Ο Σαράντος Ι. Καργάκος γεννήθηκε στο Γύθειο το 1937. Στη διάρκεια του Εμφυλίου εγκαθίσταται στην Αθήνα. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πρωταγωνίστησε στο αμφισβητικό κίνημα των ετών 1961-1967 και υπήρξε ο εισηγητής του 15% για την παιδεία. Εργάσθηκε επί τριάντα πέντε έτη στα μεγαλύτερα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια των Αθηνών και στους μεγαλύτερους φροντιστηριακούς οργανισμούς, στους οποίους πάντα υπήρξε ιδρυτικό μέλος. Συνεργάσθηκε με τα περιοδικά Οικονομικός Ταχυδρόμος, Κοινωνικές Τομές, Ιχνευτής. Ελλοπία, Άρδην, Ευθύνη και 4 Τροχοί. Επί τετραετία (1997-2001) ήταν αρθρογράφος, επιφυλλιδογράφος και κριτικός των εφημερίδων Ελεύθερος Τύπος και Τύπος της Κυριακής. Έχει γράψει πενήντα έξι βιβλία. Από αυτά ξεχωρίζουν οι γλωσσικές μελέτες "Αλαλία" και "Αλεξία", η ιστορική μελέτη "Από το μακεδονικό ζήτημα στην εμπλοκή των Σκοπίων", οι συλλογές δοκιμίων "Προβληματισμοί: 'Ένας διάλογος με τους νέους" (6 τόμοι) και "Κινούμενη άμμος", το δίτομο ιστορικό έργο "Ιστορία του ελληνικού κόσμου και του μείζονος χώρου", η επίσης ιστορική μελέτη "Αλβανοί - Αρβανίτες - Έλληνες", η ογκώδης μονογραφία "Αλεξανδρούπολη, μια νέα πόλη με παλιά ιστορία", η πολιτική μελέτη: "Παγκοσμιοποίηση: Προς ένα παγκόσμιο ολοκληρωτικό σύστημα εξουσίας".

Ο Διονύσης Κ. Μαγκλιβέρας γεννήθηκε στην Αθήνα. Διδάκτορας νομικής του Πανεπιστημίου Neuchatel της Ελβετίας. Διευθυντικό στέλεχος στη Δημόσια Διοίκηση και στον ιδιωτικό τομέα. Ασχολήθηκε με την επιστημονική θεμελίωση της Κοινωνικής Επικοινωνίας την οποία δίδαξε σε πανεπιστήμια στα πλαίσια της κοινωνιολογίας. Έγραψε βιβλία για την κοινωνιολογία και την επιστήμη των δημοσίων σχέσεων. Παρουσίασε δέκα βιβλία δοκιμίων, καθώς και συνεργασίες του στα περιοδικά "Ευθύνη", "Νέα Εστία", "Κοινωνικές Τομές", "Πειραϊκά Γράμματα" κ.ά. Για τον δοκιμιακό του λόγο έχει βραβευθεί δύο φορές από την Ακαδημία Αθηνών. Επίσης, του έχουν απονεμηθεί το βραβείο Νικηφόρου Βρεττάκου του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων, το βραβείο δοκιμίου του Pen Club καθώς και της Ελληνικής Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων και το βραβείο δοκιμίου Π.Φωτέα. Για την πνευματική του προσφορά έχει τιμηθεί με το Χρυσό Μετάλλιο της πόλης των Αθηνών.

