Η Μαριλένα Αστραπέλλου γεννήθηκε το 1973 στην ΑΘήνα. Είναι δημοσιογράφος και εργάζεται ως αρθρογράφος στο περιοδικό "ΒΗmagazino" του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη.

Ο George Lois (γεν. Μπρονξ, Ν. Υόρκη, 1931) είναι αμερικανός εικαστικός καλλιτέχνης, διαφημιστής και γραφίστας. Είναι περισσότερο γνωστός για τα 92 "ρηξικέλευθης αισθητικής" φωτογραφικά εξώφυλλα του περιοδικού "Esquire" που δημιούργησε μεταξύ 1962 και 1972, τα οποία σήμερα θα χαρακτηρίζονταν, πιθανότατα, ως camp. Το 2008, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Ν. Υόρκης (MoMA) παρουσίασε 32 από αυτά τα εξώφυλλα σε ειδική έκθεση. Είναι ταυτόχρονα μέλος των εξής Halls of Fame: The Art Directors Hall of Fame, The One Club Creative Hall of Fame, The American Advertising Federation Hall of Fame, και έχει τιμηθεί με Lifetime Achievement Awards, για το σύνολο του έργου του, από το American Institute of Graphic Arts και από τη Society of Publication Designers.

Η Doris May Tayler (Kermanshah, 1919 - Λονδίνο, 2013), όπως είναι το πατρικό όνομα της Doris Lessing, γεννήθηκε στην Περσία (σημερινό Iράν) από Άγγλους γονείς. Σε ηλικία πέντε ετών ακολούθησε τους γονείς της, έναν πρώην τραπεζικό υπάλληλο και μια νοσοκόμα, στη Nότια Pοδεσία (σημερινή Zιμπάμπουε), η οποία σπαρασσόταν από τις φυλετικές διακρίσεις (ο αδελφός της ήταν ρατσιστής, όπως αφηγείται η ίδια). Έχοντας περάσει τα παιδικά της χρόνια σε ένα αγρόκτημα της χώρας, εγκατέλειψε το σχολείο και την οικογενειακή εστία σε ηλικία 14 ετών, κάνοντας διάφορες δουλειές για να ζήσει, και συμμετέχοντας σε αριστερές οργανώσεις. Πριν εγκατασταθεί στην Aγγλία, το 1949, με τον μικρότερο γιο της, είχε ήδη κάνει δύο γάμους -με έναν νεαρό δημόσιο υπάλληλο, στα 17 της, και στη συνέχεια με τον Γερμανό κομμουνιστή Γκότφριντ Λέσινγκ- και είχε αποκτήσει δύο παιδιά από τον πρώτο και ένα από τον δεύτερο. Το πρώτο της μυθιστόρημα, "The Grass is Singing" (ελλ. μτφρ. "Τραγουδάει το χορτάρι", εκδ. Γνώση, 1984), το οποίο εκδόθηκε το 1950, αναφέρεται ακριβώς σε μια "τραγωδία που αναμιγνύει την αγάπη με το μίσος, με υπόβαθρο τις ασυμφιλίωτες ρατσιστικές εντάσεις στην Αφρική". Το βιβλίο γνώρισε σημαντική επιτυχία στη Bρετανία, τις Hνωμένες Πολιτείες και μεταφράστηκε σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Μεταξύ 1952 και 1956 υπήρξε μέλος του βρετανικού κομμουνιστικού κόμματος ("όλοι είμασταν κομμουνιστές τότε", θα πει αργότερα η ίδια), αποχώρησε όμως μετά τα γεγονότα του 1956 στην Ουγγαρία. Ως συγγραφέας, διακρίθηκε όχι μόνο για τα μυθιστορήματά της, αλλά και για τα δοκίμια και τα διηγήματά της. Για τη συλλογή διηγημάτων "Πέντε" ("Five") τιμήθηκε με το Bραβείο Σόμερσετ Mομ. Tο 1981 της απονεμήθηκε το Aυστριακό Kρατικό Bραβείο Eυρωπαϊκής Λογοτεχνίας και το 1982 το Bραβείο Σαίξπηρ της Ο. Δ. Γερμανίας. Mεταξύ των γνωστότερων μυθιστορημάτων της συγκαταλέγονται η πεντάτομη σειρά "Παιδιά της βίας" ("Children of Violence"), στην οποία περιγράφεται η πορεία του κεντρικού χαρακτήρα (Μάρθα Κουέστ) στη διαδρομή του 20ου αιώνα μέχρι τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο -"Μάρθα Κουέστ" ("Martha Quest", 1952), "Ένας καλός γάμος" ("A Proper Marriage", 1954), "Προμήνυμα καταιγίδας" ("A Ripple from the Storm", 1958), "Landlocked" (1965), "The Four-gated City" (1969)-, "To χρυσό σημειωματάριο" ("The Golden Notebook", 1962) -ένα "βιβλίο του 20ου αιώνα που σημάδεψε τον τρόπο που βλέπουμε τις σχέσεις ανδρών-γυναικών, σύμφωνα με τη Σουηδική Ακαδημία"-, "To καλοκαίρι πριν το σκοτάδι" ("The Summer Before the Dark"), "Οι αναμνήσεις ενός επιζώντος" ("Memoirs of a Survivor"), κ.ά. Διηγήματά της συμπεριλήφθηκαν στις συλλογές "Στο δωμάτιο δεκαεννιά" ("To Room Nineteen") και "O πειρασμός του Tζακ Όρκνεϊ" ("The Tempation of Jack Orkney"), τα δε αφρικανικά της διηγήματα στις συλλογές: "H χώρα του γέρου φυλάρχου" ("This Was the Old Chief's Country") και "O ήλιος στα πόδια τους" ("The Sun Between their Feet"). Tο 1979, εκδόθηκε η "Σικάστα" ("Shikasta"), το πρώτο μιας σειράς πέντε μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας με το γενικό τίτλο "O Kάνωπος στο Άργος: Aρχεία" ("Canopus in Argos: Archives"). Για το μυθιστόρημά της "O καλός τρομοκράτης" ("The Good Terrorist") τιμήθηκε το 1985 με το λογοτεχνικό βραβείο W. H. Smith. Η Ντόρις Λέσινγκ δεν έπαψε να βλέπει τη συγγραφή ως αλληλένδετη με την πολιτική της στράτευση υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων των γυναικών. "Νομίζω ότι ξεκινάς να αλλάξεις την κοινωνία με τη λογοτεχνία και έπειτα, όταν δεν συμβαίνει αυτό, έχεις μια αίσθηση αποτυχίας. Έπειτα όμως αναρωτιέσαι: γιατί αισθάνθηκα ότι θα αλλάξω την κοινωνία; Κι έτσι συνεχίζεις...", λέει η ίδια στη συγγραφέα Τζόις Κάρολ Όουτς (εφημ. "Τα Νέα", 12.10.2007). Το 2007, σε ηλικία 88 ετών, τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, σύμφωνα με το σκεπτικό της Σουηδικής Ακαδημίας, ως μια "επική συγγραφέας της γυναικείας εμπειρίας, η οποία με σκεπτικισμό, φλόγα και ενορατική δύναμη υπέβαλε έναν διχασμένο πολιτισμό σε εξονυχιστική διερεύνηση". Πέθανε στο Λονδίνο στις 17 Νοεμβρίου 2013, σε ηλικία 94 ετών.

