Όταν ο Ivar Lovaas, στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ξεκίνησε να εφαρμόζει μεθόδους της ανάλυσης της συμπεριφοράς για τη θεραπεία και την εκπαίδευση παιδιών με αυτισμό, συνάντησε αυτά τα παιδιά σε ψυχιατρικά νοσοκομεία, εγκαταλειμμένα σε θαλάμους για ασθενείς με ανίατα ψυχιατρικά νοσήματα. Μέσα σε λίγα χρόνια, με πειραματικά θεμελιωμένες μελέτες, ο Lovaas κατέρριψε το μύθο που ήθελε τα παιδιά με αυτισμό ανίκανα να εκπαιδευτούν και να ασκηθούν σε στοιχειώδεις δεξιότητες, ενώ στα επόμενα 20 χρόνια κατέρριψε και πολλούς άλλους μύθους που συνόδευαν την αυτιστική διαταραχή. Τεκμηρίωσε πειραματικά και συστηματικά νέες θεωρίες για τον αυτισμό, όπως, για παράδειγμα, ότι η ενεργός συμμετοχή της οικογένειας συμβάλλει θετικά στην πορεία του παιδιού, εύρημα που ήρθε σε αντιπαράθεση με παλαιότερες προκαταλήψεις που θεωρούσαν ότι το παιδί με αυτισμό θα έπρεπε να αποσπάται από την οικογένειά του.

Κατάφερες, τέλος, να αναδείξει τις απεριόριστες δυνατότητες που έχει ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών με αυτισμό. Τα παιδιά αυτά εντάχθηκαν όχι μόνο στην κοινότητα, αλλά και στη σχολική τάξη μαζί με συνομηλίκους τους με τυπική ανάπτυξη, ενώ στο παρελθόν θα είχαν αποκλειστεί σε άσυλα ανιάτων.