Ο Δημήτρης Θ. Αρβανίτης γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1948, σπούδασε ζωγραφική και γραφικές τέχνες. Διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής στις δισκογραφικές εταιρείες EMI-Columbia και Minos και των περιοδικών "Τζαζ", "Ταχυδρόμος", "Δίφωνο", "Jazz & Tzaz", "Καλειδοσκόπιο της Φιλοσοφικής". Από το 1973 εργάζεται σχεδιάζοντας εξώφυλλα δίσκων, βιβλία, αφίσες και καθόλου προγράμματα της διαφήμισης. Είναι μέλος της ομάδας σχεδιασμού ελληνικών γραμματοσειρών Cannibal. Άρθρα του που αφορούν την τυπογραφία, το σχεδιασμό εξωφύλλων δίσκων, αφίσας και θέματα για το ρόλο της γραφιστικής στην Ελλάδα δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά, ενώ έργα του δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά "Novum", "Grafic Sanati". Συμπεριλαμβάνεται στο Λεξικό Καλλιτεχνών του εκδόσεων "Μέλισσα" και στο βιβλίο "Οι Ελληνικές Αφίσες" των εκδόσεων Κέδρος. Έχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2004 εξελέγη μέλος της Alliance Graphique Internationale.

Ο Αντώνης Κυριακούλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Άρχισε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Αναργύρειο και Κοριαλένειο Σχολή Σπετσών. Στα 1960-64 παρακολούθησε μαθήματα γραφικών τεχνών στη Σχολή Δοξιάδη, δίπλα στον χαράκτη Α. Τάσσο. Το 1964-65 και από το 1966 έως τον Απρίλιο του 1967, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο London College of Printing στο Λονδίνο. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, προσανατολίζεται επαγγελματικά στη ζωγραφική. Το 1971 πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση, στη Fondazione Europa στο Μιλάνο, για την οποία το περιοδικό Mondo Giovine του αφιέρωσε ειδικό τεύχος. Κατά τη δεκαετία του '70 και '80, έργα του δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά: Ζυγός, Ταχυδρόμος, Χρονικό του Α. Μπαχαριάν, Ρόδι, ΒαΒέλ και στις εκδόσεις: "Tourism in Greece", 1971, "Boundary 2. A Journal of Post Modern Literature", State University of New York, 1973 (όπου περιλαμβάνεται ειδικό πολυσέλιδο άρθρο), Ανοιχτό Θέατρο "Μηνιαία Επιθεώρηση Πολιτικού Θεάτρου", 1973 του Γ. Μιχαηλίδη, Μ. Harlow, "Εvents. Greece 1967-1974", Αθήνα, 1974, "Ελληνική Πεζογραφία", Αθήνα, 1976. Από το 1972 θα ασχοληθεί συστηματικά με τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία. Έχει κάνει σκηνικά και κοστούμια για έργα από το κλασικό ρεπερτόριο, το κρητικό και το αναγεννησιακό θέατρο, καθώς και πολλές επιθεωρήσεις. Συνεργάστηκε με όλες τις κρατικές σκηνές και την Εθνική Λυρική Σκηνή, της οποίας διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου κατά την περίοδο 1983-85, καθώς και με θιάσους του ελεύθερου θεάτρου. Στον κινηματογράφο έχει συνεργαστεί στις ταινίες "Άρχοντες" του Μανούσου Μανουσάκη (βραβείο σκηνογραφίας, Φεστιβάλ θεσσαλονίκης, 1977) και "Sweet Country" του Μιχάλη Κακογιάννη το 1984. Έχει κάνει 38 εκθέσεις και έχει κυκλοφορήσει σειρές από χρηστικά αντικείμενα τέχνης. Το 2000 φιλοτέχνησε μία μνημειακή τοιχογραφία 16 μέτρων για το εστιατόριο-καφέ του ανακαινισμένου Μουσείου Μπενάκη. Η συγγραφική του καριέρα ξεκίνησε με κωμικοτραγικά λιμπρέτα από γνωστές όπερες, όπως "Η Κυρία με τας Καμέλιας", "Οθέλλος", "Ρωμαίος και Ιουλιέτα", που έγραφε στο Λονδίνο για τους φίλους του, καθώς και τα "ανοησιολογικά" Limericks. Τα πρώτα του επαγγελματικά κείμενα βασίστηκαν σε τίτλους που επέλεξε Μάνος Χατζηδάκις: "Οι Τέσσερεις Φωνές", "Les Lettres Amoureux", "Τα Μεγάφωνα", "Η Πέστροφα και ο Κηπουρός", "Ερμαφρόδιτος ή Πάολα", που παρουσιάστηκαν το 1981 στο Τρίτο Πρόγραμμα και τα εκφωνούσε ο ίδιος. Την ίδια εποχή συνέγραψε -για το Τρίτο Πρόγραμμα- δύο ραδιοφωνικές σειρές: "Ο Μικρός Νικήτας Κοντέ Κίκι Ντιάμπολι πηγαίνει να συναντήσει τη Μεγάλη Αικατερίνη", σε 16 επεισόδια που τα διάβαζε ο Λευτέρης Βογιατζής με την προσθήκη αυτοσχεδιαστικού προλόγου σε κάθε επεισόδιο, καθώς και τη σειρά "Όθων και Αμαλία", που επίσης εκφώνησε ο Λευτέρης Βογιατζής Το 1982 γράφει για την "Πορνογραφία" του Μάνου Χατζηδάκι δύο κείμενα με τους τίτλους "Η Διάλεξη των Αναμνήσεων" και "Οι 9 Μούσες" (η μουσική του τελευταίου περιλαμβάνεται στο δίσκο "Πορνογραφία" με τον τίτλο "Ο Eric Satie ζωγραφίζει τις 9 Μούσες"). Έγραψε επίσης ένα θρίλερ για το Κανάλι 15 του Ρούσσου Κούνδουρου. Το 1986 δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Ταχυδρόμος οι "Ανισόρροπες Ιστορίες" -συνοδευόμενες από σχετική εικονογράφηση- με τους τίτλους: "Η Αναδόμηση της Ιωσηφίνας", "Λίτσα Κωνσταντινίδη Μπαρμπαρόσα", "Ένα Καυτό δάκρυ Κύλησε", "Εντός Κάλαθου και εν μέσω θαλάσσης", "Ιστορικές Πόλεις Αλέξις/Αλεξάνδρεια-Χελιδόνες/Σεράγιεβο", "Ο Μυστικός Κόσμος των Κατσαρίδων", "Οι Μύτες των Μεδίκκων". Σατιρικά, εικονογραφημένα κείμενά του δημοσιεύτηκαν επίσης στην Ελευθεροτυπία με τίτλο "Διαχρονικές Ιστορίες Τρέλλας". Παράλληλα δημιούργησε, για το περιοδικό Figaro, μία σειρά κόμικς με πρωταγωνίστρια την "Κυρία Σουρλίνγκα, απόγονο της Mme Σουσού" και πρόσφατα σχεδίασε διάφορες εικονογραφήσεις για το Athens Voice και το Lifo. Το 1995 έγραψε μία παρλάτα με τον τίτλο "Οι Δύο μικρές Καμπούρες", που παίχτηκε στο θέατρο Μ. Ριάλδη. Το 1993 εκδίδεται το λεύκωμα "Αντώνης Κυριακούλης. Σχέδια και Κείμενα" (εκδόσεις Ηρίνα). Το 2001 εκδίδεται από τον Ίκαρο το βιβλίο "Αχ, αυτή η Ευρώπη, τι Κυρία", με μικρά κείμενα του και ιδιότυπες συνταγές μαγειρικής. Κείμενο του με τον τίτλο "Βίοι Παράλληλοι" συμπεριλαμβάνεται στην έκδοση "Χάριν Παιδιάς" (Ίκαρος, 2001).