Ο Σωτήρης Δημητρίου (1955-) γεννήθηκε στην Πόβλα Θεσπρωτίας. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το έργο του έχει τιμηθεί με το βραβείο διηγήματος της εφημερίδος "Τα Νέα" (1987), δύο φορές με το βραβείο διηγήματος του περιοδικού "Διαβάζω" (η τελευταία το 2002 για το βιβλίο του "Η βραδυπορία του καλού"), μία φορά με το βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (2013), ενώ το μυθιστόρημά του "Ν' ακούω καλά τ' όνομά σου" ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας. Κείμενά του έχουν μεταφερθεί πολλές φορές στον κινηματογράφο, σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους ("Αμέρικα" του Σάββα Καρύδα, "Απ' το χιόνι" του Σωτήρη Γκορίτσα, "Τα οπωροφόρα της Αθήνας" του Νίκου Παναγιωτόπουλου, κ.ά.) Εργογραφία: - "Ψηλαφήσεις", ποιήματα, Δωδώνη, 1985, - "Ντιάλιθ' ιμ, Χριστάκη", διηγήματα, Ύψιλον, 1987· 2η έκδ. Κέδρος, 1990, 4η έκδ. 1998, - "Ένα παιδί από τη Θεσσαλονίκη", διηγήματα, Κέδρος, 1989, 4η έκδ. 1998, - "Ν' ακούω καλά τ' όνομά σου", μυθιστόρημα, Κέδρος, 1993, 9η έκδ. 1998, - "Η φλέβα του λαιμού", διηγήματα, 1998, 4η έκδ. 1999· βραβείο διηγήματος περιοδικού "Διαβάζω" 1999, - "Η βραδυπορία του καλού", διηγήματα, Πατάκης, 2001· βραβείο διηγήματος περιοδικού "Διαβάζω" 2002, - "Τους τα λέει ο Θεός", μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, 2002, - "Τα οπωροφόρα της Αθήνας", αφήγημα, Πατάκης, 2005, - "Σαν το λίγο το νερό", μυθιστόρημα, Ελληνικά Γράμματα, 2007, - "Τα ζύγια του προσώπου", διηγήματα, Πατάκης, 2009, - "Η σιωπή του ξερόχορτου", νουβέλα, Πατάκης, 2011, - "Το κουμπί και το φόρεμα", διηγήματα, Πατάκης, 2012· βραβείο διηγήματος Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη Ακαδημίας Αθηνών, 2013 Μεταφράσεις: Στα Αγγλικά: - "Woof, Woof Dear Lord and Other Stories", [tr.by]: Leo Marshall, Athens: Kedros, 1995. - "May Your Name Be Blessed", [tr.by]: Leo Marshall. University of Birmingham: Centre For Byzantine, Ottoman & Modern Greek Studies, 2000. Στα Γερμανικά: "Lass es dir gut gehen", [tr.by]: Birgit Hildebrand. Koln: Romiosini, 1998. Στα Ολλανδικά: "Het ga je goed, Dimitris" [tr.by]: Hero Hokwerda. Eironingen, Styx Reblications 2000