Ο Κώστας Χατζηαντωνίου γεννήθηκε το 1965 στη Ρόδο και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, πολιτικές επιστήμες και δημόσια διοίκηση. Ιστορικός, δοκιμιογράφος και πεζογράφος, έχει συνεργαστεί με έγκριτες περιοδικές και εγκυκλοπαιδικές εκδόσεις. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει μεταξύ άλλων αφηγήματα, ιστορικές μελέτες για τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας, της Κύπρου και της Χειμάρρας, δοκίμια στοχασμού, εθνικής θεωρίας και ελληνικής ιστορίας, βιογραφίες (του Ν. Πλαστήρα και του Θ. Πάγκαλου) και ένα μυθιστόρημα ("Αγκριτζέντο"). Από το 2006 είναι μέλος του Δ.Σ. της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών ενώ από το 2009 ως το 2011 υπήρξε μέλος της κριτικής επιτροπής του Υπουργείου Πολιτισμού για τα κρατικά λογοτεχνικά βραβεία. Έχει βραβευθεί από την Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων, από το PEN Club καθώς και με το βραβείο δοκιμίου Π. Φωτέα, καθώς και μες το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ("European Union Prize for Literature") το 2011 για το μυθιστόρημά του "Αγκριτζέντο".

Η Νίκη Καλτσόγια - Τουρναβίτη είναι ομότιμη καθηγήτρια συνταγματικού δικαίου του Παντείου Πανεπιστημίου. Το διδακτικό και επιστημονικό της έργο αναφέρεται σε θέματα συνταγματικού δικαίου, συνταγματικής ιστορίας, δημόσιας διοίκησης και πολιτικής επιστήμης. Είναι ενεργό μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας, με συμμετοχή σε επιστημονικές εταιρείες. Στο πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει ειδικευθεί σε θέματα δικαιωμάτων των γυναικών, με πολλές μελέτες, άρθρα και διαλέξεις και συμμετοχή σε συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και θεωρείται εμπειρογνώμων σε θέματα ισότητας των φύλων. Είναι μέλος του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας, του οποίου υπήρξε για ένα διάστημα και αντιπρόεδρος. Από τις αρχές της δεκαετίας του '80 είναι συνεργράτις του περιοδικού ελευθερίας και γλώσσας Ευθύνη και της Νέας Ευθύνης, καθώς και των περιοδικών Ο Αγώνας της Γυναίκας και Ηλιαία. Το βιβλίο "Προκλήσεις των καιρών" (Ευθύνη, 2009) με δοκίμια της, τιμήθηκε με το βραβείο Ρ.Ε.Ν. Club για το 2011.

Ο Γεώργιος Ράλλης (1918-2006) γεννήθηκε στην Αθήνα. Τελείωσε τη Νομική Σχολή το Μάρτιο του 1939 και αμέσως μετά στρατεύθηκε. Κατατάχτηκε στη Σχολή Εφέδρων Ιππικού Λαρίσης και κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπίλαρχος στην Α' Ομάδα Αναγνωρίσεως όπου διακρίθηκε και παρασημοφορήθηκε. Μετά την ανακωχή γράφτηκε στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών και ασχολήθηκε με τη δικηγορία έως τον Οκτώβριο του 1944 όταν στρατεύθηκε και πάλι. Πολέμησε με τα τεθωρακισμένα στη Στερεά και την Ηπειρο κατά τις επιχειρήσεις εναντίον των κομμουνιστών και απολύθηκε οριστικά το Δεκέμβριο του 1948. Πολιτεύθηκε για πρώτη φορά και εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών το 1950. Επανεκλέχθηκε σε όλες τις κατοπινές εκλογές, εκτός από τις εκλογές του 1958 στις οποίες δεν έλαβε μέρος. Ορκίστηκε για πρώτη φορά το 1954 ως υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως, με πρωθυπουργό τον στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο. Επί υπουργίας του, το Υπουργείο Προεδρίας, που ήταν από τα τελευταία σε σημασία, αναδιοργανώθηκε, αναβαθμίστηκε και έγινε το πρώτο τη τάξει υπουργείο γιατί κατέστη το άμεσο όργανο του πρωθυπουργού για το συντονισμό του έργου και την εποπτεία των άλλων υπουργείων. Κατά την περίοδο αυτή, με πρωτοβουλία του τέθηκαν οι βάσεις της τουριστικής πολιτικής και ιδρύθηκε το Φεστιβάλ Αθηνών. Το 1956-58 διετέλεσε υπουργός Δημοσίων Έργων και Συγκοινωνιών. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Υπουργείο Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων, ίδρυσε την Ολυμπιακή Αεροπορία, ύστερα από επιτυχείς διαπραγματεύσεις που είχε με τον Ελληνα μεγαλοεφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση. Με την επιτυχία αυτή, η Ελλάδα απέκτησε για πρώτη φορά αξιόλογη και υψηλών προδιαγραφών πολιτική αεροπορία, με την οποία η Αθήνα συνδέθηκε αεροπορικώς με τις πέντε ηπείρους. Μια άλλη πολύ σπουδαία πρωτοβουλία του ως υπουργός Δημοσίων Εργων ήταν η ανάθεση σε Γάλλους ειδικούς της προμελέτης για την κατασκευή μετρό, στην Αθήνα. Δυστυχώς, η μελέτη αυτή εγκαταλείφθηκε μετά την αποχώρησή του από το Υπουργείο και επί 20 χρόνια δεν είχε προωθηθεί. Το 1961-1963 υπουργός Εσωτερικών. Κατά το διάστημα που ήταν υπουργός Εσωτερικών, καθιερώθηκε για πρώτη φορά η εκκαθάριση και λεξικογράφηση των εκλογικών καταλόγων, προβλέφθηκαν οικονομικοί πόροι για την ενίσχυση των δήμων και κοινοτήτων της χώρας και ανεγέρθηκαν ευπρεπή δημόσια καταστήματα για τη στέγαση των κρατικών υπηρεσιών. Στις 21 Απριλίου 1967 ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως διέφυγε τη σύλληψη και από το σταθμό δράσεως της χωροφυλακής προσπάθησε να κινητοποιήσει το Γ' Σώμα Στρατού εναντίον των κινηματιών αλλά οι διαταγές του δεν μεταβιβάστηκαν. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας τον συνέλαβαν τρεις φορές, φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε στην Κάσο. Οταν επέστρεψε, συνέχισε με κάθε μέσο την αντίσταση κατά της δικτατορίας και τον Ιούλιο του 1973 έλαβε ενεργό μέρος στον αγώνα εναντίον του προκατασκευασμένου δημοψηφίσματος του Παπαδόπουλου. Ακόμα ανέλαβε την επώνυμη διεύθυνση του περιοδικού "Πολιτικά Θέματα" που έδωσε τον τόνο της αντιστάσεως και έγραψε τα βιβλία "Η αλήθεια για τους Ελληνες Πολιτικούς" και "Η τεχνική της βίας" που είχαν βαθιά απήχηση στην κοινή γνώμη. Ελαβε μέρος στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως υπουργός Προεδρίας, αξίωμα που διατήρησε και στην Κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1974 και από τον Ιούλιο του 1976 ανέλαβε και το υπουργείο Παιδείας όπου εισηγήθηκε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και επέβαλλε σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδεύσεως και στη Διοίκηση τη χρήση της νεοελληνικής καταργώντας την καθαρεύουσα. Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1977 ανέλαβε το υπουργείο Συντονισμού και τον Μάιο1978 το υπουργείο Εξωτερικών. Κατά το διάστημα από 10 Μαίου 1978 έως 8 Μαρτίου 1980 ως υπουργός Εξωτερικών συνέχισε τις διαπραγματεύσεις με την ΕΟΚ οι οποίες το Μάιο 1979 κατέληξαν στην υπογραφή της συμφωνίας εισδοχής της Ελλάδος ως δέκατο μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Επίσης είναι ο πρώτος Ελλην υπουργός Εξωτερικών που επισκέφθηκε τον Οκτώβριο 1978 τη Σοβιετική Ενωση. Στις 8 Μαίου 1980 εκλέχθηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και την μεθεπόμενη ορκίστηκε πρωθυπουργός. Παραιτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1981 μετά την ήττα του κόμματος στις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981. Στις αρχές Δεκεμβρίου 1981 έθεσε στην κοινοβουλευτική ομάδα θέμα εμπιστοσύνης και όταν η πλειοψηφία των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας του την αρνήθηκε, παραιτήθηκε και από την αρχηγία του κόμματος και παρέμεινε απλός βουλευτής του κόμματος αυτού. Το Μάιο του 1987 ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία και δεν πολιτεύθηκε στις εκλογές του Ιουνίου 1989. Ύστερα από πρόσκληση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, μετήχε στις εκλογές του Νοεμβρίου 1989 και του Απριλίου 1990 με το ψηφοδέλτιο του κόμματος αυτού και εκλέχθηκε βουλευτής Κερκύρας. Με την ιδιότητα του αυτή αγωνίστηκε για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του νησιού. Από το Μάρτιο του 1993 διαφωνώντας με τον χειρισμό του Σκοπιανού παραιτήθηκε από βουλευτής και στη συνέχεια ιδιώτευσε. Πέθανε στις 15 Μαρτίου 2006, από έμφραγμα του μυοκαρδίου, στο σπίτι του στην οδό Κανάρη, στην Αθήνα. Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε δημοσία δαπάνη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού. Ο Γεώργιος Ράλλης τιμήθηκε: α) με το Μεγαλόσταυρο της Τιμής που είναι το ανώτατο ελληνικό παράσημο που απονέμεται σε εν ενεργεία κοινοβουλευτικούς πρωθυπουργούς. β) με τους Μεγαλόσταυρους της Γαλλίας, Legion d'Honneur , τον οποίο του απένειμε ο στρατηγός Ντε Γκωλ, και L'Ordre Nationale du Merite, τον οποίο του απένειμε ο Ζισκάρ Ντ'Εσταίν όταν ήταν Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. γ) με τους Μεγαλόσταυρους της Γερμανίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, Γιουγκοσλαβίας, Ταϊλάνδης και Αβησσυνίας. δ) με στρατιωτικά παράσημα που του απονεμήθηκαν για τη πατριωτική του δράση κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου 1940-1941, καθώς και κατά τη περίοδο του εμφυλίου πολέμου 1947-1949. Τα κυριότερα έργα του είναι : "Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου" (1947), "Δύο δρόμοι" (1958), "Η αλήθεια για τους Ελληνες πολιτικούς" (1971), "Η τεχνική της βίας" (1972), "Αρθρα, λόγοι, συνεντεύξεις", 1977 σε δύο τόμους, "Ωρες ευθύνης" (1983), "Χωρίς προκατάληψη για το παρόν και το μέλλον" (1983), "Γεώργιος Θεοτόκης" (1986), "Griechenland und Balkanpolitik, Munchen" (1988) ανάτυπο, "Πολιτικές εκμυστηρεύσεις" (1990), "Κοιτάζοντας πίσω" (1993), "Εις ώτα μη ακουόντων" (1995), "Τάδε έφη" (1997), "Το ημερολόγιό μου, τον καιρό της δικτατορίας" (1997).

Ο Γεώργιος Μητσόπουλος (1912 - 2013), νομικός και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, γεννήθηκε στα Tρίκαλα της Θεσσαλίας. Σπούδασε στη Nομική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών, όπου αναγορεύτηκε διδάκτορας (1947). Άσκησε το δικηγορικό λειτούργημα και το 1953 εκλέχτηκε υφηγητής της Πολιτικής Δικονομίας στο Πανεπιστήμιο Aθηνών, το 1956 εντεταλμένος υφηγητής και το 1969 τακτικός καθηγητής. Yπηρέτησε ως νομικός σύμβουλος στην Eθνική Tράπεζα της Eλλάδος και υπήρξε μέλος της Aναθεωρητικής Eπιτροπής για τη σύνταξη της νέας Πολιτικής Δικονομίας. Διετέλεσε υφυπουργός Eθνικής Oικονομίας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Γ. Θεοτόκη (1950) και υπουργός Eσωτερικών στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Kαραμανλή (1977), ως και πρύτανης του Πανεπιστημίου Aθηνών (1975-1976). Eπίτιμος διδάκτορας των Πανεπιστημίων Tubingen, Aριστοτελείου Θεσσαλονίκης και Erlangen-Nurnberg. Eπίτιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Aθηνών (1999). Πρόεδρος της Aκαδημίας (1999), Πρόεδρος της Eνώσεως των Δικονομολόγων. Kύρια αυτοτελή έργα: "H αναγνωριστική αγωγή κατά το ελληνικόν δικονομικόν δίκαιον" (1947), - "H πιθανολόγησις εν τω αστικώ και δικονομικώ δικαίω" (1952), - "Mελέται Γενικής Θεωρίας του Δικαίου και Aστικού Δικονομικού Δικαίου I", (1983), II, (1997), - "Tο πρόβλημα της έννοιας του δικαιϊκού πλάσματος" (1998): "Le probleme de la fiction juridique" (2001, έκδοση της Aκαδημίας Aθηνών). Διακρίσεις: Tαξιάρχης του Φοίνικος, Aνώτερος Tαξιάρχης του Φοίνικος, (1976), Aνώτερος Tαξιάρχης της Tιμής, (1999).

