'"Οταν η σάλα αφήνει τη χαρά της να εκραγεί, μέσα στα ασημιά και χρυσά τους κοστούμια, οι χορευτές περιμένουν τον Ρούντολφ Νουρέγεφ για τις εκδηλώσεις τιμής του κοινού. Η αυλαία πέφτει. Μια παρατεταμένη σαστισμένη ησυχία απλώνεται. Όταν η βαριά αυλαία ξανασηκώνεται, η εύθραυστη και τρεμάμενη σιλουέτα του Νουρέγεφ εμφανίζεται στη σκηνή. Η αίθουσα κρατάει την ανάσα της από κατάπληξη, μπροστά σ' αυτό το κάτωχρο, σκαμμένο από την οδύνη πρόσωπο, που πάνω του αχνοσβήνει ένα χαμόγελο, μεταξύ πόνου και συγκίνησης. Δάκρυα κυλούν στα πρόσωπα, στα παρασκήνια, πάνω στη σκηνή. Από τις πρώτες σειρές μέχρι τον τελευταίο εξώστη, ενόσω πέφτουν βροχή τα "μπράβο", πετιούνται λουλούδια και ανθοστρώνουν το δάπεδο της σκηνής".
Ιδιοφυής ή εκκεντρικός; Κακομαθημένος "μπίτνικ" ή ήρωας σ' ένα παραμύθι με νεράιδες; Ο Νουρέγεφ -ο Τάταρος με τα σχιστά μάτια που είδε για πρώτη φορά το φως σ' ένα βαγόνι του Υπερσιβηρικού, ο χορευτής-μύθος του 20ού αιώνα, ο μονήρης κοσμικός του διεθνούς τζετ σετ- υπήρξε ένα σύνολο αντιφατικών χαρακτηριστικών, αλλά πάντοτε στην ακραία μορφή τους. "Είμαι ανηλεής με τον εαυτό μου", είχε εξομολογηθεί κάποτε ο ίδιος, σε μια συνέντευξη του στο Paris Match. "Έχω ανάγκη από τεράστια συγκέντρωση και δύναμη όταν χορεύω... Είμαι πάνω στη σκηνή σαν πάνω σε νησί". Συγκλονιστική ομολογία για τη μοναξιά της ιδιοφυΐας και για τον εγωκεντρισμό του καλλιτέχνη που αντισταθμιζόταν, μόλις και μετά βίας, με τα χειροκροτήματα και τις διθυραμβικές κριτικές που δεχόταν σε κάθε παράσταση ο Ρούντολφ Νουρέγεφ. Από την πρώτη ως την τελευταία!