Ο Ραλφ Στέντμαν γεννήθηκε το 1936 στο Wallasey του βρετανικού Cheshire. Υπηρέτησε στην Βρετανική Βασιλική Αεροπορία και σπούδασε στο Τεχνικό Κολλέγιο του East Ham και στο Κολλέγιο Τυπογραφικών και Γραφικών Τεχνών του Λονδίνου. Ξεκίνησε την επαγγελματική πορεία του δουλεύοντας σε παράξενες δουλειές όπως εκπαιδευόμενος μάνατζερ και δόκιμος μηχανικός αεροπλάνων. Συνέχισε ως σκιτσογράφος (cartoonist) αλλά σύντομα άρχισε να αναπτύσσεται και να δημιουργεί σε διάφορα πεδία τέχνης. Έχει πέντε παιδιά και ζει στο Κεντ. Έχει γράψει και εικονογραφήσει βιβλία για παιδιά και ενήλικες. Ανάμεσά τους τα "Sigmund Freud", "I Leonardo", "Treasure Island", "The Scar Strangled Banger", "The Big I Am" κ.α. Έχει εικονογραφήσει την "Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων" της Lewis Carol, τη "Φάρμα των Ζώων" του George Orwell, το περιβόητο "Fear and Loathing in Las Vegas" του Hunder S. Thompson και πολλά ακόμη. Έχει κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές. Έχει σχεδιάσει σκηνικά για θέατρο ("One Flew Over The Cuckoo's Nest", "Gulliver's Travels" κ.α.). Έχει δουλέψει σε διάφορους τομείς στην τηλεόραση και στη διαφήμιση. Έχει συνεργαστεί με εφημερίδες ("The Observer", "The Guardian", "The Independent", "New York Times" κ.α.) και περιοδικά ("Rolling Stone", "Esquire", "GQ", "The New Yorker" κ.α.). Έχει ασχοληθεί με την όπερα και έχει ηχογραφήσει άλμπουμ. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία και διακρίσεις διεθνώς: "Francis Williams Book Illustration Award" για το "Alice inWonderland"/ 1973, "Merit Award and Illustrator of the Year του American Institute of Graphic Arts"/1979, "W.H. Smith Award" για το καλύτερο βιβλίο στη διάρκεια πέντε χρόνων -το "I Leonardo"/1987, "BBC Design Award για γραμματόσημο"/1987, "Black Humour Award", Γαλλία/1986, "The KIAD (Kent Institute of Art and Design) Fellowship Award"/1993, "Honorary D. Litt". από το Πανεπιστήμιο του Κεντ/1995 κ.α. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το "Doodaaa" (2002).

O Gilbert γεννήθηκε στις Δολομιτικές Άλπεις της Ιταλίας το 1943. Με τον George Passmore συναντήθηκε για πρώτη φορά το 1967 στο Saint Martin's School of Art στο Λονδίνο. Πήραν την απόφαση να παρουσιάσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους ως ζωντανά γλυπτά, τα περίφημα "Living Sculptures" (1969). Δημιουργώντας το εικαστικό δίδυμο Γκίλμπερτ & Τζορτζ, ακολούθησαν πλήθος από περφόρμανς, φωτογραφικές συνθέσεις επικών διαστάσεων, κολλάζ, τα περισσότερα με την αισθητική του graphic-style και της επιχρωματισμένης φωτογραφίας, με θέμα τους ίδιους, κάτω από το χαρακτηρισμό "γλυπτική". Τη δεκαετία του '70 καταπιάστηκαν με κοινωνικά θέματα, όπως η ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός, ενώ στις δεκαετίες που ακολούθησαν ενέταξαν τα έργα τους σε θεματικές ενότητες. Τους απασχολεί η θρησκεία, το σεξ, η βία, ο φόβος, η απελπισία και εν τέλει η θέληση για ζωή μέσα σε όλα αυτά.

O George Passmore γεννήθηκε στο Ντέβον της Μεγάλης Βρετανίας το 1942. Με τον Gilbert Proesch συναντήθηκε για πρώτη φορά το 1967 στο Saint Martin's School of Art στο Λονδίνο. Πήραν την απόφαση να παρουσιάσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους ως ζωντανά γλυπτά, τα περίφημα "Living Sculptures" (1969). Δημιουργώντας το εικαστικό δίδυμο Γκίλμπερτ & Τζορτζ, ακολούθησαν πλήθος από περφόρμανς, φωτογραφικές συνθέσεις επικών διαστάσεων, κολλάζ, τα περισσότερα με την αισθητική του graphic-style και της επιχρωματισμένης φωτογραφίας, με θέμα τους ίδιους, κάτω από το χαρακτηρισμό "γλυπτική". Τη δεκαετία του '70 καταπιάστηκαν με κοινωνικά θέματα, όπως η ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός, ενώ στις δεκαετίες που ακολούθησαν ενέταξαν τα έργα τους σε θεματικές ενότητες. Τους απασχολεί η θρησκεία, το σεξ, η βία, ο φόβος, η απελπισία και εν τέλει η θέληση για ζωή μέσα σε όλα αυτά.

