Αγαθίας ο Σχολαστικός. Ποιητής και ιστορικός από τη Μύρινα της Μικράς Ασίας (περ. 536-582 μ.Χ.). Μετά τις νομικές σπουδές του στην Αλεξάνδρεια, δικηγόρησε στην Κωνσταντινούπολη. Συνεχίζοντας το έργο του Προκόπιου, έγραψε το ιστορικό υπόμνημα "Περί της Ιουστινιανού βασιλείας", σε πέντε βιβλία. Έγραψε επίσης ποιητικές ερωτικές ιστορίες υπό τον τίτλο "Δαφνιακά" (δεν σώθηκαν) και πολλά επιγράμματα που, μαζί με άλλα, παλαιότερων και σύγχρονών του ποιητών, τα περιέλαβε σε "Κύκλο", ταξινομημένα σε εφτά θεματικούς τομείς, και όχι αλφαβητικά όπως γινόταν ως τότε. Η συλλογή του αποτέλεσε τη βάση της ανθολογίας του Κωνσταντίνου Κεφάλα. Τέσσερα επιγράμματά του, "τέσσερα ηθικοπλαστικά έργα που καταγγέλλουν με σφοδρότητα την ανθρώπινη λαιμαργία ", γράφει η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στο "Το στεφάνι και η λύρα", τα "προόριζε για εισόδους δημοσίων ουρητηρίων ενός προαστίου της Σμύρνης που κατά τα φαινόμενα είχε ανακαινίσει με δικές του δαπάνες ", έχουν δε "το πλεονέκτημα της πρωτοτυπίας γιατί, αν δεν γελιέμαι, κανείς επιγραμματοποιός δεν έχει συνθέσει επιγραφές για ένα παρόμοιο ευαγές ίδρυμα".

Ο Αντίπατρος ήταν Έλληνας συγγραφέας και ποιητής του 2ου αιώνα π.Χ.. Είναι γνώστος για την λίστα που συνέταξε για τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.

Επιγραμματοποιός της εποχής του Αυγούστου. Φίλος και προστατευόμενος του υπάτου της Μακεδονίας Λευκίου Καλπουρνίου Πείσωνος. Εργάστηκε ως διδάσκαλος στη Ρώμη όπου πιθανολογείται ότι εκπροσώπησε την πόλη του, ηγούμενος επίσημης αποστολής. Στο προοίμιο του Στεφάνου του ο Φίλιππος τον παρομοιάζει με στάχυ ("Αντίπατρος πρέψει στεφάνω στάχυς"). Η "Παλατινή Ανθολογία" περιέχει πάνω από εκατό επιγράμματά του (επιτύμβια, αναθηματικά, επιδεικτικά, συμποτικά, σκωπτικά).

O Αντίφιλος ο Βυζάντιος ήταν Έλληνας επιγραμματοποιός που έζησε την εποχή του Αυγούστου. Θεωρείται από τους πιο κομψούς και γόνιμους ποιητές της "Παλατινής Ανθολογίας", στην οποία σώζονται περί τα πενήντα επιγράμματά του.

