[...] Οι φωτογραφίες που προτιμώ είναι πάντοτε αυτές που μου δίνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που δείχνουν. Μια φωτογραφία λόγου χάρη μου δείχνει ένα δρομάκι σ' ένα χωρίο της Σεβίλλης (έτσι μου λέει η λεζάντα της), το φως του ήλιου, τις σκιές των τοίχων, τη θαμπή σιλουέτα ενός παιδιού στο βάθος του φωτογραφημένου πεδίου. Χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο, αυτή η φωτογραφία μου προκαλεί ένα έντονο συναίσθημα που είναι περιττό να κατονομάσω ή να περιγράψω εδώ. Συναίσθημα που απορρέει όχι από τη φωτογραφημένη πραγματικότητα που δείχνεται, αλλά από την ακινησία, το ασφυκτικό κλείσιμο της σκηνής μέσα στο κάδρο, τη σιωπή που την περιβάλλει, τη στέρηση της δυνατότητας να δω κάτι περισσότερο.

Άλλες φορές πάλι αυτό που βλέπω στις φωτογραφίες είναι η ίδια η ματιά του φωτογράφου. Αυτή, που καθώς στρέφεται σ' ένα συγκεκριμένο χώρο, σημαδεύει ένα σημείο του, αγκιστρώνεται σ' ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, αφήνοντας να διαφανεί μια επιθυμία, μια τρυφερότητα. Αν κάτι μ' ενδιαφέρει, δεν είναι αυτό που μου δείχνει, αλλά αυτό που δείχνει.
Προτιμώ την απουσία της φωτογραφημένης πραγματικότητας.

Κωστής Αντωνιάδης