Ο Ορχάν Παμούκ γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1952. Σπούδασε αρχιτεκτονική και δημοσιογραφία, πολύ γρήγορα όμως αφιερώθηκε στη λογοτεχνία. Το 1978 σε ηλικία εικοσιέξι μόλις ετών δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα "Cevdet Bey ve Ogullari" ("Τζεβντέτ Μπέης και Υιοί"), ένα ογκώδες έργο εξακοσίων είκοσι σελίδων, στο οποίο αφηγείται, μέσα από την ιστορία τριών γενεών μιας οικογένειας τούρκων εμπόρων, τη δημιουργία της τουρκικής αστικής τάξης και έμμεσα της σύγχρονης Τουρκίας (κίνημα των Νεοτούρκων 1908 - στρατιωτικό πραξικόπημα 1971). Το μυθιστόρημα αυτό βραβεύτηκε το 1979 στο διαγωνισμό μυθιστορήματος των εκδόσεων Μιλλιέτ. Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε το 1982 και την επόμενη χρονιά πήρε το βραβείο μυθιστορήματος Ορχάν Κεμάλ. Ακολούθησαν το 1983 το "Sessiz Ev" ("Το σπίτι της σιωπής"), το 1985, το "Beyaz Kale" ("Λευκό κάστρο") και το 1990 το "Kara Kitap" ("Μαύρο βιβλίο"). Στα έργα αυτά ο συγγραφέας δίνει εικόνες μιας κοινωνίας που προσπαθεί να βρει το πρόσωπό της ακροβατώντας στο γεωγραφικό και πολιτιστικό όριο δύο κόσμων. Η εκδυτικοποίηση της τουρκικής κοινωνίας με τη σύσταση του σύγχρονου τουρκικού κράτους και την άνοδο της τουρκικής αστικής τάξης, η έννοια της ατομικότητας και το θέμα της ιστορίας είναι θέματα που απασχολούν έντονα το συγγραφέα. Έχει τιμηθεί με πολλά λογοτεχνικά βραβεία στη χώρα του και τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 50 γλώσσες. Το 2005, και ενώ αντιμετώπιζε προβλήματα στη χώρα του εξαιτίας του ό,τι αναφέρθηκε δημόσια στη γενοκτονία των Αρμενίων, τιμήθηκε με το βραβείο Ειρήνης των Γερμανών βιβλιοπωλών στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φραγκφούρτης. Το 2006 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του, σύμφωνα με την ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας, καθώς "αναζητώντας τη μελαγχολική ψυχή της γενέθλιας πόλης του, ανακάλυψε καινούργια σύμβολα για τη σύγκρουση και τη συνύφανση των πολιτισμών".

Αμερικανίδα φωτογράφος. Γεννήθηκε στην περιφέρεια της Ουάσινγκτον, το 1953, από γονείς εβραϊκής καταγωγής, και μεγάλωσε στο Λέξινγκτον, ένα προάστιο της Βοστώνης στη Μασαχουσέτη. Όταν ήταν 12 ετών, η 18χρονη αδελφή της αυτοκτόνησε. Μυήθηκε στη φωτογραφία λίγα χρόνια αργότερα, από έναν δάσκαλό της στο Satya Community School. Η πρώτη της ατομική έκθεση έγινε το 1968 στη Βοστώνη και περιλάμβανε φωτογραφίες από τις γκέι και τρανσέξουαλ υποκουλτούρες της πόλης. Μετά την αποφοίτησή της από το School of the Museum of Fine Arts, Boston/Tufts University, το 1978, μετακόμισε στη Ν. Υόρκη και ασχολήθηκε με τη φωτογράφιση της μετα-πανκ μουσικής σκηνής του νέου κύματος, της γκέι κουλτούρας και της κουλτούρας των σκληρών ναρκωτικών, από τις οποίες προέκυψαν, μεταξύ 1979 και 1986, οι φωτογραφίες της σειράς "The Ballad of Sexual Dependency" (εκδόσεις Aperture, 1986, με τίτλο παρμένο από την "Όπερα της Πεντάρας" του Μπρεχτ). Ενώ οι "New York Times", το 2003, αναγνώριζαν το βαθμό της επιδραστικότητας των φωτογραφιών της Γκόλντιν, οι περισσότεροι από τους φίλους και μοντέλα της είχαν ήδη πεθάνει από Aids ή από χρήση ναρκωτικών. Η σειρά της "The Ballad of Sexual Dependency" παρουσιάστηκε τρεις φορές στις Διεθνείς Συναντήσεις Φωτογραφίας της Arles, στη Γαλλία, το 1987, το 1997 και το 2009, όταν η Γκόλντιν ήταν τιμώμενη καλλιτέχνης. To 2002 το Κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι διοργάνωσε μεγάλη αναδρομική έκθεση του έργου της. Μεταξύ 1986-2009 εξέδωσε περισσότερα από 19 φωτογραφικά λευκώματα, με πιο πρόσφατα τα "The Beautiful Smile", Steidl, 2007, και "Variety: Photographs by Nan Goldin", Skira Rizzoli, 2009. Το 2007 της απονεμήθηκε το Hasselblad Award και το 2012 το 53ο Edward MacDowell Medal Award.

O Peter Greenaway γεννήθηκε στο Νιούπορτ της Ουαλίας το 1942. Αρχικά σπούδασε ζωγραφική, ενώ από πολύ νωρίς το ενδιαφέρον του για τον κινηματογράφο ήταν έντονο. Το 1965 εργάστηκε στο Κρατικό Κεντρικό Γραφείο Πληροφοριών της Βρετανίας (COI), όπου για δώδεκα χρόνια ήταν παραγωγός ταινιών και ύστερα σκηνοθέτης. Το ενδιαφέρον του για τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, και κυρίως για το έργο των Antonioni, Bergman, Godard, Pasolini και Resnais, έδωσε στον Γκρήναουεϋ τα εργαλεία για να αφοσιωθεί στη σκηνοθεσία ταινιών από το 1970 και ύστερα, σχεδόν αποκλειστικά. Το εικαστικό του έργο, λιγότερο γνωστό, περιλαμβάνει σχέδια, κολλάζ και πίνακες ζωγραφικής, που είναι για τον ίδιο μέρος μιας αναζήτησης σε συνδυασμό με τη δημιουργία κινηματογραφικών ταινιών.