Η Ανύτη ήταν αρχαία Ελληνίδα ποιήτρια και επιγραμματοποιός από την Τεγέα, το κυρίως έργο της οποίας τοποθετείται λίγο μετά το 300 π.Χ.. Η Ανύτη έγραψε στη δωρική διάλεκτο. Ο Στέφανος Βυζάντιος την χαρακτηρίζει "μελοποιό", ενώ ο επιγραμματοποιός Αντίπατρος "θήλυ Όμηρο" και "μία από τις εννέα γήινες μούσες". Η Ανύτη ανήκε στη σχολή των Πελοποννησίων επιγραμματοποιών (όπως ο Λεωνίδας ο Ταραντίνος) που άλλαξαν κατευθύνσεις στο είδος, αντικαθιστώντας το ηρωικό περιεχόμενο των παλαιότερων επιγραμμάτων με καταστάσεις και διαθέσεις της καθημερινής ζωής. Η ποίηση της Ανύτης διακρίνεται για τη φυσιολατρία της, την τρυφερότητα των αισθημάτων και την αναζήτηση της γαλήνης. Λυρικότατα και γεμάτα συναίσθημα είναι και τα επιγράμματά της σε τάφους νεκρών κοριτσιών, ενώ η Ανύτη υπήρξε η πρώτη που έγραψε επιτάφια επιγράμματα και για ζώα. Η Ανύτη άσκησε μεγάλη επίδραση στους νεότερους αυτής λογοτέχνες. Από τα επιγράμματά της σώζονται στην Παλατινή και την Ανθολογία του Πλανούδη 26, από τα οποία τα 4 ή 6 δεν θεωρούνται γνήσια. Και μέσα από τα είκοσι όμως που είναι με βεβαιότητα δικά της, διακρίνεται το λεπτό της πνεύμα. [πηγή: Βικιπαίδεια, 22/2/2012]

Απολλωνίδης (και Απολλωνίδας) ο Σμυρνεύς. Επιγραμματοποιός του 1ου αιώνα μ.Χ. Η "Παλατινή Ανθολογία" περιέχει περίπου τριάντα επιγράμματά του, τα οποία συγκαταλέγονται στον "Στέφανο" του Φιλίππου.

Ο Αρχίας ο Αντιοχεύς ήταν Έλληνας επιγραμματοποιός. Γεννήθηκε περί το 120 π.Χ. Ήρθε στη Ρώμη και ζούσε υπό την προστασία των Λουκούλλων. Έγινε Ρωμαίος πολίτης το 89 π.Χ. αλλά ο Γράτιος αμφισβήτησε την πολιτογράφησή του και τότε ο Κικέρων τον υπερασπίστηκε με τον λόγο του "Pro Archia poeta". Ο Αρχίας ύμνησε τους πολέμους του Μαρίου κατά των Κίμβρων και του Λούκουλλου κατά του Μιθριδάτη. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώθηκαν 7 επιγράμματά του.

Ο Βιάνωρ ήταν γραμματικός και επιγραμματοποιός από την Βιθυνία. Έζησε στις αρχές του Α΄ μ.Χ. αιώνα και περιλαμβανόταν στον Στέφανο του Φιλίππου. Σώζονται περί τα 21 επιγράμματά του, από τα πολύ καλά της "Παλατινής Ανθολογίας".

Με το όνομα Δαμάγητος επιγράφονται δεκατρία (Smith, 1870) ή έντεκα επιγράμματα της "Ελληνικής Ανθολογίας". Δέκα από αυτά βρίσκονται στην "Παλατινή Ανθολογία" (VI 277, VII 9, 231, 355, 432, 438, 497, 540, 541, 735) και ένα στην Ανθολογία του Πλανούδη. Από το περιεχόμενό τους εκτιμάται ότι γράφτηκαν προς το τέλους του 3ο αιώνα π.Χ. Τα επιγράμματα αυτά ήταν μέρος του Στεφάνου του Μελεάγρου. Δεν είναι γνωστό αν πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που αναφέρει ο Στέφανος ο Βυζάντιος. Το όνομά δίνεται και από τον Σχολιαστή στον Απολλώνιο το Ρόδιο με τη μορφή "Δημάγητος". [πηγή: Βικιπαίδεια, 22/2/2012]

Ο Διόδωρος Ζωνάς (ή Διόδωρος ο Σάρδιος ή Ζωνάς ο Σαρδιανός όπως εμφανίζεται στην Παλατινή Ανθολογία) υπήρξε ποιητής και ρητοροδιδάσκαλος από τις Σάρδεις. Έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ., το δε Ζωνάς ήταν παρωνύμιό του. Συγχέεται με έναν νεότερο ομώνυμό του, επίσης Σαρδιανό.

