Ρωμαίος ποιητής ελληνικής καταγωγής· ταυτίζεται πιθανότατα με τον ρήτορα Αργεντάριο, που τον αναφέρει συχνά ο Σενέκας ο πρεσβύτερος. Έζησε στις αρχές του 1ου αιώνα π.Χ. Η "Παλατινή Ανθολογία" περιέχει τριανταεφτά επιγράμματά του, κυρίως ερωτικού περιεχομένου, τα οποία ακολουθούν τον τρόπο του Καλλίμαχου και του Μελέαγρου.

Ο Διόδωρος Ζωνάς (ή Διόδωρος ο Σάρδιος ή Ζωνάς ο Σαρδιανός όπως εμφανίζεται στην Παλατινή Ανθολογία) υπήρξε ποιητής και ρητοροδιδάσκαλος από τις Σάρδεις. Έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ., το δε Ζωνάς ήταν παρωνύμιό του. Συγχέεται με έναν νεότερο ομώνυμό του, επίσης Σαρδιανό.

Δεν υπάρχουν στοιχεία για τον επιγραμματοποιό. Πιθανολογείται ότι έζησε στα πρώτα χριστιανικά χρόνια. Από ορισμένους ταυτίζεται με τον Αντίστιο Σωσιανό, που εξορίστηκε από τον Νέρωνα εξαιτίας σκωπτικών ποιημάτων του, ή με τον Πόπλιο Αντίστιο, σύγχρονο του Κικέρωνα, ή με τον Λεύκιο Αντίστιο Βέτο, σύγχρονο του Τιβέριου.

Επιγραμματοποιός της εποχής του Αυγούστου. Φίλος και προστατευόμενος του υπάτου της Μακεδονίας Λευκίου Καλπουρνίου Πείσωνος. Εργάστηκε ως διδάσκαλος στη Ρώμη όπου πιθανολογείται ότι εκπροσώπησε την πόλη του, ηγούμενος επίσημης αποστολής. Στο προοίμιο του Στεφάνου του ο Φίλιππος τον παρομοιάζει με στάχυ ("Αντίπατρος πρέψει στεφάνω στάχυς"). Η "Παλατινή Ανθολογία" περιέχει πάνω από εκατό επιγράμματά του (επιτύμβια, αναθηματικά, επιδεικτικά, συμποτικά, σκωπτικά).

Ο Ερύκιος ο Κυζικηνός ήταν Έλληνας επιγραμματοποιός των αρχών του Α΄ μ.Χ. αιώνα. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται δεκατέσσερα επιγράμματά του από τον Στέφανο του Φιλίππου. [πηγή: Βικιπαίδεια, 22/2/2012]

Ποιητής από τη Μυτιλήνη, της εποχής του Αυγούστου. Έζησε πολλά χρόνια στη Ρώμη, όπου το 25 ή 26 π.Χ. είχε αποσταλεί ως πρεσβευτής της πατρίδας του, υπήρξε δε ευνοούμενος της Οκτάβιας, της αδελφής του Αυγούστου. Με τα κομψά ερωτικά και τα αφιερωματικά ποιήματά του, καθώς και με τη διεύρυνση του θεματικού κύκλου της επιγραμματικής ποίησης, ώστε να συμπεριλάβει την καθημερινή ζωή, συνέβαλε στην αναζωογόνηση της τέχνης αυτής. Βλ. και Οδυσσέας Ελύτης, "Κριναγόρας, μορφή στα Νέα Ελληνικά", Ύψιλον/βιβλία, 1987.

Ο Βάσσος Λόλλιος ήταν Έλληνας ποιητής του Α΄ μ.Χ. αιώνα από την Σμύρνη, που εμφανίζεται στην "Παλατινή Ανθολογία" και ως Βάσσος, Βάσσος ο Σμυρναίος, Λόλλιος Βάσσος. Έζησε στην Ρώμη και συνδέθηκε με τον Γερμανικό του οποίου υπήρξε πιστός οπαδός. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται περί τα δώδεκα επιγράμματα υπό τα παραπάνω ονόματα.