Ο Φίλιπ Ροθ γεννήθηκε το 1933 στο Νιούαρκ του Νιού Τζέρσεϊ. Σπούδασε αγγλική φιλολογία στα Πανεπιστήμια του Bucknell και του Σικάγο. Διετέλεσε καθηγητής της συγκριτικής λογοτεχνίας στα πανεπιστήμια του Πρίνστον, της Νέας Υόρκης (Hunter College) και της Πενσυλβανίας. Διηύθυνε τη σειρά "Συγγραφείς της άλλης Ευρώπης" στις εκδόσεις Penguin και γνώρισε στο αμερικανικό κοινό συγγραφείς όπως ο Bruno Schulz και ο Μίλαν Κούντερα. Στην Ελλάδα κυκλοφορούν τα έργα του "Το σύνδρομο Πόρτνοϊ", "Το βυζί", "Απάτη", "Πατρική κληρονομιά", "Το θέατρο του Σάμπαθ", "Αντίο Κολόμπους", "Η ζωή μου ως άντρα", "Αμερικανικό ειδύλλιο", "Παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή", "Επιχείριση Σάυλωκ", "Ζούκερμαν δεσμώτης", "Αντιζωή", "Κι ό,τι θέλει ας γίνει", "Το ζώο που ξεψυχά", "Το ανθρώπινο στίγμα", "Ο καθηγητής του πόθου", "Καθένας", "Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής", "Φεύγει το φάντασμα", "Αγανάκτηση", "H ταπείνωση", "Νέμεσις". Ο Φίλιπ Ροθ έχει τιμηθεί με τα βραβεία National Book Award, δύο φορές ("Αντίο, Κολόμπους", 1960, "Το θέατρο του Σάμπαθ", 1995), Pulitzer ("Αμερικανικό ειδύλλιο", 1997), PEN/Faulkner, τρεις φορές ("Επιχείρηση Σάυλωκ", 1994, "Το ανθρώπινο στίγμα", 2001, "Καθένας", 2007), National Book Critics Circle Award, δύο φορές ("Αντιζωή", 1986, "Πατρική κληρονομιά", 1991), WH Smith Literary Award ("Το ανθρώπινο στίγμα", 2001), Prix du Meilleur Livre Etranger ("Αμερικανικό ειδύλλιο", 2000), Prix Medicis Etranger ("Το ανθρώπινο στίγμα", 2002), James Fenimore Cooper Prize for Best Historical Fiction ("Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής", 2005), με το National Medal of Arts (1998) και με το Gold Medal in Fiction της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων (2001). Έχει λάβει δύο από τα πιο έγκυρα βραβεία PEN: το 2006 το βραβείο PEN/Nabokov για το σύνολο του έργου του και το 2007 το βραβείο PEN/Saul Bellow for Achievement in American Fiction. Το 2011 τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Man Booker International για το σύνολο του έργου του. Ο Ροθ είναι ο μόνος εν ζωή αμερικανός συγγραφέας που τα "Άπαντά" του εκδίδονται σε πλήρη και οριστική έκδοση από τη Library of America.

Ο Jonathan Coe γεννήθηκε στο Μπέρμιγχαμ το 1961. Σπούδασε φιλολογία στο Trinity College του Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ και είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Γουόρικ (αντικείμενο της διατριβής του αποτέλεσε το έργο του Henry Fielding, "Tom Jones"). Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Γουόρικ και εργάστηκε παράλληλα ως μουσικός, συνθέτοντας τζαζ, και ως δημοσιογράφος, διετελώντας τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας "The Guardian" και κριτικός κινηματογράφου του "New Statesman".

Ο Αντρέ Ασιμάν γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1951. Έφυγε από την Αίγυπτο το 1965 για να εγκατασταθεί για λίγο στην Ιταλία. Σε ηλικία 19 ετών μετακόμισε στη Νέα Υόρκη όπου ζει μέχρι σήμερα. Διακεκριμένος καθηγητής Θεωρίας της Λογοτεχνίας στο City University της Νέας Υόρκης και ειδικός στον Προυστ, είναι συγγραφέας δύο μυθιστορημάτων ("Call Me By Your Name" και "Eight White Nights") καθώς και συλλογών δοκιμίων. Έχει λάβει το Whiting Writers' Award, την υποτροφία Guggenheim, ενώ έργα του έχουν συμπεριληφθεί στη συγκεντρωτική έκδοση "The Best American Essays".