Ο Ορέστης Αλεξάκης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1931. Σπούδασε νομικά και δικηγόρησε στην Αθήνα έως το 1991. Ζει κατά κύριο λόγο στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Έχουν εκδοθεί οκτώ ποιητικές συλλογές του, ενώ φιλολογικά του μελετήματα, δοκίμια και βιβλιοκριτικά του σχόλια δημοσιεύονται κατά καιρούς σε διάφορα περιοδικά. Έχει τιμηθεί με το βραβείο Νικηφόρου Βρεττάκου.

Ο Στέλιος Καραγιάννης γεννήθηκε στη Σάμο το 1956. Σπούδασε αρχικά στην ΑΣΕΤΕΜ/ΣΕΛΕΤΕ και αργότερα στο Π.Τ.Δ.Ε. του Πανεπιστημίου Αθηνών απ' όπου αποφοίτησε με άριστα. Είναι ποιητής, δοκιμιογράφος μεταφραστής και Ισπανιστής. Το 1993 τιμήθηκε με το βραβείο ποίησης "Ν. Βρεττάκος" από το Δήμο Αθηναίων. Το 1997 ήταν υπότροφος της Ισπανικής Κυβέρνησης ως Ισπανιστής. Είναι κάτοχος τίτλου D.E.A. του Πανεπιστημίου της Granada στη Θεωρία της Λογοτεχνικής και τη Συγκριτική Λογοτεχνία και μελετητής των έργων του Γ. Σεφέρη, του Juan Ramon Jimenez και του Jose Ortega y Gasset. Δημοσίευσε στην Ελλάδα και την Ισπανία δοκίμια για νεοέλληνες και ισπανούς ποιητές, φιλοσόφους και δοκιμιογράφους. Είναι αριστούχος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (αναγορεύτηκε το 2002). Στη διδακτορική του διατριβή ασχολείται με τη φιλοσοφική σκέψη του Jose Ortega y Gasset (υπό έκδοση). Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στα ισπανικά, στα αγγλικά και τα γερμανικά. Από το 2003 είναι Σχολικός Σύμβουλος του Κλ. ΠΕ 17 και ασχολείται συστηματικά με θέματα διδακτικής και αξιολόγησης. Έδωσε διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο της Granada και στην Ελλάδα πάνω σε θέματα σύγχρονης φιλοσοφίας, σύγχρονης τεχνολογίας, παιδαγωγικής, διδακτικής, ποιητικής και θεωρίας της λογοτεχνίας. Δίδαξε το ακαδημαϊκό έτος 2002-2003 στην Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Ισπανιστών, μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος του PEN CLUB Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Σχολικών Συμβούλων.