Ο Θαλής, θεμελιωτής της ελληνικής φιλοσοφίας και της μιλήσιας σχολής των κοσμολόγων, γεννήθηκε στη Μίλητο στα 636 π.Χ. και πέθανε σε ηλικία ενενήντα ετών. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως ο Θαλής κατόρθωσε να προβλέψει επιτυχώς μια ηλιακή έκλειψη. Η φιλοσοφία του βασιζόταν σε δυο προϋποθέσεις. Ότι η γη αποτελεί έναν επίπεδο δίσκο που επιπλέει στο νερό και ότι την αρχή του κόσμου αποτελεί το νερό. Όλα προέρχονται από το νερό και όλα καταλήγουν στο νερό. Αυτή η θεώρηση σημαίνει ότι το νερό αποτελεί το πρωταρχικό στοιχείο ύπαρξης και επομένως το οτιδήποτε άλλο στο σύμπαν είναι απλά μια τροποποίηση του ύδατος. Το νερό επικρατεί λοιπόν έναντι των άλλων δομικών φυσικών στοιχείων, της γης, της φωτιάς και του αέρα. Ο Αριστοτέλης αναφέρει πως ο Θαλής πιθανόν να άντλησε τη θεώρηση του αυτή από την παρατήρηση ότι το θρεπτικό στοιχείο όλων των όντων είναι το υγρό και επιπλέον αυτό είναι που κυριαρχεί ποσοτικά έναντι των άλλων τριών στοιχείων. Φυσικά καθοριστικό ρόλο διαδραμάτισε και το γεγονός ότι ο ίδιος ο Θαλής προερχόταν από τόπο όπου η παρουσία του υγρού στοιχείου ήταν έντονη, επρόκειτο δηλαδή για παραθαλάσσια πόλη με ποτάμι και συχνές βροχοπτώσεις. Μια άλλη, ρηξικέλευθη για την εποχή, θεωρία του Θαλή είναι το ότι ο μαγνήτης έχει ψυχή. Για να καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα έθεσε ως ενδεικτικό στοιχείο που σημαίνει την ύπαρξη ψυχής την κίνηση. Ένα νεκρό σώμα εξάλλου δεν κινείται. Αφού λοιπόν ο μαγνήτης έλκει και έλκεται, δηλαδή κινείται, διαθέτει μια μορφή ψυχής. Ο Αριστοτέλης όμως παρατηρεί πως αν ο μαγνήτης διέθετε ψυχή, αναλογικά θα έπρεπε να διαθέτει και ορισμένες ανθρώπινες ιδιότητες, όπως βούληση, ανάληψη πρωτοβουλιών και ποικίλες ορέξεις. Με τον Θαλή ξεπερνάμε την εποχή των θεών και των ηρώων, καθώς και των κοσμολογικών θρησκευτικών δοξασιών. Πλέον τη γη δεν την στηρίζουν οι θεοί, αλλά εναπόκειται στην ανθρώπινη επιστημονική σκέψη να εξακριβώσει την ουσία και το σκοπό του κόσμου.

O Αντίφιλος ο Βυζάντιος ήταν Έλληνας επιγραμματοποιός που έζησε την εποχή του Αυγούστου. Θεωρείται από τους πιο κομψούς και γόνιμους ποιητές της "Παλατινής Ανθολογίας", στην οποία σώζονται περί τα πενήντα επιγράμματά του.

Απολλωνίδης (και Απολλωνίδας) ο Σμυρνεύς. Επιγραμματοποιός του 1ου αιώνα μ.Χ. Η "Παλατινή Ανθολογία" περιέχει περίπου τριάντα επιγράμματά του, τα οποία συγκαταλέγονται στον "Στέφανο" του Φιλίππου.

Ποιητής και ρητοδιδάσκαλος του 1ου αιώνα μ.Χ. από τη Θεσσαλονίκη. Περίπου ενενήντα επιγράμματά του, ποικίλων μέτρων, σώζονται στην "Παλατινή Ανθολογία". Τα είχε δημοσιεύσει, μαζί με άλλα παλαιότερων και συγκαιρινών του ποιητών, σε μία συλλογή, τον λεγόμενο "Στέφανο" του Φιλίππου.

Ο Βιάνωρ ήταν γραμματικός και επιγραμματοποιός από την Βιθυνία. Έζησε στις αρχές του Α΄ μ.Χ. αιώνα και περιλαμβανόταν στον Στέφανο του Φιλίππου. Σώζονται περί τα 21 επιγράμματά του, από τα πολύ καλά της "Παλατινής Ανθολογίας".

Ο Διοκλής από την Κάρυστο, έζησε κατά το 20 μ.Χ.

Με το όνομα Ερύκιος ο Θεσσαλός σώζεται το επίγραμμα VII 397 στην "Παλατινή Ανθολογία". Ο Waltz πιστεύει ότι πρόκειται περί λάθους ενός αντιγραφέα και αποδίδει το επίγραμμμα στον Ερύκιο τον Κυζικηνό. Ο Paton πιστεύει ότι ενδέχεται να υπήρξαν δύο ποιητές με το όνομα Ερύκιος. [πηγή: Βικιπαίδεια, 22/2/2102]

Έζησε τον 3ο αιώνα π.Χ. Γγνωστός ποιητής από τις Συρακούσες με τα 18 διασωζόμενα λογιότατα επιγράμματα στην "Παλατινή Ανθολογία". Είχε γράψει (κατά τον Αθήναιο) και 2 διθυράμβους με τίτλους "Κένταυροι" και "Εις τον Έρωτα".

Ο Διοσκορίδης ή Διοσκουρίδης (3ος αι. π.Χ.) ήταν ο τελευταίος από τους μεγάλους επιγραμματοποιούς των Αλεξανδρινών χρόνων. Ως πιθανός τόπος καταγωγής του αναφέρεται η Ισσός. Ήταν μιμητής του Ασκληπιάδη και τα ποιήματά του είχαν τα πιο διαφορετικά θέματα. Ηρωϊκά, ερωτικά (από τα τολμηρότερα της "Παλατινής Ανθολογίας"), αφιερωμένα σε ποιητές, παιδεραστικά, και άλλα που μιλούσαν για απλούς ανθρώπους. Σαράντα από αυτά βρίσκονται συγκεντρωμένα στην "Παλατινή Ανθολογία" παρμένα από τον "Στέφανο" του Μελέαγρου.

Ο Λεωνίδας ο Αλεξανδρεύς ήταν έλληνας επιγραμματοποιός. Έζησε τον Α΄ μ.Χ. αιώνα. Γεννήθηκε στην Αίγυπτο και πήγε στην Ρώμη όπου εργάστηκε σαν γραμματικός. Έγραψε τρία βιβλία επιγραμμάτων που τα ονόμασε "Χάριτες" και τ' αφιέρωσε στον αυτοκράτορα. Πολλά από τα επιγράμματά του είναι ισόψηφα, δηλ. κάθε δίστιχο του καθενός δίνει το ίδιο άθροισμα αν τα γράμματά του ληφθούν υπ' όψιν σαν (ελληνικοί) αριθμοί. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώθηκαν 43 περίπου επιγράμματά του.

Η Νοσσίς ήταν Ελληνίδα ποιήτρια από τους Επιζεφύριους Λοκρούς της Κάτω Ιταλίας. Έζησε τον 3ο π.Χ. αιώνα και στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται δώδεκα επιγράμματά της (το ένα αμφισβητούμενο) από τον "Στέφανο" του Μελέαγρου.

Ο Μελέαγρος ήταν κυνικός φιλόσοφος και ποιητής. Γεννήθηκε στα Γάδαρα της Κοίλης Συρίας. Έζησε στην Τύρο και πέθανε το 60 π.Χ. στην Κώ. Έγινε ένδοξος με την περίφημη συλλογή του "Στέφανος". Ήταν έξοχος ερωτικός ποιητής, τραγούδησε το πάθος του για την Ηλιοδώρα, την τρυφερότητά του για την Ζηνοφίλα καθώς και τον έρωτά του για αρκετές ακόμα γυναίκες. Στον "Στέφανό" του περιέλαβε και 124 δικά του επιγράμματα. Η συλλογή του αυτή αποτέλεσε μιαν από τις σπουδαιότερες συνεισφορές στην "Παλατινή Ανθολογία".

Ο Λεωνίδας ο Ταραντίνος ήταν αρχαίος Έλληνας ποιητής επιγραμμάτων από τον Τάραντα, που άκμασε μεταξύ του 300 και του 250 π.Χ. Σώθηκαν πολλά επιγράμματα του Λεωνίδα, πάνω από εκατό, στην "Παλατινή Ανθολογία»" Μιμείται την ποιήτρια Ανύτη από την Τεγέα. Τα έργα του Λεωνίδα αναφέρονται κατά το μεγαλύτερο μέρος τους στον εργαζόμενο λαό. Φτωχός και περιπλανώμενος και ο ίδιος, γράφει επιγράμματα για ταπεινούς ανθρώπους, ψαράδες, κλώστριες, γεωργούς, εργάτες, κλπ.. Κατόρθωσε να απεικονίσει με γοητευτικό τρόπο τη φτωχή και εργατική ζωή, με τις χαρές που προσφέρει η Φύση στον άνθρωπο. Σώζονται 105 επιγράμματά του από τον "Στέφανο" του Μελεάγρου.