0 Ίαν Ράνκιν γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1960 στο Φάιφ της Σκοτίας. Σπούδασε αγγλική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, απ' όπου αποφοίτησε το 1982. Πριν αφοσιωθεί στη συγγραφή, έκανε διάφορες δουλειές, από εργάτης σε αμπελώνες ως φοροεισπράκτορας και μουσικός συντάκτης. Το πρώτο του μυθιστόρημα εκδόθηκε το 1986, αλλά η καθιέρωση του ήρθε με τη δημιουργία του διάσημου πλέον αντιήρωά του, του επιθεωρητή Ρέμπους, το 1987. Οι περιπέτειες του κυνικού και περιθωριακού σκοτσέζου επιθεωρητή φιγουράρουν στις λίστες των best seller και μεταφράζονται σε πολλές χώρες του κόσμου, χαρίζοντας στον 'Ιαν Ράνκιν τον τίτλο του πιο δημοφιλούς συγγραφέα αστυνομικής λογοτεχνίας στη Μεγάλη Βρετανία. Το 1988 ο Ίαν Ράνκιν εξελέγη Hathornden Fellow, ενώ το 1992 τιμήθηκε με το βραβείο Chandler - Fulbright και το CWA Dagger για το καλύτερο αστυνομικό διήγημα της χρονιάς. Έχει επίσης τιμηθεί με το βραβείο Gold Dagger στην κατηγορία του αστυνομικού μυθιστορήματος, με το αμερικανικό βραβείο Edgar για το μυθιστόρημα του "Οι αναστημένοι" (Μεταίχμιο) και με το CWA Cartier Diamond Dagger για τη συνολική προσφορά του στην αστυνομική λογοτεχνία. Έχει τιμηθεί με ακαδημαϊκούς τίτλους από τα Πανεπιστήμια του Αμπερτέι, του Σεντ Άντριους, του Χαλ και του Εδιμβούργου, ενώ για τις υπηρεσίες του στη λογοτεχνία του απονεμήθηκε επίσης τιμητικός τίτλος (OBE) από τη βασίλισσα της Αγγλίας. Ζει στο Εδιμβούργο, είναι παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών. Από τις εκδόσεις "Μεταίχμιο" έχουν κυκλοφορήσει δέκα βιβλία του Ίαν Ράνκιν.

Ο Μωρίς Αττιά γεννήθηκε στο Αλγέρι το 1949. Εργάζεται ως ψυχίατρος - ψυχαναλυτής στο Παρίσι. Παράλληλα γράφει σενάρια για το σινεμά. Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα "Ca va bien", "Fautes de conduites", "Le Carnaval des gueux", "Rue Oberkampf", "Une rude journee", "Drames de l'adolescence, familles en seance, recits cliniques", "Alger la noire" και "Pointe Roufe". (φωτογραφία: Sandrine Cellard)

Ο Ρομέο Καστελούτσι γεννήθηκε στην Τσέζενα της Ιταλίας το 1960. Σπούδασε σκηνογραφία στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μπολόνια και το 1981 ίδρυσε, μαζί με τον Paolo Guidi, την εταιρεία θεάτρου "Societas Raffaello Sanzio". Θεωρείται το τρομερό παιδί της ιταλικής θεατρικής πρωτοπορίας, με προκλητικές παραστάσεις όπως "Η μονομαχία του Τανκρέδου και της Κλορίντα" του Μοντεβέρντι, πάνω σε στίχους του Τορκουάτο Τάσο (Kunstenfestival des Arts, Βρυξέλλες, 2000), ή το "Περί της έννοιας του προσώπου του Υιού του Θεού", που παίχτηκε στο Μιλάνο, στο Παρίσι καθώς και στο Φεστιβάλ Αθηνών, τον Ιούνιο του 2011. Το 2002 χρίστηκε Ιππότης των Τεχνών και των Γραμμάτων [Chevalier des Arts et des Lettres] της Γαλλικής Δημοκρατίας. Το 2003 ανέλαβε τη θέση του διευθυντή θεατρικού τομέα της Μπιενάλε της Βενετίας.

Ο Ντέμιεν Χερστ (γεν. 1965) είναι ένας από τους διασημότερους Βρετανούς εικαστικούς καλλιτέχνες της εποχής του. Μεταξύ Απριλίου - Ιουλίου 2011, η έκθεσή του "New Religion" φιλοξενήθηκε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης.

Ο Paul Verhaegen, Βέλγος συγγραφέας που γράφει στα φλαμανδικά, γεννήθηκε το 1965. Σπούδασε ψυχολογία στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβαίν. Είναι καθηγητής της γνωστικής ψυχολογίας στο Georgia Institute of Technology, στις ΗΠΑ. Εμφανίστηκε στα γράμματα με το μυθιστόρημα "Lichtenberg" (1996), που τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα ASLK. Το "Omega Minor" (2004) τιμήθηκε στο Βέλγιο με τα βραβεία Cultuurprijs voor Proza και Prijs Letterkunde, στην Ολλανδία με το βραβείο Bordewijk, και στην Αγγλία με το βραβείο ξένης λογοτεχνίας της εφημερίδας "The Independent". Ο Βεράχεν παραχώρησε τα χρήματα του βραβείου του στην Αμερικανική Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για να δηλώσει την αντίθεσή του στον πόλεμο του Ιράκ. Το "Omega Minor" έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά.