Ο Ηλίας Κεφάλας γεννήθηκε το 1951 στο χωριό Μέλιγος Τρικάλων. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα, όπου και έζησε από το 1969 έως το 1992. Σήμερα ζει και πάλι στον γενέθλιο τόπο του, παρακολουθώντας φωτογραφικά τη φύση, γράφοντας ποίηση, δοκίμιο και πεζογραφία και ασκώντας λογοτεχνική και εικαστική κριτική, σε περιοδικά λόγου και τέχνης. Ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο και περιστασιακά με την τηλεόραση. Μεταφράζει και παρουσιάζει γαλλόφωνους ποιητές. Σε στήλη του περιοδικού "Ευθύνη" δημοσιεύει κριτικές αποτιμήσεις προσώπων και κειμένων της νεοελληνικής γραμματείας, ως ύστερες εντυπώσεις από μια δεύτερη ανάγνωση. Σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά ("Αυγή", "Διαβάζω", "Εντευκτήριο", κ.λπ.) παρουσιάζει τις εντυπώσεις τους από τη σύγχρονη λογοτεχνική δημιουργία. Συντελεί στην έκδοση της επιστημονικής επετηρίδας "Τρικαλινά". Συνεργάζεται με τα κυριότερα λογοτεχνικά περιοδικά, όπου φιλοξενούνται ποιήματά του και άλλα κείμενα. Παλαιότερα διακόνησε επισταμένως της κριτική βιβλίου στα περιοδικά "Τομές", "Νέες Τομές", "Διαβάζω" και "Οδός Πανός", όπου φιλοξενήθηκαν περισσότερα από χίλια κείμενά του. Κάποια ποιήματα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, ιταλικά και πολωνικά.

Ο Γιάννης Β. Κωβαίος γεννήθηκε στη Αθήνα το 1959. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και από το 1983 υπηρετεί στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έχει αναπτύξει συγγραφική και δημοσιογραφική δράση από ηλικία 14 ετών. Είναι τακτικός συνεργάτης του περιοδικού " Ευθύνη" και έχει δημοσιεύσει σε περιοδικά και εφημερίδες εκατοντάδες δοκιμίων, επιφυλλίδων, μελετημάτων, άρθρων κ.λ.π. Δύο από τα δοκίμιά του περιλαμβάνονται στο σχολικό εγχειρίδιο " Δοκίμια λυκείου" της Κύπρου. Έχει συμμετάσχει σε δεκάδες επιστημονικών συνεδρίων ως εισηγητής ή ως σύνεδρος, έχει επιμεληθεί την έκδοση βιβλίων και περιοδικών, ενώ είναι εμπνευστής και συντονιστής από το 1996 της κίνησης Ο.Δ.Ο.Σ. Πολιτισμού των σχολείων της Βόρειας Αττικής. Έχει τιμηθεί με δημόσιο έπαινο του δρύματος Ιπεκτσί. Βιβλία του που έχουν εκδοθεί: "Ρήσεις και αντιρρήσεις μιας γραφίδας" (Φωνή του Ωρωπού, 1983), " Πού πάτε; Δεν σχολάσαμε...(Κ. Σαξών, 1987), "Λέγειν και γράφειν" (Τυπωθήτω, 1997), "Προσεγίσεις Λογοτεχνικών κειμένων, τ.Α' , τ. Β' (Gutenberg, 1997), " Πολύπτυχο αρχαίων Ελληνικών Α' λυκείου" (Σπουδή, 1998), " Το μύθευμα της απομυθοποίησης" (Οι εκδόσεις των φίλων, 1999), " Σπουδή στην έκφραση -έκθεση Β' λυκείου (Σπουδή, 1999).

Ο Κώστας Λάνταβος γεννήθηκε στην Τερψιθέα της Λάρισας το 1949. Σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στην παθολογία, την οποία ασκεί στη Λάρισα. Οι πρώτες του ποιητικές συλλογές ήταν: "Πορεία" (1980), "Χαμαιλέοντες και σαλτιμπάγκοι" (1985), "Νυκτόβιος συλλέκτης" (1989), "Το σπάταλο φως" (1993), "Εκ Θεού αντιμισθία" (1997). Συμμετείχε στην έκδοση του λογοτεχνικού περιοδικού "Γραφή". Μετέφρασε στα ελληνικά ποιήματα των Ουίλιαμ Μπλέηκ, Έζρα Πάουντ, κ.ά., και ασχολήθηκε με την κριτική βιβλίου.

