Στους δέκα διαλόγους που έστησε ανάµεσα στον Πλίνιο και τον Πύρρωνα, δυο φίλους που ζουν στην σύγχρονη Αθήνα, ο Επίκουρος (κριτικός εστιατορίων) ανατέµνει µε δεξιοτεχνία θέµατα που µας απασχολούν -την ελληνικότητα και την ελληνική ταυτότητα, τον εθνικισµό και τον µεταµοντερνισµό, τη σύγχρονη τέχνη και την κοινωνική πραγµατικότητα- µιλώντας για εστιατόρια, το φαγητό, την κουζίνα και τη γαστρονοµία και φέρνοντας στη συζήτηση τις γνώσεις και τις εµπειρίες του από τη φιλοσοφία, την τέχνη, την επιστήµη και την ιστορία.
Ο σκεπτικισµός, ο σχετικισµός, οι µεταφυσικοί ορισµοί, συµπλέκονται και συνοµιλούν µε τη συναισθησία, τη χηµεία και τη µοριακή γαστρονοµία, µε τη ζωγραφική, τη µουσική, την ποίηση, την πεζογραφία, το σινεµά πάνω από πιάτα φαγητού και ποτήρια κρασιού µε αρώµατα, χρώµατα και γεύσεις.

(από τον πρόλογο της Βάσως Κιντή)


Οι δυο φίλοι το µόνο κοινό που έχουν είναι τα αρχαία ονόµατά τους. Κατά τα άλλα διαφωνούν σχεδόν σε όλα. Ο ένας ενδιαφέρεται για την τέχνη, τη φιλοσοφία, την πολιτική και ιδιαίτερα για την υψηλή γαστρονοµία. Ο άλλος, του αρέσει µεν το καλό φαγητό, µπορεί όµως να είναι ευτυχής µε οτιδήποτε, αρκεί αυτό να είναι νόστιµο. Οι δυο φίλοι συντρώγουν...
[...]
ΠΥΡΡΩΝ: Δηλαδή αν δεν µ' αρέσει το πόριτζ µε σαλιγκάρια και το παγωτό µε γεύση αυγό µε µπέικον, που µόλις µας σέρβιραν, θα θεωρηθώ επιστηµονικά και γαστρονοµικά αποσυνάγωγος; Mήπως οι γαστρονοµικοί Ιακωβίνοι θα µε στείλουν στη γκιλοτίνα;
ΠΛΙΝΙΟΣ: Ποσώς αγαπητέ µου Πύρρωνα. Tα µόνα κεφάλια που κόβει η γαστρονοµική επανάσταση είναι από τα ψάρια. Eσένα, από την άλλη µεριά, σου επιτρέπουµε να πεις: αρχίστε την επανάσταση δίχως εµένα, εγώ πάω για φαγητό αλλού...