Νικόλαος Κονεμένος (1832-1906). Ο Νικόλαος Κονεμένος γεννήθηκε στην Πρέβεζα, καταγόμενος από οικογένεια ευπατρίδων. Ο πατέρας του Σπυρίδων ήταν πρόξενος της Τουρκίας στην Ιόνιο Πολιτεία και λίγο μετά τη γέννηση του γιου του εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Λευκάδα και στη συνέχεια (1943) στην Κέρκυρα. Ο Νικόλαος αποφοίτησε από την Ιόνιο Ακαδημία, στράφηκε στη λογοτεχνία και μπήκε στον κύκλο της Επτανησιακής Σχολής. Το 1858 εξέδωσε το περιοδικό Εωσφόρος, που κυκλοφόρησε για ένα μήνα περίπου. Το 1865 πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη εμφάνισή του στη λογοτεχνία με την ποιητική συλλογή Στίχοι. Τον ίδιο χρόνο διορίστηκε πρόξενος της Τουρκίας στην Πάτρα. Εκεί έζησε δεκαέξι χρόνια και ολοκλήρωσε δύο μελέτες για το γλωσσικό ζήτημα (Το ζήτημα της γλώσσας 1873, Και πάλε περί της γλώσσας 1875), όπου υποστήριξε τη χρήση της καθομιλουμένης γλώσσας, της λεγόμενης κοινής, τόσο στην καθημερινή ζωή όσο και στη λογοτεχνία και την επιστήμη. Το 1876 εξέδωσε την κοινωνική μελέτη Οικογένεια. Το τελευταίο του έργο, σατιρικό πεζό με αυτοβιογραφικά στοιχεία και τίτλο Διαθήκη κυκλοφόρησε το 1901. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Νικόλαου Κονεμένου βλ. Γιαλουράκης Μανώλης, «Κονεμένος Νικόλαος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 8. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ., Δημάρατος Ι.Φ., «Κονεμένος Νικόλαος», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 14. Αθήνα, Πυρσός, 1930 και Μιχαλόπουλος Φάνης, «Νικόλαος Κονεμένος (1832-1907)», Αγγλοελληνική Επιθεώρηση Ε΄, 5-6/1952, αρ.11, σ.422-432. . (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Ο Γιάννης Δάλλας γεννήθηκε το 1924 στη Φιλιππιάδα. Είναι ποιητής, νεοελληνιστής και μεταφραστής έργων της αρχαίας γραμματείας. Σπούδασε κλασική φιλολογία στην Αθήνα. Υπηρέτησε στη μέση και στην ανώτατη εκπαίδευση (καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και του Τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου). Eξέδωσε δεκατρείς ποιητικές συλλογές από τις οποίες οι δέκα πρώτες περιέχονται στη συγκεντρωτική τους επανέκδοση "Ποιήματα 1948-1988" (Νεφέλη, 1990) και οι τρεις επόμενες είναι οι: "Αποθέτης" (1993), "Στοιχεία ταυτότητας" (1999) και "Γεννήτριες" (2004). Επίσης σειρά συγκεντρωτικών μελετημάτων ("H δημιουργική δεκαετία στην ποίηση του Βάρναλη" και "Κωνσταντίνος Θεοτόκης, κριτική σπουδή μιας πεζογραφικής πορείας"), φιλολογικές εκδόσεις των πεζών του Κωνσταντίνου Θεοτόκη (Διηγήματα, Oι σκλάβοι στα δεσμά τους), των συνθετικών συλλογών του K. Βάρναλη ("Σκλάβοι πολιορκημένοι" και "Tο φως που καίει") και των έργων του A. Κάλβου ("Ωδαί", "H Ιωνιάς", "Oι Ψαλμοί του Δαβίδ"). Δημοσίευσε ακόμη δύο κριτικά βιβλία γύρω από το θέμα της ποιητικής και το θέμα του κλασικισμού του Κάλβου και άλλα τέσσερα για την ποίηση του Καβάφη (από τα οποία, τα σημαντικότερα είναι τα: "Καβάφης και ιστορία" και "Ο Καβάφης και η δεύτερη σοφιστική"). Αρκετά δοκίμια που αναφέρονται σε θέματα και κείμενα της παλαιότερης, της μεσοπολεμικής και της μεταπολεμικής λογοτεχνίας ("Εποπτείες A΄", 1954, "Υπερβατική Συντεχνία", 1958, "Πλάγιος λόγος", 1989, "Ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης", 1997, "Ευρυγώνια", 2000, "Μανόλης Αναγνωστάκης - Ποίηση και ιδεολογία", 2000). Tο 2002 κυκλοφόρησε στις εκδόσεις "Άγρα" το βιβλίο του "Σκαπτή ύλη - Από τα σολωμικά μεταλλεία". Είναι επίσης συστηματικός μεταφραστής των αρχαίων λυρικών και των Αλεξανδρινών ποιητών: "Αρχαίοι λυρικοί" ("Χορικολυρικοί", "Μελικοί", "Ελεγειακοί", "Ιαμβογράφοι"), τα "Επιγράμματα" του Καλλίμαχου και "Tα δημώδη των αρχαίων" και "Αττικά συμποτικά", 2001). Τιμήθηκε με τη διάκριση του πρώτου Κρατικού Βραβείου Κριτικής και Δοκιμίου (1987) και του Μεγάλου Βραβείου Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του (1999).