Ο Διογένης ο Λαέρτιος ήταν ιστοριογράφος της φιλοσοφίας της αρχαιότητας, συγγραφέας του έργου "Βίοι φιλοσόφων". Ήταν ελληνικής καταγωγής, γεννημένος μάλλον στην πόλη Λαέρτη της Κιλικίας. Πιθανολογείται πως έζησε στις αρχές του 3ου μ.Χ. αιώνα, όμως για τη ζωή του, την καταγωγή του, τη μόρφωση του, το σύνολο του έργου του, την προσωπικότητα του, δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτε, ενώ δεν υπάρχουν και αντίστοιχα σοβαρά αποδεικτικά στοιχεία, καθώς οι αρχαίοι συγγραφείς δεν δίνουν σχετικές πληροφορίες.

Ο Διοσκορίδης ή Διοσκουρίδης (3ος αι. π.Χ.) ήταν ο τελευταίος από τους μεγάλους επιγραμματοποιούς των Αλεξανδρινών χρόνων. Ως πιθανός τόπος καταγωγής του αναφέρεται η Ισσός. Ήταν μιμητής του Ασκληπιάδη και τα ποιήματά του είχαν τα πιο διαφορετικά θέματα. Ηρωϊκά, ερωτικά (από τα τολμηρότερα της "Παλατινής Ανθολογίας"), αφιερωμένα σε ποιητές, παιδεραστικά, και άλλα που μιλούσαν για απλούς ανθρώπους. Σαράντα από αυτά βρίσκονται συγκεντρωμένα στην "Παλατινή Ανθολογία" παρμένα από τον "Στέφανο" του Μελέαγρου.

Ο Ερύκιος ο Κυζικηνός ήταν Έλληνας επιγραμματοποιός των αρχών του Α΄ μ.Χ. αιώνα. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται δεκατέσσερα επιγράμματά του από τον Στέφανο του Φιλίππου. [πηγή: Βικιπαίδεια, 22/2/2012]

Ο Ιουλιανός από Υπάρχων λεγόμενος και Αιγύπτιος ήταν Έλληνας επιγραμματοποιός. Πιθανότατα ήταν αξιωματούχος στην Αίγυπτο. Ήταν χαρακτηριστικός ποιητής της παρακμής: κομψός, με άρτια τεχνική άλλα και επιτηδευμένος. Περιλαμβανόταν στον "Κύκλο" του Αγαθία και σώζονται 71 επιγράμματά του στην "Παλατινή Ανθολογία".

Ο Καλλίμαχος ήταν αρχαίος ποιητής και επιγραμματοποιός (310-240 π.Χ.). Καταγόταν από μεγάλη οικογένεια της Κυρήνης που ανήγε την καταγωγή της στον μυθικό οικιστή της πόλης Βάττο. Μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα, αλλά πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του στην Αλεξάνδρεια εργαζόμενος στην αλεξανδρινή βιβλιοθήκη. Άκμασε την εποχή των Πτολεμαίων Φιλάδελφου και Ευεργέτη. Το σπουδαιότερο πεζό του έργο ήταν οι "Πίνακες των εν πάση παιδεία διαλαμψάντων και ών συνέγραψαν", ένας κατάλογος σε 120 βιβλία που περιλάμβανε όλα τα έργα όλων των συγγραφέων, ακόμα κι αυτά που δεν σώζονταν. Από το ποιητικό του έργο σώθηκαν έξι Ύμνοι, 64 επιγράμματα στην "Παλατινή Ανθολογία" από τον "Στέφανο" του Μελεάγρου και μερικά αποσπάσματα από άλλα έργα του. Τα σπουδαιότερα από αυτά ήταν ένα επύλλιο, η "Εκάλη", τα "Αίτια", που ήταν ποιήματα πάνω σε διάφορα θέματα και κατέληγαν στον περίφημο "Βόστρυχο της Βερενίκης", γνωστό κυρίως από την μετάφραση του Λατίνου ποιητή Κάτουλλου. Ένας από τους μαθητές του, και ισχυρός αντίζηλος και εχθρός του ήταν ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, με τον οποίο φαίνεται ότι διαλλάχτηκε αργότερα, αφού μετά θάνατον οι τάφοι τους ήταν ο ένας δίπλα στον άλλο.

