"... Ίσιωσε λίγο το μουστάκι του, κοιτώντας γύρω του αφηρημένος. Τελικά θα χρειάζονταν δυο γενιές ακόμα για ν' απαλλαγεί τελείως το αίμα του από το φάντασμα της Ελλάδας, που τόσο τον κυνήγησε όσο ήταν νέος, το φάντασμα που τον έστειλε στην άλλη άκρη του κόσμου και που νόμιζε ότι θα το ξεφορτωνόταν με το που θα πατούσε την ξένη γη. Ό,τι δεν είχε κατορθώσει να κάνει εκείνος, να αποκοπεί οριστικά, να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του, θα το κάνανε για λογαριασμό του τα εγγόνια του. Και θα το κάνανε παρά τη θέλησή του. Γιατί είχε αλλάξει γνώμη. Την αγαπούσε την Ελλάδα, αλλά ήταν σαν να είχε δώσει στα πράγματα από τη στιγμή που ξενιτεύτηκε μια ώθηση προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση που δεν μπορούσε ν' αλλάξει πια. Και ήταν σαν εκείνος να μην αποφάσιζε για τίποτα. Ήταν σαν να υπάκουε σε κάποιον που μοναδικό του στόχο είχε να του ανατρέπει τους υπολογισμούς..."
Ο Θεόφιλος Μαΐλης δεν στέριωσε πουθενά. Περιπλανώμενος και διαρκώς επιστρέφων, εν τέλει άπατρις, έζησε όπως καθόρισε η νεανική θητεία του στα καλυμνιακά σφουγγαράδικα: η θάλασσα ως προσωρινή διαμονή και ως αναμέτρηση.