Με το όνομα Δαμάγητος επιγράφονται δεκατρία (Smith, 1870) ή έντεκα επιγράμματα της "Ελληνικής Ανθολογίας". Δέκα από αυτά βρίσκονται στην "Παλατινή Ανθολογία" (VI 277, VII 9, 231, 355, 432, 438, 497, 540, 541, 735) και ένα στην Ανθολογία του Πλανούδη. Από το περιεχόμενό τους εκτιμάται ότι γράφτηκαν προς το τέλους του 3ο αιώνα π.Χ. Τα επιγράμματα αυτά ήταν μέρος του Στεφάνου του Μελεάγρου. Δεν είναι γνωστό αν πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που αναφέρει ο Στέφανος ο Βυζάντιος. Το όνομά δίνεται και από τον Σχολιαστή στον Απολλώνιο το Ρόδιο με τη μορφή "Δημάγητος". [πηγή: Βικιπαίδεια, 22/2/2012]

Ο Τύμνης ήταν ποιητής από την Καρία ή την Κρήτη, που μάλλον έζησε στο δεύτερο μισό το 3ου π.Χ. αιώνα. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται επτά επιγράμματά του που περιλαμβανόταν στον Στέφανο του Μελέαγρου.

Ο Νίκανδρος ο Κολοφώνιος (2ος αιώνας π.Χ.), ήταν Έλληνας μαθηματικός, φαρμακοποιός, γεωπόνος, βοτανολόγος, ιατρός και γραμματικός.

Ο Διογένης ο Λαέρτιος ήταν ιστοριογράφος της φιλοσοφίας της αρχαιότητας, συγγραφέας του έργου "Βίοι φιλοσόφων". Ήταν ελληνικής καταγωγής, γεννημένος μάλλον στην πόλη Λαέρτη της Κιλικίας. Πιθανολογείται πως έζησε στις αρχές του 3ου μ.Χ. αιώνα, όμως για τη ζωή του, την καταγωγή του, τη μόρφωση του, το σύνολο του έργου του, την προσωπικότητα του, δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτε, ενώ δεν υπάρχουν και αντίστοιχα σοβαρά αποδεικτικά στοιχεία, καθώς οι αρχαίοι συγγραφείς δεν δίνουν σχετικές πληροφορίες.

Ο Κώστας Τοπούζης γεννήθηκε στο Σουφλί Έβρου το 1927 και έφυγε από τη ζωή το 2011 στην Αθήνα. Υπήρξε συνειδητός μαρξιστής από τα νεανικά του χρόνια μέχρι και τον θάνατό του. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε επί 35 συναπτά έτη σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης των Τρικάλων και της Αθήνας, ως δάσκαλος. Οι εκατοντάδες των μαθητών και των μαθητριών του τον θυμούνται με ευγνωμοσύνη για τις καινοτόμες μεθόδους της διδασκαλίας του, όπως και για τον τρόπο που συνομίλησε μαζί τους, όχι μόνο μεταδίδοντας γνώση αλλά και εμπνέοντας αξίες, σφυρηλατώντας συνειδήσεις και παράγοντας ήθος. Συνταξιοδοτήθηκε το 1990. Παράλληλα με τη διδασκαλια, και περισσότερο μετά τη συνταξιοδότησή του, ασχολήθηκε με την ποίηση, τη συγγραφή και τη μετάφραση. Ήταν παντρεμένος με την φιλόλογο Μαρία Σαμαρά και απέκτησαν δύο παιδιά.

Ο Κώστας Τοπούζης γεννήθηκε στο Σουφλί Έβρου το 1927 και έφυγε από τη ζωή το 2011 στην Αθήνα. Υπήρξε συνειδητός μαρξιστής από τα νεανικά του χρόνια μέχρι και τον θάνατό του. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε επί 35 συναπτά έτη σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης των Τρικάλων και της Αθήνας, ως δάσκαλος. Οι εκατοντάδες των μαθητών και των μαθητριών του τον θυμούνται με ευγνωμοσύνη για τις καινοτόμες μεθόδους της διδασκαλίας του, όπως και για τον τρόπο που συνομίλησε μαζί τους, όχι μόνο μεταδίδοντας γνώση αλλά και εμπνέοντας αξίες, σφυρηλατώντας συνειδήσεις και παράγοντας ήθος. Συνταξιοδοτήθηκε το 1990. Παράλληλα με τη διδασκαλια, και περισσότερο μετά τη συνταξιοδότησή του, ασχολήθηκε με την ποίηση, τη συγγραφή και τη μετάφραση. Ήταν παντρεμένος με την φιλόλογο Μαρία Σαμαρά και απέκτησαν δύο παιδιά.