Γάλλος φιλόσοφος, γόνος εβραίων από τη Λιθουανία (Κάουνας Λιθουανίας, 1906 - Παρίσι, 1995), που το πατρικό του όνομα ήταν Levyne, έγινε γνωστός κυρίως για τις μελέτες του πάνω σε θέματα φαινομενολογίας, οντολογίας, ηθικής καθώς και φιλοσοφίας της θρησκείας (Ταλμούδ). Κυριότερα έργα του: περίοδος 1929-1949, επιδράσεις της φαινομενολογίας του Husserl και του Heidegger: "La Theorie de l'intuition dans la phenomenologie de Husserl", 1930, "Quelques reflexions sur la philosophie de l'hitlerisme", 1934, "De l'evasion", 1935, "De l'Existence a l'existant", 1947, "En decouvrant l'existence avec Husserl et Heidegger", 1949. Περίοδος 1949-1963, έργα σχετικά με τον ιουδαϊσμό: "Totalite et infini, Essai sur l'exteriorite",1961, "Difficile liberte", 1963. Περίοδος 1963-1974, "ακαδημαϊκή περίοδος": "Humanisme de l'autre homme", 1972, "Autrement qu'etre ou au-dela de l'essence", 1974. Περίοδος 1975-1995, μετά την αποχώρηση από το πανεπιστήμιο: "De Dieu qui vient a l'idee (κείμενα 1973-1980)", 1982, "Entre nous: Ecrits sur le penser a l'autre (κείμενα 1951-1988)", 1991, "Les Imprevus de l'histoire (κείμενα 1929 -1992)", 1994, "Alterite et transcendance (κείμενα 1967-1989)", 1995. Ταλμουδικές μελέτες: "Quatre lectures talmudiques (κείμενα 1963-1966)", 1968, "Du sacre au Saint: Cinq nouvelles lectures talmudiques (κείμενα 1969-1975)", 1977, "L'Au-dela du verset" (κείμενα 1969-1980)", 1982, "Nouvelles lectures talmudiques" (κείμενα 1974-1989)", 1996.

Ο Μιχάλης Πάγκαλος γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα. Σπούδασε φιλοσοφία στο Παρίσι και την Αθήνα. Η διδακτορική του διατριβή που υποστηρίχτηκε στο Παρίσι (Ε.Η.Ε.S.S.) τον Ιούλιο του 2003, υπό την εποπτεία του Vincent Descombes, διερευνά τη σχέση λογοτεχνίας και "φιλοσοφίας της πράξης". Από το 2007 εργάζεται ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση και, συγχρόνως, διδάσκει φιλοσοφία στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (ΕΑΠ). Έχει μεταφράσει τα βιβλία: Τσαρλς Ταίηλορ, "Οι δυσανεξίες της νεωτερικότητας" (Εκκρεμές 2006), Εμμανουήλ Λεβινάς, "Ελευθερία και εντολή" ("Εστία", 2007), Μυριάμ Ρεβώ ντ' Αλλόν, ("Ο συμπονετικός άνθρωπος", Εστία, 2013), κ.ά. Έχει, τέλος, δημοσιεύσει άρθρα για τη λογοτεχνία και την ηθική και πολιτική φιλοσοφία, τη σχέση μεσσιανισμού και ουτοπίας (στο συλλογικό τόμο "Η μεσσιανική ιδέα και οι μεταμορφώσεις της", Άρτος Ζωής, 2011), τη Χάννα Άρεντ, τον Χάμπερμας, τον Λεβινάς, τον Πρίμο Λέβι, τον Πωλ Ρικαίρ, κ.ά. στα περιοδικά Νέα Εστία, Σύναξη, "Cahiers d'Etudes Levinassiennes", κ.ά.

O Σταύρος Ζουμπουλάκης γεννήθηκε το 1953 στη Συκιά Λακωνίας. Σπούδασε νομική και φιλολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία στο Παρίσι. Δίδαξε πολλά χρόνια στη μέση εκπαίδευση. Από το 1998 ως το 2012 διετέλεσε διευθυντής του περιοδικού "Νέα Εστία". Είναι πρόεδρος, από το 2008, του Δ.Σ. του βιβλικού ιδρύματος "Άρτος Ζωής". Το 2013 ανέλαβε τη θέση του προέδρου του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης.