fur Volkskunde της Βιέννης από το 1983. Μέλος της μονίμου τριμελούς Διοικούσας Επιτροπής του Δημοτικού Μουσείου Μηλεών Πηλίου, ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας, από το 1989.

Η Ανδρομάχη Οικονόμου γεννήθηκε στις Ερυθρές Αττικής. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή (τμήμα Ιστορικό-Αρχαιολογικό) του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην εθνολογία και την κοινωνική ανθρωπολογία του ΙΚΥ στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (Παρίσι) από όπου έλαβε το 1991 το διδακτορικό της. Εργάστηκε ως προϊσταμένη του τμήματος Μουσείων του Πολιτιστικού Τεχνολογικού Ιδρύματος ΕΤΒΑ. Δίδαξε κοινωνική ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (2001-2003). Από το 2004 εργάζεται ως ερευνήτρια στο Κέντρο Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών. Ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Εθνολογίας έχει διατελέσει πρόεδρός της και επί σειρά ετών μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Μελέτες της έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και συλλογικούς τόμους.

O Nίκος Ε. Καραπιδάκης γεννήθηκε το 1955 στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου και Αρχειονομία -Παλαιογραφία στην Ecole Nationale des Chartes. Εργάσθηκε ως αρχειονόμος από το 1982 στο Ιστορικό Αρχείο Κέρκυρας, στα Γενικά Αρχεία της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στη συνέχεια, από το 1989 έως το 1993, ως διευθυντής των Γενικών Αρχείων του Κράτους. Από το 1990 διδάσκει μεσαιωνική ιστορία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Στο συγγραφικό του έργο ασχολείται με την ιστορία των θεσμών, των κοινωνικών ομάδων και την ιστοριογραφία του Μεσαίωνα και της Ενετοκρατίας. (Πηγή: Αρχείο Σύγχρονων Συγγραφέων, Ε.ΚΕ.ΒΙ.)

Ο Νίκος Σηφουνάκης γεννήθηκε το 1949 στο Ρέθυμνο. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στη Γένοβα και έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα της αναστήλωσης μνημείων. Εκπόνησε αρχιτεκτονικές μελέτες συντήρησης και αναστήλωσης μνημείων σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Διετέλεσε μέλος της διευθυντικής επιτροπής για την αρχιτεκτονική κληρονομιά του Συμβουλίου της Ευρώπης. Το 2003 τιμήθηκε με την ανώτατη διάκριση των γραμμάτων και των τεχνών της Γαλλικής Δημοκρατίας για τη συμβολή του στη μελέτη και την ανάδειξη του πολιτισμού του Αιγαίου. Διετέλεσε Υπουργός Αιγαίου την τετραετία 2000 - 2004 και Υπουργός Τουρισμού και Υφυπουργός Πολιτισμού κατά τη διετία 1994 - 1996. Από το 1989 ως το 2000 εξελέγη έξι φορές διαδοχικά βουλευτής Λέσβου. Τον Ιούνιο του 2004 εκλέχτηκε ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ και έναν μήνα αργότερα ψηφίστηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Πολιτισμού, Εκπαίδευσης και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας. Από το 1987 ως το 1988 ήταν γενικός διευθυντής της ΕΡΤ, και από το 1983 ως το 1987 Νομάρχης Λέσβου. Δραστηριοποιήθηκε πολιτικά πολύ νέος και εντάχθηκε στις τάξεις της ΕΔΗΝ. Στα χρόνια της χούντας συνδέθηκε με τον Αλέκο Παναγούλη, του οποίου υπήρξε φίλος και συνεργάστηκε μαζί του μέχρι τον πρόωρο θάνατο του (1976), οπότε και εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ. Μιλά γαλλικά και ιταλικά. Είναι παντρεμένος και πατέρας μίας κόρης.

Η Παγώνα Λάγιου είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Υγιεινής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πρόσεδρη Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο Harvard των ΗΠΑ.

Η Κ. Νάντια Σερεμετάκη ειναι ανθρωπολόγος με 25ετή ερευνητική - συγγραφική και διδακτική πορεία στην πολιτισμική, κοινωνική και εφαρμοσμένη ανθρωπολογία. Το διεπιστημονικό συγγραφικό έργο της εχει χαρακτηριστεί ως πολυσχιδές, καινοτόμο και διαχρονικό. Διδάσκεται στα ξένα πανεπιστήμια σε διάφορα γνωστικά αντικείμενα των πολιτισμικών σπουδών και ανθρωπιστικών & κοινωνικών επιστημών αλλά και την συγκριτική λογοτεχνία από το 1992. Βιβλία και άρθρα της αλλά και ποίηση, γράφει τόσο στην αγγλική όσο και στην ελληνική γλώσσα - έχει δε πραγματευτεί θέματα πολιτισμικής μετάφρασης τόσο στα βιβλία της όσο και σε άρθρα. Έχει διδάξει σε γνωστά πανεπιστήμια του κόσμου, και από το 2008 διδάσκει και στην Ελλάδα, στο Παν/μιο Πελοποννήσου, Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών. Συνδυάζει πλούσια ερευνητική δράση σε διάφορα μέρη του κόσμου με έντονη εξωπανεπιστημιακή, δημόσια - παιδαγωγική παρουσία, και έχει λάβει διακρίσεις τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα. Για ενημέρωση και περισσότερες πληροφορίες: www.seremetakis.com