Ο Κ. Πορφύρης (ψευδώνυμo του Πορφύρη Κονίδη) γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1910 στη Ζάκυνθο, όπου και πέρασε τα πρώτα του χρόνια. Κατά τη δεκαετία του 1930 σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, ερχόμενος παράλληλα σε επαφή με τις ιδέες της κομμουνιστικής Αριστεράς. Ένεκα της ιδεολογίας και της πολιτικής του δράσης συμμερίστηκε για χρόνια τη μοίρα των αριστερών: παρανομία, διώξεις και εξορίες. Με την τακτική αρθρογραφία του στην "Αυγή" (από το 1953), τη δραστήρια συμμετοχή του στο περιοδικό "Επιθεώρηση Τέχvης" (αρχισυντάκτης από το 1959) και τη γενικότερη συγγραφική παρουσία του ανέδειξε σπουδαία ζητήματα της νεοελληνικής ιστορίας και της τοπικής ιστορίας των Επτανήσων, αλλά και αγωνίστηκε με συνέπεια για την ιδεολογική και πολιτική ανανέωση του αριστερού κινήματος. Η πνευματική του καλλιέργεια, συνδυασμένη με τις κοινωνικές ευαισθησίες και τα εργαλεία της ιδεολογίας τού εξασφάλισαν μια σύγχρονη ματιά, η οποία αποτυπώθηκε στη μεθοδολογία και τα συμπεράσματα των ερευνών του. Καρπός αυτών των προβληματισμών υπήρξε όχι μόνο ο εκσυγχρονισμός της αντιμετώπισης φιλολογικών ή ιστοριογραφικών ζητημάτων (σημαντικότατη η συνεισφορά του στην προώθηση των καλβικών σπουδών), αλλά και πρωτοβουλίες όπως η οργάνωση των "Διεθνών Συναντήσεων Μεσαιωνικού και Λαϊκού Θεάτρου" στη Ζάκυνθο, κατά τη δεκαετία του 1960. Πέθανε στην Αθήνα, το Μάιο του 1967. Σημαντικότερα έργα του: Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου "Αυτοβιογραφία" (εισαγωγή- σχόλια Κ. Πορφύρη), εκδ. Διγενής, Αθήνα 1956, "Διονύσιος Σολωμός: ένας ποιητής, ένας άνθρωπος, μια εποχή", εκδ. Μίνωας, Αθήνα 1958, "Καλβικά διάφορα" (ανάτυπο από την "Επιθεώρηση Τέχνης"), 1960, "Ανδρέας Κάλβος, ο αγέλαστος: μυθιστορηματική βιογραφία", εκδ. 20ός αιώνας, Αθήνα 1962, "Λασκαράτος, ο αντιφατικός, ο ποιητής, ο πεζογράφος", εκδ. Δίφρος, Αθήνα 1962, Άγγελος Σουμάκης, "Το ρεμπελιό των ποπολάρων" (εισαγωγή Κ. Πορφύρη), εκδ. Επικαιρότητα, Αθήνα 1973, "Ο Ανδρέας Κάλβος καρμπονάρος: η μυστική δίκη των καρμπονάρων της Τοσκάνης", εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1975, "Ενθυμήματα: όσα έζησα, όσα είδα, όσα άκουσα", εκδ. Περίπλους, Αθήνα 2000.

Ο Δημήτρης Αρβανιτάκης γεννήθηκε στη Ζάκυνθο. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, στο Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών. Με υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών εργάστηκε στο Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας (1995-1998), όπου και εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή. Είναι διδάκτωρ Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου και από το 2001 εργάζεται στο Μουσείο Μπενάκη. Τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στην ιστορία των νεότερων χρόνων, με κύριους θεματικούς άξονες την ιστορία του Ιονίου, τη σχέση ιταλικού και ελληνικού κόσμου, τη διαμόρφωση της λογιοσύνης και την ιστορία της ιστοριογραφίας.