Ποιητής από τη Μυτιλήνη, της εποχής του Αυγούστου. Έζησε πολλά χρόνια στη Ρώμη, όπου το 25 ή 26 π.Χ. είχε αποσταλεί ως πρεσβευτής της πατρίδας του, υπήρξε δε ευνοούμενος της Οκτάβιας, της αδελφής του Αυγούστου. Με τα κομψά ερωτικά και τα αφιερωματικά ποιήματά του, καθώς και με τη διεύρυνση του θεματικού κύκλου της επιγραμματικής ποίησης, ώστε να συμπεριλάβει την καθημερινή ζωή, συνέβαλε στην αναζωογόνηση της τέχνης αυτής. Βλ. και Οδυσσέας Ελύτης, "Κριναγόρας, μορφή στα Νέα Ελληνικά", Ύψιλον/βιβλία, 1987.

Ο Λεωνίδας ο Αλεξανδρεύς ήταν έλληνας επιγραμματοποιός. Έζησε τον Α΄ μ.Χ. αιώνα. Γεννήθηκε στην Αίγυπτο και πήγε στην Ρώμη όπου εργάστηκε σαν γραμματικός. Έγραψε τρία βιβλία επιγραμμάτων που τα ονόμασε "Χάριτες" και τ' αφιέρωσε στον αυτοκράτορα. Πολλά από τα επιγράμματά του είναι ισόψηφα, δηλ. κάθε δίστιχο του καθενός δίνει το ίδιο άθροισμα αν τα γράμματά του ληφθούν υπ' όψιν σαν (ελληνικοί) αριθμοί. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώθηκαν 43 περίπου επιγράμματά του.

Ο Λεωνίδας ο Ταραντίνος ήταν αρχαίος Έλληνας ποιητής επιγραμμάτων από τον Τάραντα, που άκμασε μεταξύ του 300 και του 250 π.Χ. Σώθηκαν πολλά επιγράμματα του Λεωνίδα, πάνω από εκατό, στην "Παλατινή Ανθολογία»" Μιμείται την ποιήτρια Ανύτη από την Τεγέα. Τα έργα του Λεωνίδα αναφέρονται κατά το μεγαλύτερο μέρος τους στον εργαζόμενο λαό. Φτωχός και περιπλανώμενος και ο ίδιος, γράφει επιγράμματα για ταπεινούς ανθρώπους, ψαράδες, κλώστριες, γεωργούς, εργάτες, κλπ.. Κατόρθωσε να απεικονίσει με γοητευτικό τρόπο τη φτωχή και εργατική ζωή, με τις χαρές που προσφέρει η Φύση στον άνθρωπο. Σώζονται 105 επιγράμματά του από τον "Στέφανο" του Μελεάγρου.

Ο Λεόντιος ο σχολαστικός, επικαλούμενος και "Μινώταυρος" ήταν νομομαθής, σύγχρονος του Ιουστινιανού, αντιπροσωπευτικός ποιητής της εποχής του. Περιλαμβανόταν στον Κύκλο του Αγαθία και στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται 23 επιγράμματά του που είναι αναθηματικά, επιδεικτικά, επιτύμβια και εγκωμιαστικά προσώπων και έργων τέχνης.

Ο Μελέαγρος ήταν κυνικός φιλόσοφος και ποιητής. Γεννήθηκε στα Γάδαρα της Κοίλης Συρίας. Έζησε στην Τύρο και πέθανε το 60 π.Χ. στην Κώ. Έγινε ένδοξος με την περίφημη συλλογή του "Στέφανος". Ήταν έξοχος ερωτικός ποιητής, τραγούδησε το πάθος του για την Ηλιοδώρα, την τρυφερότητά του για την Ζηνοφίλα καθώς και τον έρωτά του για αρκετές ακόμα γυναίκες. Στον "Στέφανό" του περιέλαβε και 124 δικά του επιγράμματα. Η συλλογή του αυτή αποτέλεσε μιαν από τις σπουδαιότερες συνεισφορές στην "Παλατινή Ανθολογία".

Ο Μνασάλκης ήταν ποιητής από τη Σικυώνα και έζησε τον 3ο αιώνα π.Χ.

Καταγόμενος από τη Χαλκίδα, ο Παλλαδάς έζησε στην Αλεξάνδρεια στο δεύτερο μισό του 4ου αιώνα μ.Χ., σε μια εποχή που έφθινε ο εθνικός ελληνισμός ενώ ο χριστιανισμός θριάμβευε ανακηρυσσόμενος επίσημη θρησκεία του κράτους. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται περί τα 160 επιγράμματά του (ερωτικά, σκωπτικά, επιτύμβια, συμποτικά, αναθηματικά, επιδεικτικά, προτρεπτικά). Ποικίλο και πλούσιο το υλικό, αποσαφηνίζει το χαρακτήρα της ποίησής του και φανερώνει τη δεξιότητά του. Είχε εκπονήσει ο ίδιος μια συλλογή των επιγραμμάτων του, την οποία περιέλαβε στον "Κύκλο" του ο Αγαθίας και κατόπιν ο Κωνσταντίνος Κεφαλάς στην "Ανθολογία" του. Πικρόχολα σκωπτικός και αυτοσαρκαστικός, γκρινιάζει για τη γραμματοδιδασκαλική ανέχειά του και για την κυρά του, ελεεινολογεί την άστατη Τύχη, ενίσταται και ανθίσταται στον επελαύκοντα χριστιανισμό, χλευάζοντας τους φανατικούς του, νοσταλγεί, ακουμπάει στον επικουρισμό, στον στωικισμό αλλά και στον κυνισμό. Ο Παλλαδάς, που αποκλήθηκε "Μετέωρος", ήταν αρκετά γνωστός στον καιρό του, όπως μαρτυρεί το γεγονός ότι ένα επίγραμμά του (το Χ 87) ήταν αναγραμμένο (με παραλλαγμένο τον δεύτερο στίχο) σε δημόσιο αποχωρητήριο της Εφέσου. "Αυτή η έλλειψη ενθουσιασμού" που τον διέκρινε, παρατηρεί η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, "συντείνει στο να τον κάνει τον μάρτυρα μίας μαύρης νύχτας. Οι στίχοι αυτού του φτωχού Αλεξανδρινού δασκάλου προεικονίζουν ορισμένες φορές τους μονόλογους του αποκαρδιωμένου Άμλετ του Σαίξπηρ, την αφιά σάτιρα του Σουίφτ, την αποθαρρυμένη ονειροπόληση του Μπωντλαίρ. Σ' αυτές τις στιγμές είναι ένας μεγάλος ποιητής".

Ποιητής του 6ου αιώνα μ.Χ., ανώτερος υπάλληλος στην Κωνσταντινούπολη· το αξίωμα του σιλεντιάριου (του τελετάρχη του παλατιού) του παρείχε το δικαίωμα να επιβάλλει τη σιωπή κατά την παρουσία του αυτοκράτορα. Αφιέρωσε στον Ιουστινιανό μια περιγραφή της Αγίας Σοφίας (Έκφρασις του ναού της αγίας Σοφίας), γραμμένη σε δακτυλικούς εξάμετρους στίχους, έπειτα δε συνέθεσε και την "Έκφρασιν του άμβωνος" του ίδιου ναού. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται 78 επιγράμματά του, τα περισσότερα παιγνιωδώς αλλά και τολμηρώς ερωτικά. "Η επιγραμματική ποίηση του Παύλου Σιλεντιάρου", σημειώνει ο Μοντανάρι, "διακρίνεται για τη μουσικότητα του στίχου και την κομψότητα με την οποία χειρίζεται τους δημιουργούς του παρελθόντος, όπως τον Φιλόδημο, τον Λεωνίδα, τον Οράτιο και τον Οβίδιο, από τους οποίους αντλεί εντάσσοντας τα δάνεια στοιχεία σε νέα συμφραζόμενα".