Ο Δημήτριος Κλ. Ρόκος είναι διδάκτωρ μηχανικός και από το 1987 καθηγητής και διευθυντής του Εργαστηρίου Τηλεπισκόπησης του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνίου. Διετέλεσε καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1980 - 1987) και του Μεταπτυχιακού Προγράμματος του Τμήματος Αστικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών (1983 - 1995). Στη διάρκεια της δικτατορίας, όντας μέλος της Δημοκρατικής Άμυνας, τέθηκε σε διαθεσιμότητα και στη συνέχεια απολύθηκε από το Ε.Μ.Π. στο οποίο δίδασκε από το 1963, για να επανέλθει με τη μεταπολίτευση. Μετά τη δικτατορία εξελέγη Γενικός Γραμματέας και στη συνέχεια Αντιπρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (1975-1982). Υπεύθυνος του Ελεύθερου Ανοιχτού Πανεπιστημίου του Δήμου Αθηναίων (1978 - 1981) και Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας (1981 - 1983), συμμετείχε ουσιαστικά στο σχεδιασμό και την υλοποίηση της Κυβερνητικής Πολιτικής για την παιδεία και την έρευνα. Διετέλεσε ακόμη Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Προεδρίας (1985 - 1987). Από το 1993 είναι Επιστημονικός και Διοικητικός Υπεύθυνος του Μετσόβιου Κέντρου Διεπιστημονικής Έρευνας (ΜΕ.Κ.Δ.Ε.) του Ε.Μ.Π. Από το 1996 είναι διευθυντής του Διεπιστημονικού/ Διατμηματικού Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών του ΕΜΠ "Περιβάλλον και Ανάπτυξη" και από το 2001 Πρόεδρος του Κοινωφελούς ΝΠΙΔ "Ίδρυμα Ανάπτυξης του ΜΕ.Κ.Δ.Ε. του ΕΜΠ". Συνέγραψε επτά επιστημονικά βιβλία, τα οποία κυκλοφόρησαν εκτός εμπορίου, κυρίως στο ΕΜΠ και στο ΑΠΘ. Είχε την επιστημονική επιμέλεια πέντε συλλογικών τόμων και δημοσίευσε πάνω άπο εξήντα επιστημονικές εργασίες σε διεθνή και ελληνικά περιοδικά.

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Σπούδασε ζωγραφική κοντά στον Γιάννη Τσαρούχη και στην ΑΣΚΤ. Δημιουργός ελληνικών κόμικς και εικονογράφος, το 1983 ξενικά την ενασχόλησή του με το σύγχρονο χορό ως performer με τις ομάδες Ανάλια, Μικρό Χορευτικό θέατρο και La Mamma E.T.C. Το 1986 ιδρύει μαζί με την Α. Στελλάτου την Ομάδα Εδάφους. Δημιούργησε μια σειρά εξαιρετικών και πολυβραβευμένων παραστάσεων.

O Τάκης Διαμαντόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. O Διαμαντόπουλος σήμερα ασχολείται κυρίως με το πορτραίτο. Θα ήταν όμως δύσκολο να μην τον αναφέρει κανείς σε ένα αφιέρωμα για τη φωτογραφία μόδας, αφού είναι από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με τη φωτογραφία μόδας στην Ελλάδα, όταν αυτή ήταν ακόμα στα σπάργανα. O παππούς του και ο πατέρας του ήταν και αυτοί φωτογράφοι και ο αδελφός του Ντίνος είναι επίσης φωτογράφος, εξίσου γνωστός και καλός με τον Τάκη. Το γεγονός ότι ο Τάκης Διαμαντόπουλος είναι γόνος φωτογραφικής οικογένειας τον βοήθησε να ασχοληθεί με τη φωτογραφία από πολύ τρυφερή ηλικία. Ήδη από τα σχολικά του χρόνια βοηθούσε τον πατέρα του στο στούντιο και σε ηλικία 21 ετών φωτογράφιζε παραστάσεις τού Εθνικού Θεάτρου. Τον βοήθησε όμως και να πετύχει τη σύνθεση τού παιδικού παιχνιδιού και τού εφηβικού χόμπυ με το βιοποριστικό επάγγελμα. Για μια πενταετία συνεργάστηκε με τον αδελφό του και ύστερα για μια διετία (1981-83) έζησε στο εξωτερικό και συνεργάστηκε με τον εκδοτικό οίκο Conde Nast. Το κέφι τού Τάκη Διαμαντόπουλου είναι φανερό στις φωτογραφίες του. Πέραν όμως από αυτή τη φρεσκάδα, ακριβώς επειδή άρχισε να φωτογραφίζει σε μια εποχή που στην Ελλάδα ο ανταγωνισμός δεν είχε ακόμα διογκωθεί, οι φωτογραφίες τού Τάκη Διαμαντόπουλου δεν αγωνίζονται να αποδείξουν μια πρωτοτυπία και έτσι πετυχαίνουν με έναν αυθόρμητο και απλό τρόπο να γίνονται κλασικές.