Ο Ενρίκε Βίλα-Μάτας (Βαρκελώνη, 1948) έχει να επιδείξει ένα μεγάλο σε όγκο και σπουδαίο σε αξία λογοτεχνικό έργο, που τον έχει αναδείξει ως έναν από τους κορυφαίους ευρωπαίους συγγραφείς της γενιάς του. Σπούδασε νομικά και δημοσιογραφία στην πατρίδα του και το 1968 άρχισε να γράφει κριτική κινηματογράφου στο περιοδικό "Fotogramas". Το 1970 γύρισε δύο ταινίες μικρού μήκους, τις "Todos los jovenes tristes" και "Fin de verano". Την επόμενη χρονιά υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη Melilla της Αφρικής, όπου, καθηλωμένος σε μια αποθήκη υλικού, άρχισε να γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα, "Μujer en el espejo contemplando el paisaje" με εντελώς αντισυμβατική γραφή (σχεδόν χωρίς καθόλου σημεία στίξης). Γυρίζοντας στη Βαρκελώνη, συνεργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου με τα περιοδικά "Bocaccio" και "Destino". Μεταξύ του 1974 και του 1976 έζησε στο Παρίσι, σ' ένα διαμέρισμα που νοίκιασε από τη Μαργκερίτ Ντυράς. Εκεί άρχισε το δεύτερο μυθιστόρημά του, "La asesina ilustrada" (σε ελεύθερη απόδοση: "Η πολυμαθής δολοφόνος", 1977). Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα "Al sur de los parpados", 1980, "Nunca voy al cine", 1982. Η κριτική και το κοινό τον πρόσεξαν με το πέμπτο του μυθιστόρημα, "Historia abreviada de la literature portatil" ("Σύντομη ιστορία της φορητής λογοτεχνίας", 1985). Ακολούθησε η έκδοση των συλλογών διηγημάτων "Ένα σπίτι για πάντα" (1988), "Υποδειγματικές αυτοκτονίες" (1991), "Παιδιά χωρίς παιδιά" (1993), τα μυθιστορήματα "Μακριά από τη Βερακρούς" (1995), "Περίεργος τρόπος ζωής" (1997), κ.ά. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησαν μερικά από τα σημαντικότερα βιβλία του: "Το κάθετο ταξίδι" (2000), το οποίο τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Μυθιστορήματος Ρόμουλο Γκαλιέγος, το πιο έγκυρο βραβείο της Λατινικής Αμερικής, "Μπάρτλεμπυ και Σία" (2001), "Η νόσος του Μοντάνο" (2002), που έχει βραβευθεί με το βραβείο Heralde, το Εθνικό Βραβείο Κριτικής και το Prix Medicis Etranger, "Το Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ" (2003), "Δόκτωρ Πασαβέντο" (2005) και "Δουβλινιάδα" (2010). Έχει επίσης εκδώσει τα μυθιστορήματα "Exploradores del abismo", 2007, "Dietario voluble", 2008, "Air of Dylan", 2012, συλλογές με τα δημοσιογραφικά του άρθρα και τα λογοτεχνικά δοκίμια: "El viajero mαs lento" ("Ο πιο αργός ταξιδιώτης", 1992), "El traje de los domingos" ("Το κοστούμι της Κυριακής", 1995), "Para acabar con los nϊmeros redondos" ("Για να τελειώνουμε με τα στρογγυλά νούμερα", 1997), κ.ά.

Ο Αλέξανδρος Νεχαμάς (Alexander Nehamas), γεννήθηκε το 1946, από γονείς εβραϊκής καταγωγής, και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Swarthmore College και έκανε το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, υπό την επίβλεψη του καθηγητή Gregory Vlastos (1971). Είναι καθηγητής ανθρωπιστικών σπουδών, φιλοσοφίας και συγκριτικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον. Μεταξύ των έργων του συγκαταλέγονται το βιβλίο "Nietzsche: Life as literature" ("Νίτσε: Η ζωή σαν λογοτεχνία"), Harvard, 1985 η μελέτη, σε συνεργασία με τον David J. Furley, "Aristotle' s Rhetoric: Philosophical Essays" ("Η ρητορική του Αριστοτέλη: φιλοσοφικά δοκίμια"), 1994, οι σχολιασμένες μεταφράσεις του "Φαίδρου" (Hackett, 1995) και του "Συμποσίου" του Πλάτωνα (Hackett, 1989), τις οποίες εκπόνησε μαζί με τον Paul Woodruff, και τα δοκίμια "Virtues of Authenticity: Essays on Plato and Socrates", 1999, "The Art of Living: Socratic Reflections from Plato to Foucault" ("Η τέχνη του βίου: Σωκρατικοί στοχασμοί, από τον Πλάτωνα στον Φουκώ"), 2000, "Only A Promise of Happiness: The Place of Beauty in a World of Art", 2008 ("Μόνο μια υπόσχεση ευτυχίας: Η θέση του ωραίου στην τέχνη και στη ζωή").

Η Frances Ann ("Fran") Lebowitz γεννήθηκε στο Μοριστάουν του Νιού Τζέρσι το 1950. Είναι γνωστή ως δοκιμιογράφος και -καυστική- σχολιογράφος της αμερικανικής ζωής, έχοντας ξεκινήσει την καριέρα της από το περιοδικό "Interview" του Άντι Γουόρχολ. Κείμενά της περιλαμβάνονται στα βιβλία "Metropolitan Life", 1978, "Social Studies", 1981, "The Fran Lebowitz Reader", 1994, και "Mr. Chas and Lisa Sue Meet the Pandas", 1994.