Έλληνας φιλόσοφος και συγγραφέας (427-347 π.Χ.). Γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς ευγενείς. Ο πατέρας του Αρίστωνας έλεγε ότι καταγόταν από τη γενιά του Κόδρου και η μητέρα του Περικτιόνη από το Σόλωνα. Είχε δύο αδερφούς, τον Αδείμαντο και το Γλαύκωνα. Το πρώτο του όνομα ήταν Αριστοκλής. Πλάτωνας ονομάστηκε αργότερα για το ευρύ του στέρνο και το πλατύ του μέτωπο. Νέος ασχολήθηκε με την ποίηση, αλλά γρήγορα στράφηκε προς τη φιλοσοφία. Ήταν 20 χρόνων, όταν γνώρισε το Σωκράτη και έμεινε κοντά του για οκτώ ολόκληρα χρόνια, μέχρι την ώρα που ο μεγάλος δάσκαλος πέθανε (399 π.Χ.). Ο άδικος θάνατος του Σωκράτη τον έπεισε ότι η αθηναϊκή δημοκρατία είχε μεγάλα ελαττώματα και ανέλαβε το ρόλο του κοινωνικού μεταρρυθμιστή. Μετά τη θανάτωση του Σωκράτη για λίγο καιρό κατέφυγε στα Μέγαρα, κοντά στο συμμαθητή του Ευκλείδη. Ύστερα γύρισε στην Αθήνα, όπου για 10 χρόνια ασχολήθηκε με τη συγγραφή φιλοσοφικών έργων, τα οποία φέρουν τη σφραγίδα της σωκρατικής φιλοσοφίας. Στη συνέχεια ταξίδεψε στην Αίγυπτο και στην Κυρήνη, όπου σχετίστηκε με το μαθηματικό Θεόδωρο, και τέλος στον Τάραντα της Ιταλίας, όπου γνώρισε τους πυθαγόρειους, από τη φιλοσοφική σκέψη των οποίων επηρεάστηκε αποφασιστικά. Μετά πέρασε στη Σικελία. Στην αυλή του βασιλιά των Συρακουσών Διονυσίου Α΄ γνώρισε το βασιλικό γυναικάδελφο Δίωνα, με τον οποίο συνδέθηκε φιλικά. Η φιλία όμως αυτή προκάλεσε τις υποψίες του Διονυσίου για συνωμοσία, γι' αυτό έδιωξε τον Πλάτωνα από τη Σικελία. Στην Αίγινα κινδύνεψε να πουληθεί ως δούλος αλλά τον εξαγόρασε ο Κυρηναίος φίλος του Αννίκερης. Επιστρέφοντας στην Αθήνα άνοιξε τη φιλοσοφική σχολή του, την Ακαδημία. Η προσπάθεια όμως των δύο φίλων να προσηλυτίσουν στις ιδέες τους το νέο ηγεμόνα Διονύσιο Β΄ απέτυχαν. Για τρίτη φορά ήρθε στην αυλή των Συρακουσών το 361, με σκοπό να συμφιλιώσει το Δίωνα με το Διονύσιο. Αυτή τη φορά κινδύνεψε και η ζωή του. Τον έσωσε η επέμβαση του πυθαγόρειου Αρχύτα. Αλλά ο Δίωνας δε γλίτωσε. Δολοφονήθηκε το 353. Έτσι ο Πλάτωνας έχασε τον άνθρωπο στον οποίο στήριξε τις ελπίδες του για την επιβολή των πολιτικών του ιδεών. Από τότε ο Πλάτωνας και μέχρι το θάνατό του ασχολήθηκε με τη διδασκαλία και με τη συγγραφή έργων φιλοσοφικών. Τα έργα του Πλάτωνα είναι 36 και όλα, εκτός από την "Απολογία", διαλογικά. Και στη συγγραφή ο φιλόσοφος μιμήθηκε τη διδασκαλία του Σωκράτη, ο οποίος δίδασκε διαλογικά. Οι διάλογοί του επιγράφονται με το όνομα κάποιου από τα διαλεγόμενα πρόσωπα, π.χ. "Τίμαιος", "Γοργίας", "Πρωταγόρας" κ.λπ. Τρεις μόνο διάλογοι, το "Συμπόσιο", η "Πολιτεία" και οι "Νόμοι" τιτλοφορούνται από το περιεχόμενό τους. Σ' όλους τους διαλόγους τη συζήτηση διευθύνει ο Σωκράτης. Στους παλαιότερους διαλόγους διατηρεί την εικόνα του πραγματικού Σωκράτη, ενώ στους νεότερους κάτω από το πρόσωπο του δάσκαλου κρύβεται ο ίδιος ο μαθητής. Το σύνολο του πλατωνικού έργου διακρίνεται σε τρεις περιόδους με βάση τη χρονολογική σειρά: α) Περίοδος της νεότητας (400-387 π.Χ.): Σ΄ αυτήν ανήκουν: Απολογία, Κρίτων, Χαρμίδης, Πρωταγόρας, Λάχης, Ευθύφρων, Ιππίας Μείζων, Ιππίας Ελάσσων, Ίων, Λύσις. β) Περίοδος ωριμότητας (386-367 π.Χ.). Σ' αυτήν ανήκουν: Μενέξενος, Κρατύλος, Ευθύδημος, Γοργίας, Μένων, Παρμενίδης, Φαίδων, Φαίδρος, Πολιτεία, Συμπόσιον, Θεαίτητος. γ) Περίοδος γηρατειών (366-348 π.Χ.). Περιλαμβάνονται: Σοφιστής, Πολιτικός, Φίληβος, Κριτίας, Τίμαιος, Νόμοι, 7η επιστολή.