Γεννήθηκε στην Τρίπολη της Αρκαδίας το 1945. Το 1960 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Γραφικές Τέχνες στο Α.Τ.Ι. με δασκάλους τους: Α. Τάσσο, Η. Δεκουλάκο, Δ. Μυταρά. Το 1968 ίδρυσε και διηύθυνε το Εργαστήριο Εφαρμοσμένων Τεχνών «Μορφή». Το 1974 εγκατέλειψε τις Εφαρμοσμένες Τέχνες και αφοσιώθηκε στη ζωγραφική. Έχει πραγματοποιήσει 53 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, Γαλλία, Βέλγιο, Αγγλία, Ισπανία, Κύπρο. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές, θεματικές εκθέσεις στην Ελλάδα, Κύπρο, Η.Π.Α., Καναδά, Αυστραλία, Αγγλία, Γαλλία, Βέλγιο, Ιταλία, Ολλανδία, Γερμανία, Ελβετία, Ισπανία, Ισλανδία, Βουλγαρία. Έχει εικονογραφήσει βιβλία Ελλήνων συγγραφέων. Δημοσίευσε λογοτεχνικά κείμενα σε διάφορα περιοδικά. Ασχολήθηκε με τη λαογραφία και τα εικαστικά του Θεάτρου Σκιών («Φιγούρες», «Σκηνικά», Εκδ. Ερμής 1975-1976). Το 200 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος, το μυθιστόρημά του, «Γκουντ Μπάι Φορέβερ». Έργα του βρίσκονται: στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Υπουργείο Πολιτισμού, σε δημόσια και ιδιωτικά μουσεία, σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έργα του έχουν καταχωρηθεί στους καταλόγους των οίκων Sotheby's και Christie’s Λονδίνου και Άμστερνταμ. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Ο Stephen Antonakos (Στυλιανός Αντωνάκος) γεννήθηκε το 1926 στο ορεινό χωριό Άγιος Νικόλαος Λακωνίας. Σε ηλικία τεσσάρων ετών οι γονείς του μετανάστευσαν στις ΗΠΑ (Νέα Υόρκη) όπου πήγε σχολείο. Με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η οικογένειά του μετακόμισε στην περιοχή Bay Ridge του Brooklyn, όπου φοίτησε στο γυμνάσιο Fort Hamilton. Στη διάρκεια του τελευταίου έτους των σπουδών του (1945) επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε τη θητεία του στον Ειρηνικό. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, εγγράφεται στο τμήμα τέχνης του Brooklyn Community College, από όπου αποφοιτά το 1949. Στην αρχή της σταδιοδρομίας του ο Antonakos δημιουργεί σχέδια και ζωγραφικές φιγούρες σε αρχιτεκτονικά περιβάλλοντα και χρησιμοποιεί συχνά υφάσματα και "τυχαία αντικείμενα" (objets trouves) σε τεχνικές κολάζ. Η έντονη υλική υπόσταση των πρώιμων έργων του και, στη συνέχεια, η χρήση επαναλαμβανόμενων γραμμικών στοιχείων στο σχέδιο -το οποίο δεν παύει να παίζει κυρίαρχο ρόλο καθόλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του πορείας- τον οδηγούν, το 1960, στην "ανακάλυψη" των σωλήνων με Νέον, που αφθονούν στις φωτεινές επιγραφές του κεντρικού Μανχάταν. Το έντονο χρώμα, η γραμμική και ταυτόχρονα τρισδιάστατη εικόνα του Νέον και η δυνατότητά του να "πλάθεται", κάνουν τον καλλιτέχνη να το χαρακτηρίσει "ελεγχόμενο παράδεισο". Αδιαφορώντας για την αναπαράσταση και με σαφή προτίμηση στις γεωμετρικές φόρμες, υιοθετεί το υλικό αυτό που του επιτρέπει να κάνει μια τέχνη "από αληθινά πράγματα σε αληθινούς χώρους". O Antonakos θεωρήθηκε από τους κριτικούς τέχνης ένας από τους σημαντικότερους light artists και, ταυτόχρονα, ένας από τους σημαντικότερους μινιμαλιστές καλλιτέχνες στον κόσμο. Παράλληλα, η δουλειά του προσαρμοζόταν σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό στα κτίσματα, στην αρχή με εγκαταστάσεις σε γκαλερί και από τα τέλη της δεκαετίας του '70 με κατασκευές μεγάλης κλίμακας σε δημόσιους χώρους και κτίρια. Στη σειρά των έργων αυτών εντάσσονται και τα "Παρεκκλήσια", αρχικά με τη μορφή μακετών και αργότερα ως μεσαίου μεγέθους τρισδιάστατες γεωμετρικές κατασκευές ("Chapel of the Martyrs", 1988, "Chapel of St. John the Baptist", 1991, "Underground Chapel", 1992-96, "Chapel of the Heavenly Ladder", 47η Μπιενάλε της Βενετίας, 1997, "Chapel of Theotokos", Shirn Kunsthalle, Φρανκφούρτη 2001, "Chapel for Saint Dionysios", Μουσείο Μπενάκη/Αναδρομική Έκθεση, 2007, κ.ά.). Τα έργα αυτά, σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, όπως και τα "Panels" του, λειτούργησαν πέρα από έναν στενά χριστιανικό συμβολισμό, ως ένα περιβάλλον ανοικτό, το οποίο ενθαρρύνει τον διάλογο με την τέχνη και ταυτόχρονα την "εσωτερική" εμπειρία του θεατή/χρήστη. Τα τελευταία χρόνια εργάστηκε και τιμήθηκε αρκετές φορές και στη χώρα μας (εγκατάσταση έργων στο Μετρό της Αθήνας, εκθέσεις στο Κρατικό και στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στη Γκαλερί Kalfayan, στα "Αισχύλεια" της Ελευσίνας, κλπ.). Πέθανε στη Νέα Υόρκη τον Αύγουστο του 2013, σε ηλικία 87 ετών.

Ο Τάσος Παυλόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955, όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Σπούδασε γραφιστική και ζωγραφική (1978-83) στην θρυλική Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βαρσοβίας, όπου φοίτησε δίπλα σε καλλιτέχνες όπως οι Henryk Tomaszewski και Teresa Pagowska. Ήταν υπότροφος του ΙΚΥ από το 1987 μέχρι το 1990. Το 1996 φιλοτέχνησε ένα από τα δώδεκα γλυπτά της σειράς "Art Clock Towers" που κατασκεύασε η Swatch για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Έχει κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε δεκάδες ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Εκτός από τις εκθέσεις, ο Τάσος Παυλόπουλος έχει εκδώσει από το 1992 μέχρι σήμερα έξι βιβλία τέχνης και έργα του υπάρχουν σε πολλές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. (φωτογραφία: Αγγελική Τσόκογλου)

Ο Φώτης Πεχλιβανίδης είναι γραφίστας και σχεδιαστής κόμικ. Κόμικς του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά Βαβέλ, Πρόσωπα, Παρά Πέντε και στην Ελευθεροτυπία. Έχει εικονογραφήσει βιβλία και περιοδικά και έχει συνεργαστεί με τα περιοδικά Ένα, Τηλέραμα, Και, Έψιλον και 01. Επίσης έχει κάνει πολιτικές γελοιογραφίες, τηλεοπτικά σποτ και διαφημιστικά. Είναι art director των περιοδικών Κλικ και Men, θέση που είχε παλιότερα και στα περιοδικά M2 και Madame Figaro.