Ο Κυριάκος Πλήσης γεννήθηκε στην Ακανθού της Αμμοχώστου το 1929. Μετά την αποφοίτησή του από το Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου, φοίτησε στο Διδασκαλικό Κολλέγιο Μόρφου και εργάστηκε επί μια πενταετία ως δάσκαλος. Εν συνεχεία σπούδασε ελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στα παιδαγωγικά στα Πανεπιστήμια Εδιμβούργου και Λονδίνου. Εργάστηκε στο Α' Γυμνάσιο Αμμοχώστου ως καθηγητής, υποδιευθυντής και γυμνασιάρχης. Το 1973 προήχθηκε σε επιθεωρητή φιλολογικών μαθημάτων. Από το 1975 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως καθηγητής και λυκειάρχης σε διάφορα σχολεία. Το 1985 έγινε σχολικός σύμβουλος και συνταξιοδοτήθηκε το 1989. Ασχολήθηκε, εκτός από την εκπαίδευση, και με τη λογοτεχνία, ιδιαίτερα με την ποίηση και το δοκίμιο. Βραβεύτηκε τρεις φορές με το Κρατικό Βραβείο Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου. Δύο φορές για τις συλλογές δοκιμίων "Προβληματισμοί" 1972, και "Μετά τη χρεοκοπία του δόγματος" 1992, και μια φορά για την ποιητική του συλλογή: "Γραφή οδύνης" 1975. Το 1997 το βιβλίο του "Δοκίμιο περί έρωτος και άλλα δοκίμια" βραβεύτηκε με το βραβείο του Χρήστου Μαλεβίτση. Συνεργάζεται τακτικά με τα περιοδικά "Νέα Παιδεία" και "Ευθύνη" και εκτάκτως με άλλα κυπριακά και ελλαδικά περιοδικά.

Ο Παν. Χρ. Χατζηγάκης γεννήθηκε το 1915 στα Τρίκαλα, όπου και έζησε μέχρι το 1946 που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ιταλική φιλολογία και πολιτισμό στο Ιταλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Μετεκπαιδεύτηκε στο Πανεπιστήμιο της Περούτζια με υποτροφία του. Δικηγόρος παρ' Αρείω Πάγω. Από νέος ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία δημοσιεύοντας εργασίες του σε έγκυρα λογοτεχνικά περιοδικά. Είναι αντιπρόεδρος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Αισθητικής κ.ά.

Η Ελένη Τσικριτέα - Χωρεάνθη γεννήθηκε στην Aγία Bαρβάρα Tριχωνίδας, του νομού Aιτωλοακαρνανίας. Tελείωσε το Δημοτικό Σχολείο Παραβόλας και το Γυμνάσιο Θηλέων Aγρινίου. Σπούδασε Παιδαγωγικά στη P. Π. Aκαδημία Πειραιώς, μετεκπαιδεύτηκε δε στο Παιδαγωγικό Iνστιτούτο και στο Πανεπιστήμιο Aθηνών. Παράλληλα με τη δημοσιοϋπαλληλική της ιδιότητα, ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και με τα γράμματα γενικότερα: ποίηση, πεζογραφία, δοκίμιο, θέατρο, κριτική μελέτη, μετάφραση. Iδιαίτερο μέλημά της υπήρξε η σπουδή της Γλώσσας μας. Kείμενά της έχουν δημοσιευτεί και δημοσιεύονται στα εγκυρότερα παιδαγωγικά και λογοτεχνικά περιοδικά της Aθήνας και των επαρχιών (Διαβάζω, Eυθύνη, Tομές, Tραμ, Γραφή, Eλίτροχος, Oδός Πανός, Nέα Eστία, Έρευνα, Περίπλους, Σχολείο και Zωή, το Σχολείο και το Σπίτι, Σύγχρονη Eκπαίδευση, Eπιθεώρηση Παιδικής Λογοτεχνίας κ.