Ο Σιμίας ο Ρόδιος ήταν Έλληνας γραμματικός και ποιητής που άκμασε περί το 300 π.Χ. Έγραψε σύγγραμμα λεξικολογικού περιεχομένου (Γλώσσαι), ύμνους (στο Διόνυσο, στην Εστία, στον Ηρακλή κ.ά.) και διάφορα άλλα ποιήματα (Απόλλων, Γοργώ, Μήνες). Στην Παλατινή Ανθολογία σώζονται περί τα ένδεκα επιγράμματά του (Σιμίου, Σιμίου Γραμματικού). Τρία απ’ αυτά, τα XV 22, 24, 27, έχουν γραφεί έτσι ώστε οι στίχοι τους να εικονίζουν το σχήμα του αντικειμένου για το οποίο μιλούν (Πέλεκυς, Πτέρυγες Έρωτος, Ωόν). [πηγή: Βικιπαίδεια, 22/2/2012]

Ο Σιμωνίδης ο Κείος (556 π.Χ.-469 π.Χ.) ήταν Έλληνας λυρικός ποιητής. Γεννήθηκε στη νήσο Κέα όπου διδάχθηκε ποίηση και μουσική και συνέθεσε παιάνες προς τον Απόλλωνα. Μετακινήθηκε στην Αθήνα υπό την αιγίδα του Ίππαρχου. Μετά την δολοφονία του προστάτη του 514 π.Χ. μετοίκησε στην Θεσσαλία. Μετά την μάχη του Μαραθώνα επέστρεψε στην Αθήνα και αμέσως μετά πήγε στην Σικελία στην αυλή του Ιέρωνα όπου έμεινε μέχρι το θάνατο του. Συνέθεσε ελεγείες, χορικά ποιήματα, επινίκιους ύμνους, διθυράμβους, παρθένια, θρήνους και επιγράμματα, εκ των οποίων άριστα θεωρούνται αυτά για τους πεσόντες των Θερμοπυλών και του Μαραθώνα. Είχε μεγάλη φήμη σχετικά με τις γνώσεις του. Προσωπικός φίλος του Θεμιστοκλή και του Παυσανία. Η ποίησή του κατά τη διάρκεια του πολέμου με τους Πέρσες έδωσε μεγάλη ώθηση στην ελληνική εθνική συνείδηση. [πηγή: Βικιπαίδεια, 22/2/2012]