Ο Αντώνης Κυριακούλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Άρχισε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Αναργύρειο και Κοριαλένειο Σχολή Σπετσών. Στα 1960-64 παρακολούθησε μαθήματα γραφικών τεχνών στη Σχολή Δοξιάδη, δίπλα στον χαράκτη Α. Τάσσο. Το 1964-65 και από το 1966 έως τον Απρίλιο του 1967, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο London College of Printing στο Λονδίνο. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, προσανατολίζεται επαγγελματικά στη ζωγραφική. Το 1971 πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση, στη Fondazione Europa στο Μιλάνο, για την οποία το περιοδικό Mondo Giovine του αφιέρωσε ειδικό τεύχος. Κατά τη δεκαετία του '70 και '80, έργα του δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά: Ζυγός, Ταχυδρόμος, Χρονικό του Α. Μπαχαριάν, Ρόδι, ΒαΒέλ και στις εκδόσεις: "Tourism in Greece", 1971, "Boundary 2. A Journal of Post Modern Literature", State University of New York, 1973 (όπου περιλαμβάνεται ειδικό πολυσέλιδο άρθρο), Ανοιχτό Θέατρο "Μηνιαία Επιθεώρηση Πολιτικού Θεάτρου", 1973 του Γ. Μιχαηλίδη, Μ. Harlow, "Εvents. Greece 1967-1974", Αθήνα, 1974, "Ελληνική Πεζογραφία", Αθήνα, 1976. Από το 1972 θα ασχοληθεί συστηματικά με τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία. Έχει κάνει σκηνικά και κοστούμια για έργα από το κλασικό ρεπερτόριο, το κρητικό και το αναγεννησιακό θέατρο, καθώς και πολλές επιθεωρήσεις. Συνεργάστηκε με όλες τις κρατικές σκηνές και την Εθνική Λυρική Σκηνή, της οποίας διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου κατά την περίοδο 1983-85, καθώς και με θιάσους του ελεύθερου θεάτρου. Στον κινηματογράφο έχει συνεργαστεί στις ταινίες "Άρχοντες" του Μανούσου Μανουσάκη (βραβείο σκηνογραφίας, Φεστιβάλ θεσσαλονίκης, 1977) και "Sweet Country" του Μιχάλη Κακογιάννη το 1984. Έχει κάνει 38 εκθέσεις και έχει κυκλοφορήσει σειρές από χρηστικά αντικείμενα τέχνης. Το 2000 φιλοτέχνησε μία μνημειακή τοιχογραφία 16 μέτρων για το εστιατόριο-καφέ του ανακαινισμένου Μουσείου Μπενάκη. Η συγγραφική του καριέρα ξεκίνησε με κωμικοτραγικά λιμπρέτα από γνωστές όπερες, όπως "Η Κυρία με τας Καμέλιας", "Οθέλλος", "Ρωμαίος και Ιουλιέτα", που έγραφε στο Λονδίνο για τους φίλους του, καθώς και τα "ανοησιολογικά" Limericks. Τα πρώτα του επαγγελματικά κείμενα βασίστηκαν σε τίτλους που επέλεξε Μάνος Χατζηδάκις: "Οι Τέσσερεις Φωνές", "Les Lettres Amoureux", "Τα Μεγάφωνα", "Η Πέστροφα και ο Κηπουρός", "Ερμαφρόδιτος ή Πάολα", που παρουσιάστηκαν το 1981 στο Τρίτο Πρόγραμμα και τα εκφωνούσε ο ίδιος. Την ίδια εποχή συνέγραψε -για το Τρίτο Πρόγραμμα- δύο ραδιοφωνικές σειρές: "Ο Μικρός Νικήτας Κοντέ Κίκι Ντιάμπολι πηγαίνει να συναντήσει τη Μεγάλη Αικατερίνη", σε 16 επεισόδια που τα διάβαζε ο Λευτέρης Βογιατζής με την προσθήκη αυτοσχεδιαστικού προλόγου σε κάθε επεισόδιο, καθώς και τη σειρά "Όθων και Αμαλία", που επίσης εκφώνησε ο Λευτέρης Βογιατζής Το 1982 γράφει για την "Πορνογραφία" του Μάνου Χατζηδάκι δύο κείμενα με τους τίτλους "Η Διάλεξη των Αναμνήσεων" και "Οι 9 Μούσες" (η μουσική του τελευταίου περιλαμβάνεται στο δίσκο "Πορνογραφία" με τον τίτλο "Ο Eric Satie ζωγραφίζει τις 9 Μούσες"). Έγραψε επίσης ένα θρίλερ για το Κανάλι 15 του Ρούσσου Κούνδουρου. Το 1986 δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Ταχυδρόμος οι "Ανισόρροπες Ιστορίες" -συνοδευόμενες από σχετική εικονογράφηση- με τους τίτλους: "Η Αναδόμηση της Ιωσηφίνας", "Λίτσα Κωνσταντινίδη Μπαρμπαρόσα", "Ένα Καυτό δάκρυ Κύλησε", "Εντός Κάλαθου και εν μέσω θαλάσσης", "Ιστορικές Πόλεις Αλέξις/Αλεξάνδρεια-Χελιδόνες/Σεράγιεβο", "Ο Μυστικός Κόσμος των Κατσαρίδων", "Οι Μύτες των Μεδίκκων". Σατιρικά, εικονογραφημένα κείμενά του δημοσιεύτηκαν επίσης στην Ελευθεροτυπία με τίτλο "Διαχρονικές Ιστορίες Τρέλλας". Παράλληλα δημιούργησε, για το περιοδικό Figaro, μία σειρά κόμικς με πρωταγωνίστρια την "Κυρία Σουρλίνγκα, απόγονο της Mme Σουσού" και πρόσφατα σχεδίασε διάφορες εικονογραφήσεις για το Athens Voice και το Lifo. Το 1995 έγραψε μία παρλάτα με τον τίτλο "Οι Δύο μικρές Καμπούρες", που παίχτηκε στο θέατρο Μ. Ριάλδη. Το 1993 εκδίδεται το λεύκωμα "Αντώνης Κυριακούλης. Σχέδια και Κείμενα" (εκδόσεις Ηρίνα). Το 2001 εκδίδεται από τον Ίκαρο το βιβλίο "Αχ, αυτή η Ευρώπη, τι Κυρία", με μικρά κείμενα του και ιδιότυπες συνταγές μαγειρικής. Κείμενο του με τον τίτλο "Βίοι Παράλληλοι" συμπεριλαμβάνεται στην έκδοση "Χάριν Παιδιάς" (Ίκαρος, 2001).

Ο Διαμαντής Αϊδίνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954. Σπούδασε στη σχολή Βακαλό και στη Bayam Show του Λονδίνου. Συνεργάστηκε με διάφορα περιοδικά όπως τα ''Frigidaire'', ''Tempisupplementari'', ''Nuova ecologia'' στην Ιταλία και ''Βαβέλ'', ''Κλικ'', ''Τέταρτο'' στην Αθήνα. Επίσης, έχει κάνει εικονογραφήσεις για βιβλία, αφίσες και εξώφυλλα δίσκων και CDs.