ά.) όπως και σε εφημερίδες (Pιζοσπάστης, Πρώτη, Kαθημερινή, Έθνος, Nέα εποχή Aγρινίου, Λήμνος, Nέα Λήμνος, Φωνή Aιγίου, Xιακός Λαός, Aιτωλική, Eλεύθερος Aγρινίου, Mεσολογγίτικα Xρονικά κ.ά.). Eπίσης στα περιοδικά για παιδιά: Pόδι και Συνεργασία. Tου τελευταίου είναι τακτική συνεργάτης. Kείμενα της, ποιητικά και πεζά, έχουν συμπεριληφθεί στα βιβλία του Δημοτικού "H Γλώσσα μου". Eίναι τακτικό μέλος της E.E.Λ. Eίναι τακτικό μέλος του Kύκλου του Eλληνικού Παιδικού Bιβλίου, μετέσχε στην επιτροπή κρίσεως για την εισδοχή νέων μελών στην Eταιρία Eλλήνων Λογοτεχνών και από το 1994 είναι μέλος της επιτροπής του Yπουργείου Πολιτισμού για τη βράβευση έργων για παιδιά (Παιδικό Bιβλίο). Έχει τιμηθεί με το πρώτο βραβείο Mάρκου Aυγέρη από την E.E.Λ. για το ιστορικό μυθιστόρημά της "Mεσολόγγι, η Πολιτεία του Nερού" και η Ελληνική Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων της απένειμε το βραβείο πεζογραφίας 2000 για το κοινωνικό μυθιστόρημά της με τίτλο: "Η σκοτεινή αποθήκη". Aπό την Ένωση Aιτωλοακαρνάνων Λογοτεχνών τής απενεμήθη τιμητική πλακέτα για την προσφορά της στα Γράμματα και από το σύλλογο "Tο Λυκοχώρι" για τον ίδιο λόγο.

Ο Πάρις Πρέκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926. Εισήχθη στην ΑΣΚΤ το 1944, συμμετείχε όμως στα Δεκεμβριανά και λόγω της δράσης του εξορίστηκε στο στρατόπεδο Ελ Ντάμπα της Αιγύπτου. Ύστερα από χρόνια συνέχισε τις σπουδές του στην Α.Σ.Κ.Τ. από το 1948 έως το 1952 κοντά στους Δημήτρη Μπισκίνη, Ουμβέρτο Αργυρό και Ανδρέα Γεωργιάδη. Η εκθεσιακή του δραστηριότητα ξεκινά το 1955 με ατομική έκθεση της ζωγραφικής του δημιουργίας, στην γκαλερί «Ζαχαρίου». Με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης το 1963 συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι. Ακολούθησαν πολλές ατομικές εκθέσεις ομαδικές και θεματικές εκθέσεις, σε όλη την Ελλάδα καθώς επίσης σε όλες τις Πανελλήνιες και σε Biennale των Παρισίων, του Σάο Πάολο και της Αλεξανδρείας. Σημαντική ήταν και η συμμετοχή του σε εκθέσεις του εξωτερικού (Γαλλία, Αγγλία, Βουλγαρία, στη Ρουμανία, στη Νέα Υόρκη, στην Ιαπωνία, στην Ελβετία), στην «1η Μπιενάλε Νέων Ζωγράφων» (Παρίσι 1959), στην «8η Μπιενάλε Σάο Πάολο» (1965) και «7η Μπιενάλε Αλεξάνδρειας» (1968). Το 1972 και το 1977 παρουσίασε και τη γλυπτική του δραστηριότητα. Η τελευταία έκθεση έργων του ήταν το 1997 στην «ART Αθήνα 5», στο περίπτερο της γκαλερί «Αργώ». Είχε βραβευθεί με το Βραβείο της Α.Σ.Κ.Τ. (1952), με Α’ Βραβείο Ζωγραφικής στην Αθήνα (1958) και με Β’ στο Παρίσι (1959), καθώς με το «Αργυρό Μετάλλιο της Πόλης των Παρισίων». και με το Αργυρό Μετάλλιο Ζωγραφικής (1962). Έφυγε από την ζωή το 1999 σε ηλικία 73 ετών .