Ποιητής και ρητοδιδάσκαλος του 1ου αιώνα μ.Χ. από τη Θεσσαλονίκη. Περίπου ενενήντα επιγράμματά του, ποικίλων μέτρων, σώζονται στην "Παλατινή Ανθολογία". Τα είχε δημοσιεύσει, μαζί με άλλα παλαιότερων και συγκαιρινών του ποιητών, σε μία συλλογή, τον λεγόμενο "Στέφανο" του Φιλίππου.

Έζησε τον 3ο αιώνα π.Χ. Γγνωστός ποιητής από τις Συρακούσες με τα 18 διασωζόμενα λογιότατα επιγράμματα στην "Παλατινή Ανθολογία". Είχε γράψει (κατά τον Αθήναιο) και 2 διθυράμβους με τίτλους "Κένταυροι" και "Εις τον Έρωτα".

Ο Κώστας Τοπούζης γεννήθηκε στο Σουφλί Έβρου το 1927 και έφυγε από τη ζωή το 2011 στην Αθήνα. Υπήρξε συνειδητός μαρξιστής από τα νεανικά του χρόνια μέχρι και τον θάνατό του. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε επί 35 συναπτά έτη σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης των Τρικάλων και της Αθήνας, ως δάσκαλος. Οι εκατοντάδες των μαθητών και των μαθητριών του τον θυμούνται με ευγνωμοσύνη για τις καινοτόμες μεθόδους της διδασκαλίας του, όπως και για τον τρόπο που συνομίλησε μαζί τους, όχι μόνο μεταδίδοντας γνώση αλλά και εμπνέοντας αξίες, σφυρηλατώντας συνειδήσεις και παράγοντας ήθος. Συνταξιοδοτήθηκε το 1990. Παράλληλα με τη διδασκαλια, και περισσότερο μετά τη συνταξιοδότησή του, ασχολήθηκε με την ποίηση, τη συγγραφή και τη μετάφραση. Ήταν παντρεμένος με την φιλόλογο Μαρία Σαμαρά και απέκτησαν δύο παιδιά.

Ο Κώστας Τοπούζης γεννήθηκε στο Σουφλί Έβρου το 1927 και έφυγε από τη ζωή το 2011 στην Αθήνα. Υπήρξε συνειδητός μαρξιστής από τα νεανικά του χρόνια μέχρι και τον θάνατό του. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε επί 35 συναπτά έτη σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης των Τρικάλων και της Αθήνας, ως δάσκαλος. Οι εκατοντάδες των μαθητών και των μαθητριών του τον θυμούνται με ευγνωμοσύνη για τις καινοτόμες μεθόδους της διδασκαλίας του, όπως και για τον τρόπο που συνομίλησε μαζί τους, όχι μόνο μεταδίδοντας γνώση αλλά και εμπνέοντας αξίες, σφυρηλατώντας συνειδήσεις και παράγοντας ήθος. Συνταξιοδοτήθηκε το 1990. Παράλληλα με τη διδασκαλια, και περισσότερο μετά τη συνταξιοδότησή του, ασχολήθηκε με την ποίηση, τη συγγραφή και τη μετάφραση. Ήταν παντρεμένος με την φιλόλογο Μαρία Σαμαρά και απέκτησαν δύο παιδιά.