Η Χριστίνα Δάρρα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968. Σπούδασε στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Έχει εκθέσει ατομικά ενώ έχει λάβει μέρος και σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Έλληνας ζωγράφος και χαράκτης (1916-2009), ένας αληθινός "ευπατρίδης της ζωγραφικής", μια από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες της ελληνικής τέχνης του 20ου αιώνα και καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Γεννήθηκε στην Άρτα τo 1916, αλλά από το 1922 ως το 1928 έζησε στην Πρέβεζα, όπου υπηρετούσε ως γυμνασιάρχης ο φιλόλογος πατέρας του. Το 1927 εγκαταστάθηκε μόνιμα με την οικογένειά του στην Αθήνα. Από το 1931 ως το 1936 σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, ζωγραφική με τους Κωνσταντίνο Παρθένη, Ουμβέρτο Αργυρό και Δημήτριο Γερανιώτη και χαρακτική με τον Γιάννη Κεφαλληνό. Το 1937 με υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών πήγε στη Ρώμη -όπου για έξι μήνες παρακολούθησε μαθήματα τοιχογραφίας και μωσαϊκού- και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Παρίσι με μαθήματα τοιχογραφίας στην Ecole des Arts et Metiers, ζωγραφικής στο εργαστήριο του Γκερέν στη Σχολή Καλών Τεχνών και μωσαϊκού με καθηγητή τον Μαν. Το 1939 με την κήρυξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, ο Μόραλης επέστρεψε στην Αθήνα και το 1947 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής στην προπαρασκευαστική τάξη της ΑΣΚΤ και το 1953 τακτικός καθηγητής Εργαστηρίου Ζωγραφικής, θέση που διατήρησε ως το 1983. Εξέθεσε έργα του σε διάφορες ομαδικές και ατομικές εκθέσεις -στην Ελλάδα και στο εξωτερικό- και το 1958 αντιπροσώπευσε τη χώρα μαζί με τον Γ. Τσαρούχη και τον Αντ. Σώχο στη Μπιενάλε της Βενετίας. Καλλιτέχνης προικισμένος και προσωπικός δημιουργός, ο Μόραλης προσέφερε πολλά στην καλλιτεχνική δημιουργία του τόπου και της εποχής μας, καθώς δεν περιορίστηκε μόνο στις αναζητήσεις και στις κατακτήσεις του, τον πλούτο της εκφραστικής του γλώσσας και την ποιότητα των διατυπώσεων του αλλά κατόρθωσε να φτάσει σε μια προσωπική και γόνιμη σύνθεση τύπων της αρχαίας ελληνικής τέχνης και χαρακτηριστικών της νεότερης (κλασικής λιτότητας και αφαιρετικών τύπων), όπου συνδυάζεται η έμφαση στις πλαστικές αξίες με τη χρωματική ευγένεια και η μελετημένη απόδοση του χώρου με την περισσότερο ρυθμική οργάνωση του συνόλου. Κάτοχος τόσο των παραδοσιακών όσο και των σύγχρονων τεχνικών, ο Μόραλης, όχι μόνο στη ζωγραφική αλλά και στο κεραμικό, το μωσαϊκό και σε άλλα υλικά, έδωσε έργα που διακρίνονται για τη ρωμαλεότητα και την εσωτερική τους αλήθεια. Εξαίρετος δάσκαλος για περισσότερα από τριάντα χρόνια στην ΑΣΚΤ, έδωσε στους μαθητές του αφετηρίες και ενίσχυσε τις δυνατότητες τους, προετοιμάζοντας έτσι τους δημιουργούς της επόμενης γενιάς. Αφετηρίες της καλλιτεχνικής δημιουργίας του Μόραλη είναι η οπτική πραγματικότητα και καθοριστικό του θέμα η ανθρώπινη μορφή. Σε καμιά όμως περίπτωση δεν περιορίζεται στην εξωτερική ρεαλιστική περιγραφή αλλά, με την έμφαση στο ουσιαστικό και τη σχηματοποίηση, την πληρότητα του σχεδίου και την εσωτερικότητα του χρώματος, αποβλέπει πάντα να φτάσει στον καθοριστικό πυρήνα των θεμάτων του. Σε παλαιότερες προσπάθειές του, όπως στη γνωστή "Αυτοπροσωπογραφία" (1937), την "Αυτοπροσωπογραφία με το ζωγράφο Νικολάου" (1937), το "Ζωγράφο και τη γυναίκα του" (1942) -και τα τρία έργα στην κατοχή του καλλιτέχνη- αλλά και σε άλλες προσωπογραφίες γίνονται σαφή ορισμένα από τα χαρακτηριστικά της μορφοπλαστικής του γλώσσας: ο καλλιτέχνης χωρίς να θυσιάζει την οπτική πραγματικότητα χρησιμοποιεί ρεαλιστικό λεξιλόγιο για να δώσει και κάτι από το εσωτερικό περιεχόμενο των προσώπων που απεικονίζει. Αλλά και στα πρώιμα αυτά έργα διαπιστώνεται εύκολα μια κάποια τάση για σχηματοποίηση όπως και μια χρησιμοποίηση του χρώματος, σαν δυνατότητα υποβολής του χαρακτήρα των προσώπων. Σε μεταγενέστερα έργα του όπως η "Μαρία" (1950, Συλλογή Δ. Πιερίδη) ή η "Μορφή" (1952, στην κατοχή του καλλιτέχνη) γίνεται εντονότερη και σαφέστερη η μεταφορά του κέντρου του βάρους από το εξωτερικό στο εσωτερικό και από τη ρεαλιστική περιγραφή στην επιβολή των καθαρά πλαστικών αξιών. Ακολούθησαν οι σειρές "Συνθέσεις", "Επιτύμβια" και "Αθήνα" (σε διάφορες συλλογές) που έδωσαν τον τόνο σε όλη την περίοδο 1950-60. Στις προσπάθειες αυτές ο καλλιτέχνης προχωρεί σε νέες διατυπώσεις στις οποίες συνδυάζονται οι μορφές με το χώρο, τα βιόμορφα με τα αρχιτεκτονικά θέματα, τα ρεαλιστικά στοιχεία με τη σχηματοποίηση. Από τα έργα αυτής της περιόδου διαπιστώνει κανείς ένα έντονο ερωτικό στοιχείο στη ζωγραφική του Μόραλη, που επιβάλλεται όχι τόσο με τα εξωτερικά στοιχεία όσο με την όλη συμπλοκή των μορφών και την ένταξη τους στο χώρο. Τα επόμενα χρόνια ο Μόραλης προχώρησε μακρύτερα στην κατεύθυνση της επιβολής μιας καθαρά προσωπικής μορφοπλαστικής γλώσσας· στους πιο χαρακτηριστικούς του πίνακες η ανθρώπινη μορφή μεταβάλλεται σε ένα αυστηρό γεωμετρικό σύστημα, το χρώμα διακρίνεται για την καθαρότητα και τη δύναμη υποβολής του, το σύνολο επιβάλλεται με την εσωτερικότητα και την ποιητική πνοή του. Στη σειρά "Επιθαλάμια" (1969-70, στην κατοχή του καλλιτέχνη) καθώς και στους πίνακες "Νέα γυναίκα" (1971-72, Συλλογή Μ. Κιοσέογλου), "Κορίτσι που ζωγραφίζει" (1971, Συλλογή Μ. Κιοσέογλου), Αίγινα (1974, στην κατοχή του καλλιτέχνη) και σε πολλά άλλα, ο Μόραλης φτάνει στις καθοριστικές διατυπώσεις του. Προοδευτικά και βήμα-βήμα τονίζεται όλο και περισσότερο η σχηματοποίηση, ενισχύεται ο ρόλος του χρώματος, ολοκληρώνεται η ένταξη των μορφών στο χώρο. Η ανθρώπινη μορφή και ο φυσικός χώρος χρησιμοποιούνται σαν απλές αφετηρίες για να επιβληθεί το δομικό, να τονιστεί το ουσιαστικό και το εσωτερικό. Στα έργα της περιόδου αυτής, όπως και στα περισσότερα πρόσφατα των χρόνων 1975-85, κυριαρχεί η καθαρά ερωτική φωνή της ζωγραφικής του Μόραλη, μια φωνή που εισάγεται με τα μορφικά χαρακτηριστικά και ολοκληρώνεται με το χρώμα, μια φωνή που όμως δεν επιβάλλεται με τα εξωτερικά περιγραφικά στοιχεία αλλά με τον τρόπο με τον οποίο συνδυάζονται τα ενεργητικά με τα παθητικά θέματα, τα οξυγώνια με τα καμπυλόγραμμα σχήματα, τα θερμά με τα ψυχρά χρώματα, τα βιόμορφα με τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά. Έτσι ο Μόραλης φτάνει σε διατυπώσεις που κυριολεκτικά συναιρούν σε μια νέα ενότητα παραδοσιακά στοιχεία και σύγχρονα χαρακτηριστικά, ανθρώπινη μορφή και κονστρουκτιβιστικό λεξιλόγιο, εσωτερικό και εξωτερικό. Ταυτόχρονα, όλο και σαφέστερα η ζωγραφική του διακρίνεται από μια εσωτερική μνημειακότητα των μορφών και μια εκφραστική αλήθεια που παρασύρουν το θεατή. Με τη λιτότητα και τη σαφήνεια της, τη μορφική πληρότητα και την εσωτερικότητα του χρώματος, την ποιότητα των διατυπώσεων και τον εκφραστικό της πλούτο, η ζωγραφική του Μόραλη μας δίνει μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της νεοελληνικής τέχνης. Ο Μόραλης ασχολήθηκε επίσης με την εικονογράφηση βιβλίων (Ελύτη, Σεφέρη κ.ά.) και τη σκηνογραφία (έκανε σκηνικά και κοστούμια για 21 παραστάσεις θεάτρου και χορού, για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου, το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης) και σε συνεργασία με αρχιτέκτονες έδωσε έργα μνημειακών διαστάσεων (μπρούτζινα, γλυπτά, τοιχογραφίες, κεραμικά και χαρακτικά) για τη διακόσμηση κτιρίων -ξενοδοχεία, τράπεζες κ.ά.- τόσο στην Αθήνα (χαρακτική μαρμάρινη σύνθεση της Προμάχου Αθηνάς με τα σύμβολα της εξουσίας της, τη γλαύκα, το άρμα και το πλοίο, στους ΒΔ και ΝΑ εξωτερικούς τοίχους του ξενοδοχείου "Χίλτον", 1959-62, χρωματιστές τσιμεντένιες πλάκες στα στέγαστρα των νέων αποβάθρων στην Ακτή Καραϊσκάκη στον Πειραιά, 1962, τουριστικό περίπτερο ΕΟΤ "Διόνυσος" στου Φιλοπάππου) όσο και σε διάφορα επαρχιακά κέντρα (ξενοδοχεία Ρόδου, Φλώρινας, Θεσσαλονίκης, Δελφών κλπ.), έργα που αποδεικνύουν τον πλούτο της μορφοπλαστικής φαντασίας και την ευρύτητα των αναζητήσεων του. Ο Μόραλης, που υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας "Αρμός", έκανε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό και τιμήθηκε με διάφορες διακρίσεις (το 1965 τού απονέμεται ο Ταξιάρχης του Φοίνικα, το 1979 το Αριστείο Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών, το 1999 το μετάλλιο του Ταξιάρχη της Τιμής, κ.ά.). Το 1988 η Εθνική Πινακοθήκη τιμώντας την πολύχρονη προσφορά του οργάνωσε μεγάλη αναδρομική έκθεση, παρουσιάζοντας το σύνολο του έργου του. Το 2006 πραγματοποίησε τη δέκατη και τελευταία ατομική του έκθεση στην Αθήνα, πάντα στη γκαλερί της Πέγκυς Ζουμπουλάκη, με την οποία είχε αρχίσει να συνεργάζεται το 1972. Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, σε άλλες δημόσιες πινακοθήκες και ιδρύματα καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πέθανε στην Αθήνα, την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009, "πλήρης ημερών", σε ηλικία 93 ετών και κηδεύτηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, σε στενό οικογενειακό κύκλο, σύμφωνα με την επιθυμία του. (Το βιογραφικό σημείωμα έχει βασιστεί στην πηγή: Χρύσανθος Χρήστου, "Μόραλης Γιάννης", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκδοτική Αθηνών, 1991)

Ο Αλέκος Παπαδάτος δεν έχει -ευτυχώς γι' αυτά- καμία σχέση με τα μαθηματικά. Μετά από είκοσι χρόνια δουλειά στο κινούμενο σχέδιο, κατέληξε στην πρώτη αγάπη του, το ακίνητο. Σκιτσάρει με φυσικό φωτισμό και όταν δεν υπάρχει, παίζει μπουζούκι και τζουρά στους "Τζάμπα Μάγκες".

Ο Τάσος Βρεττός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Ασχολείται με την φωτογραφία από το 1970 (ως επικεφαλής αρχικά του φωτογραφικού τμήματος της εκδοτικής εταιρείας Γραμμή και των εκδόσεων Λαμπράκη). Συνεργάστηκε με τον Μάνο Χατζιδάκι στο περιοδικό Τέταρτο, με πολλά περιοδικά και δισκογραφικές εταιρείες, και έχει εργαστεί σε μεγάλες διαφημιστικές καμπάνιες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Δουλειά του έχει δημοσιευτεί στα περιοδικά Zoom, Creative Camera, Janus κτλ., καθώς και στα βιβλία "Αποκαλύψεις" (εκδ. Αδάμ, σε συνεργασία με τον Διονύση Φωτόπουλο), "Θράκη - Terra Incognita" (Rodos Image Publications), "Σπονδές" (εκδ. Εξάντας, ποίηση Γ. Δουατζή), "Το Γυμνό στην Ελληνική Φωτογραφία" (εκδ. Κοχλίας, Άλκης Ξανθάκης), "ANIMAN Artist Book" σε συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Ρήγο.

Ο Λάκης Λαζόπουλος γεννήθηκε στη Λάρισα. Σπούδασε νομικά στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Με τη θεατρική ομάδα της σχολής παρουσίασε και τα πρώτα του κείμενα. Έκανε μεταπτυχιακό στο ποινικό δίκαιο και στην εγκληματολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έγραψε επιθεωρησιακά κείμενα για το Θεσσαλικό Θέατρο ("Κάτι τρέχει στα γύφτικα", 1979, "Χαιρέτα μου τον πλάτανο", 1980). Συνέχισε στην Αθήνα με την Ελεύθερη Σκηνή ("Της Ελλάδας το κάγκελο", "Αλλαγή και πάνω τούρλα"). Με τον Γιάννη Ξανθούλη έγραψε μεταξύ 1982-1986 τα "Το ΠΑΣΟΚ της Χάιδως", "Του ΠΑΣΟΚ τους τον χαβά", "Μια στο καρφί και μια στο πέταλο" και "Χαράτσι από τον Ανδρέα τον Απάτσι", που έδωσαν νέα πνοή στην επιθεώρηση. Το 1983 έγραψε με τον Παντελή Βούλγαρη την τηλεοπτική σειρά "Οι απόμαχοι". Το 1984 έπαιξε στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή "Σιγά, η πατρίδα κοιμάται". Το 1986 υποδύθηκε τη Λυσιστράτη στην ομώνυμη παράσταση του Ανδρέα Βουτσινά. Συνέχισε γράφοντας και παρουσιάζοντας τις επιθεωρήσεις και μετ-επιθεωρήσεις, όπως τις χαρακτηρίζει, "Τι είδε ο Γιαπωνέζος" (1987), "Ελλάς κατόπιν αορτής" (1989), "Ήταν ένα μικρό καράβι" (1990), "Κάτι έχω να σας πω" (1991), "Επιτέλους μόνοι" (1994), "Η Κυριακή των παπουτσιών" (1997), "Τα λέμε" (2002), "Κι αέρας στα πανιά μας!" (2003), "Πού πάει αυτό το λεωφορείο;" (2004) και "Ο βιοπαλαιστής στη στέγη" (2008), που τον καταξίωσαν ως ανανεωτή του είδους με μεγάλη λαϊκή απήχηση. Το 1988 ανέβασε το "'Ημερολόγιο ενός τρελού" του Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη, το 1993 πρωταγωνίστησε στην "Όπερα της πεντάρας" σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασσέν, υποδύθηκε τον αφηγητή στο "O Πέτρος και ο λύκος" του Προκόφιεφ και άρχισε στο Mega την πιο πετυχημένη τηλεοπτική σειρά, "Δέκα μικροί Μήτσοι". Το 1994 πρωταγωνίστησε στην τηλεταινία του Νίκου Νικολαΐδη "Το κορίτσι με τις βαλίτσες" και στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή "Καβάφης". To 1999 γύρισε στην Αυστραλία και στην Κρήτη την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία "Φοβού τους Έλληνες" σε σκηνοθεσία ΤζωνΤατούλης. Ακολούθησαν οι ταινίες "Ο καλύτερός μου φίλος" (2001) που σκηνοθέτησε με τον Γιώργο Λάνθιμο και "Ρ20" (2004) που σκηνοθέτησε ο ίδιος. Το καλοκαίρι του 2002 παρουσίασε το μονόλογο "Οι ηλικίες του γελοίου" σε δραματουργική σύνθεση Κ. Χ. Μύρη και σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Το 2004 εμφανίστηκε στην Επίδαυρο στον "Πλούτο" του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Επανήλθε στο αργολικό θέατρο το 2005 με τους "Αχαρνής" του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Από το 2004 παρουσιάζει μέσα από τον Alpha το σατιρικό δελτίο ειδήσεων "Αλ-Τσαντίρι Νιουζ". Το 2005 ανέβασε το έργο "Hysteria" του Τέρυ Τζόνσον σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη. Το 2007 πρωταγωνίστησε στο "El Greco" του Γιάννη Σμαραγδή. Το 2012 πραγματοποιεί την πρώτη του διεθνή περιοδεία με την παράσταση "Sorry, I'm Greek". Στίχους του έχουν μελοποιήσει οι Σταμάτης Κραουνάκης, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Θάνος Μικρούτσικος, Διονύσης Τσακνής και έχουν τραγουδήσει οι Χάρις Αλεξίου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου κ.ά.

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα (1963-1968) και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές, με υποτροφία του γερμανικού κράτους, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου (1971-1976). Αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της ομάδας "Νέοι Έλληνες ρεαλιστές" (1971-1971) και του Κέντρου Εικαστικών Τεχνών (ΚΕΙ, Αθήνα 1974-1976). Ήταν επίσης μέλος της καλιτεχνικής ομάδας 10/9 του Μονάχου (1975). Υπήρξε προσκεκλημένος του καλλιτεχνικού προγράμματος του Δυτικού Βερολίνου DAAD (1977). Από το 1977 μέχρι και το 1986 ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Από το 1986 μέχρι και το 1992 ζει και εργάζεται στις Βρυξέλες. Το 1994 εκλέγεται καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Έχει κάνει πολλές ατομικές και ομαδικές παρουσιάσεις του έργου του στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στη Δυτική και Ανατολική Γερμανία, στο Λουξεμβούργο, στην Ισπανία, στη Γιουκοσλαβία, στη Ρουμανία, στην Ιρλανδία, στην Αλβανία, στην Κύπρο, στις ΗΠΑ, στη Σουηδία, στο Ισραήλ, στην Αγγλία, στην Ολλανδία, στην Τουρκία, στην Αίγυπτο, στην Ιταλία, στον Καναδά κ.λπ., σε ιδιωτικές γκαλερί, πινακοθήκες και μουσεία.

Ο Δημήτρης Θ. Αρβανίτης γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1948, σπούδασε ζωγραφική και γραφικές τέχνες. Διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής στις δισκογραφικές εταιρείες EMI-Columbia και Minos και των περιοδικών "Τζαζ", "Ταχυδρόμος", "Δίφωνο", "Jazz & Tzaz", "Καλειδοσκόπιο της Φιλοσοφικής". Από το 1973 εργάζεται σχεδιάζοντας εξώφυλλα δίσκων, βιβλία, αφίσες και καθόλου προγράμματα της διαφήμισης. Είναι μέλος της ομάδας σχεδιασμού ελληνικών γραμματοσειρών Cannibal. Άρθρα του που αφορούν την τυπογραφία, το σχεδιασμό εξωφύλλων δίσκων, αφίσας και θέματα για το ρόλο της γραφιστικής στην Ελλάδα δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά, ενώ έργα του δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά "Novum", "Grafic Sanati". Συμπεριλαμβάνεται στο Λεξικό Καλλιτεχνών του εκδόσεων "Μέλισσα" και στο βιβλίο "Οι Ελληνικές Αφίσες" των εκδόσεων Κέδρος. Έχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2004 εξελέγη μέλος της Alliance Graphique Internationale.

Ο Παντελής Γ. Λαζαρίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1941, από γονείς Μικρασιάτες. Τελείωσε το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1958) και άρχισε σπουδές Πολιτικού Μηχανικού στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, τις οποίες αργότερα εγκατέλειψε για να σπουδάσει Ζωγραφική και Αρχιτεκτονική. Μαθήτευσε στο Εργαστήρι του ζωγράφου και καθηγητή του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Χρήστου Λεφάκη. Το 1968 έγινε επιστημονικός συνεργάτης, αργότερα, βοηθός και επιμελητής (έως το 1977) στην Έδρα Ζωγραφικής και το Εργαστήριο Εικαστικών Τεχνών του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Άρχισε να εκθέτει από την περίοδο 1963-1964 και συνέχισε με ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική. Το 1976 συμμετέχει στη Διεθνή Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας. Έργα του βρίσκονται σε ατομικές και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κατά τη διάρκεια της Χούντας έφυγε στο εξωτερικό όπου δίδαξε με διάφορες πανεπιστημιακές ιδιότητες στις Αρχιτεκτονικές Σχολές του Πανεπιστημίου της Γενεύης και του Πολυτεχνείου της Λωζάνης. Παράλληλα εργάστηκε ως ζωγράφος. Το 1972 έγινε καθηγητής στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Κατά τη μεταπολίτευση επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1977 εκλέγεται καθηγητής στην Έδρα Εισαγωγής στην Αρχιτεκτονική του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το 1974 ξεκινά έντονη συγγραφική και εκδοτική δραστηριότητα, προσδίδοντας ιδεολογική κατεύθυνση και κοινωνικό χαρακτήρα στην αρχιτεκτονική και πολεοδομική έρευνα. Κεντρικό αντικείμενο των βιβλίων και των μελετών που συνέγραψε, μετέφρασε, επιμελήθηκε και εξέδωσε είναι η πόλη: η πολυπλοκότητα των ανθρώπινων συμπεριφορών, η ποικιλία και οι αντιθέσεις της ζωής μέσα στο χώρο. Οι απόψεις του αυτές τον διαφοροποιούν από εκείνες που έθεταν στο κέντρο της αρχιτεκτονικής την αισθητική του κτιρίου. Το δημοσιευμένο έργο του μπορεί να διακριθεί σε δύο κατηγορίες. Σε κείμενα που έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και ανεξάρτητες εκδόσεις και σε κείμενα που εντάσσονται στο πλαίσιο οργανωμένων εκδοτικών σειρών, που ίδρυσε και διηύθυνε προβάλλοντας βασικά μελετήματα και θέσεις οι οποίες απουσίαζαν από την ελληνική αρχιτεκτονική βιβλιογραφία, μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον από το τεχνοκρατικό και αισθητικό πεδίο στο κοινωνικό και πολιτικό. Παράλληλα με τις πανεπιστημιακές, συγγραφικές και ερευνητικές του δραστηριότητες ασχολήθηκε ήδη από τις αρχές του 1960 με τα κοινά και την πολιτική. Διετέλεσε Πρόεδρος (1984-1990) και αργότερα Πρύτανης (1998-2002) του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Σήμερα είναι Πρόεδρος του Τμήματος Αρχιτεκτόνων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Ζει και εργάζεται στον Βόλο και στην Αθήνα.

Ο Βλάσης Κανιάρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928. Από το 1946 και για πέντε περίπου χρόνια σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η φοίτησή του στην Α.Σ.Κ.Τ. Αθηνών (1950-1955) σήμανε και την ουσιαστική αφοσίωσή του στην τέχνη. Μαθήτευσε κοντά στον Ουμ. Αργυρό, Γ. Παππά, Π. Σαραφιανό και Γ. Μόραλη. Παράλληλα εργάστηκε αναλαμβάνοντας σκηνογραφικές εργασίες, μόνος του ή μαζί με τον Γ. Τσαρούχη. Με την αποφοίτησή του από τη Σχολή εγκαταστάθηκε στη Ρώμη. Ήρθε σε επαφή με ρεύματα και καλλιτέχνες που βρίσκονταν στο ευρωπαϊκό προσκήνιο και, ξεπερνώντας τα στενά ελληνικά όρια, έγινε σύντομα γνωστός ως καλλιτέχνης της πρωτοπορίας. Στα τέλη του 1960 επέλεξε ως τόπο κατοικίας του το Παρίσι, όπου παρέμεινε μέχρι το 1976. Μεσολάβησε ένα μικρό διάστημα παραμονής του στην Ελλάδα (1967-1969), από όπου, όμως, αναγκάσθηκε να φύγει σύντομα λόγω του καθεστώτος της εποχής, για να επιστρέψει και πάλι στο Παρίσι. Ως υπότροφος της Γερμανικής Υπηρεσίας Ακαδημαϊκών Ανταλλαγών (D.A.A.D., 1973-1975) έζησε και εργάσθηκε στο Δ. Βερολίνο για την ολοκλήρωση της σειράς Μετανάστες. Το 1975 εκλέχθηκε καθηγητής στην έδρα ζωγραφικής της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου και από τον επόμενο χρόνο εγκαθίσταται οριστικά στην Ελλάδα. Καλλιτέχνης με διεθνή σταδιοδρομία, ο Κανιάρης, πραγματοποίησε την πρώτη ατομική του έκθεση στη Γκαλερί Ζυγός στην Αθήνα το 1958, για να ακολουθήσουν και άλλες (περισσότερες από είκοσι) στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Ρώμη, Μιλάνο, Βενετία, Βρυξέλλες, Μαδρίτη, Χαϊδελβέργη, Ίνγκολσταντ, Λονδίνο, Ανόβερο κ.λπ). Ιδιαίτερης μνείας αξίζουν τα μεγάλα περιβάλλοντα που εξέθεσε σε πολλά μουσεία της Δ. Γερμανίας την περίοδο 1972-1975, καθώς και το περιβάλλον στον Τεχνοχώρο Bernier (Αθήνα 1980). Συμμετείχε επανειλημμένα και με επιτυχία σε σημαντικές διεθνείς εκθέσεις, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν οι: "16ο Salon des realites nouvelles" (Παρίσι, 1961), "IV Βiennale του Σαν Μαρίνο" (1963), "Τρεις προτάσεις για μια νέα ελληνική γλυπτική" (Βενετία, 1964), "Biennale του Sao Paulo" (1965), "6η Documenta του Κάσελ" (1977), "Ευρωπάλια 1982" στις Βρυξέλλες και "Biennale της Βενετίας" το 1988.

Ο Αλέκος Φασιανός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ζωγραφική στην Α.Σ.Κ.Τ. (1956-1960, εργαστήριο Γ. Μόραλη). Αγάπησε και μελέτησε την αρχαία ελληνική αγγειογραφία και τη βυζαντινή εικονογραφία. Παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην Ecole des beaux-arts του Παρισιού, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης (1962-1964), κοντά στους Clairin και Dayez. Το 1966 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, ενώ από το 1974 ζει και εργάζεται μεταξύ Παρισιού και Αθήνας. Από το 1959, χρονιά της πρώτης ατομικής του παρουσίασης στην Αθήνα, έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από εβδομήντα ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Παρίσι, Μόναχο, Τόκυο, Αμβούργο, Ζυρίχη, Μιλάνο, Βηρυτό, Στοκχόλμη, Λονδίνο κ.ά. Συμμετείχε επανειλημμένα σε ομαδικές εκθέσεις και γνωστές διεθνείς διοργανώσεις ανά την υφήλιο. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι: Salon comparaisons (Παρίσι 1970), Biennale του Sao Paulo (1971) και Βενετίας (1972), Graphics Biennale του Baden-Baden (1985) κ.ά. Ο Φασιανός ασχολήθηκε επίσης με τη χαρακτική, το σχεδιασμό αφισών, καθώς και τη σκηνογραφία, συνεργαζόμενος κυρίως με το Εθνικό Θέατρο Αθηνών ("Αμερική" του Κάφκα, 1975, "Ελένη" του Ευριπίδη, 1976, "Όρνιθες" του Αριστοφάνη, 1978 κ.ά.). Ανέλαβε την εικονογράφηση αρκετών βιβλίων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γνωστών ποιητών και συγγραφέων. Ξεχωρίζουν τα ονόματα των Ο. Ελύτη, L. Aragon, G. Apollinaire, Κ. Ταχτσή, Κ. Καβάφη, Α. Εμπειρίκου, Γ. Ρίτσου, Β. Βασιλικού κ.ά. Έργα του κοσμούν επίσης ειδικές εκδόσεις τέχνης, όπως λευκώματα με θέμα αρχιτεκτονικά τοπία, όψεις πόλεων κ.λπ. Έχει επίσης εκδώσει και δικά του κείμενα, πεζά και ποιητικά. Για το σύνολο της δουλειάς του έχουν γυριστεί τέσσερα φιλμς για την ελληνική και τη γαλλική τηλεόραση, ενώ κυκλοφορούν μονογραφίες που αναφέρονται στην εικαστική παραγωγή του.