Ο Τζέφρυ Ευγενίδης (Jeffrey Eugenides), κατάγεται από την Προύσα της Μικράς Ασίας και γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου 1960 στο Ντιτρόιτ του Michigan. Σπούδασε αγγλική και αμερικανική λογοτεχνία και φιλολογία και δημιουργική γραφή στα πανεπιστήμια Μπράουν και Στάνφορντ. Το πρώτο του μυθιστόρημα, "Αυτόχειρες παρθένοι" ("The Virgin Suicides"), εκδόθηκε το 1993 και έγινε ταινία το 1999, σε σκηνοθεσία της Σοφίας Κόπολα, με πρωταγωνιστές τους Κίρστεν Ντανστ, Τζος Χάρτνετ, Καθλίν Τέρνερ και Τζέημς Γουντς. Το βιβλίο αυτό έχει μεταφραστεί σε 15 γλώσσες. Το δεύτερο μυθιστόρημά του "Middlesex" -κυκλοφόρησε στα ελληνικά με τίτλο "Ανάμεσα στα δύο φύλα"- που εκδόθηκε το 2003, απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και βραβεύτηκε με το βραβείο Πούλιτζερ. Επίσης, είχε συμπεριληφθεί στη βραχεία λίστα για το βραβείο του National Book Critics Circle Award, το λογοτεχνικό βραβείο του International IMPAC Dublin και το Prix Medicis της Γαλλίας. Το "Σενάριο γάμου" ("The Marriage Plot", 2011) ήταν υποψήφιο για το National Book Critics Circle Award την επόμενη χρονιά. Κάποια από τα έργα του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά όπως "The New Yorker", "The Paris Review", "The Yale Review", "Granta", "Best American Short Stories". Εκτός απο το βραβείο Πούλιτζερ, έχει επίσης βραβευτεί με το Whiting Writer's Award, και με το Harold D. Vursell Award, από την Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων. Έζησε για λίγα χρόνια με την σύζυγό του Karen Yamauci και την κόρη τους στο Βερολίνο, ενώ σήμερα κατοικεί και πάλι στο Σικάγο.

Ο Ντον ΝτεΛίλλο γεννήθηκε στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης το 1936. Δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα σε ηλικία είκοσι τριών ετών. Έκτοτε εξέδωσε δώδεκα μυθιστορήματα και δύο θεατρικά έργα. Είναι ο πρώτος Αμερικανός που τιμήθηκε με το Jerusalem Prize, το 1999, για το συνολικό του έργο. Άλλες σημαντικές διακρίσεις: -National Book Award για το μυθιστόρημα "Λευκός θόρυβος". -Irish Times International Fiction Prize για το "Ζυγός". -PEN/Faulkner Award for Fiction για το "Μάο ΙΙ". -Το μνημειώδες μυθιστόρημα του ΝτεΛίλλο "Υπόγειος κόσμος", απέσπασε το Howells Medal της Αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών ως το σημαντικότερο λογοτεχνικό έργο των τελευταίων ετών.

Ο Ντάνιελ Μέντελσον γεννήθηκε το 1960 στο Long Island. Σπούδασε αρχαία ελληνική και λατινική φιλολογία στα πανεπιστήμια της Βιρτζίνια και του Πρίνστον, όπου και ανακηρύχθηκε διδάκτωρ. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον και, από το 2006, είναι καθηγητής στο Bard College. Οι κριτικές για τους "Χαμένους" ήταν διθυραμβικές και το βιβλίο σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία. Έχει μεταφραστεί σε δώδεκα γλώσσες. Ο Ντάνιελ Μέντελσον έχει μεταφράσει στα αγγλικά τα ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη, τα οποία εκδόθηκαν το 2009 σε δύο τόμους, με δική του εισαγωγή και σχόλια.

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος γεννήθηκε στη Μπίτολα της Γιουγκοσλαβίας το 1965. Σπούδασε φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, θέατρο στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και κινηματογράφο στο Laboratorio Internazionale della Communicazione, στο Ούντινε της Ιταλίας. Από το 2001 έως το 2008 υπήρξε καλλιτεχνικός συνδιευθυντής, μαζί με τον Γιάννη Χουβαρδά, του Θεάτρου του Νότου (Θέατρο Αμόρε). Έχει σκηνοθετήσει τηλεταινίες, βιντεοκλίπ και ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Το ντοκιμαντέρ του "Meri-Amen" έχει τιμηθεί με Κρατικό Βραβείο Ταινίας Τεκμηρίωσης και με το βραβείο Χρυσός Ιππότης στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μινσκ, στη Λευκορωσία. Στο θέατρο έχει σκηνοθετήσει, μεταξύ άλλων,τα έργα: "Βενετσιάνα" (ανωνύμου του 6ου αιώνα), "Έρωτας" της Λ. Πετρουσέγσκαγια, Υπηρέτριες του Γκολντόνι, "Shopping and Fucking" του Μ. Ρέιβενχιλ, "Closer" του Π. Μάρμπερ, "Βυσσινόκηπος" του Τσέχωφ, "Το στρίψιμο της βίδας" του Χ. Τζέιμς (διασκευή Τζ. Χάτσερ), "Πολύ κακό για το τίποτα" και "Με το ίδιο μέτρο" του Σαίξπηρ, "Διπλή απιστία" του Μαριβώ, Mainstream του Ντ. Γκρεγκ, "Η ζωή είναι όνειρο" του Καλντερόν, "Τόσο πολύ νερό τόσο κοντά στο σπίτι" του Ρ. Κάρβερ, "Ο Ορφανός του Ζάο" του Ζι Ζου Ζιανγκ, "Metamorphoses+ με αφορμή τον Οβίδιο" (Θέατρο Αμόρε), "Άλκηστη" του Ευριπίδη στο Εθνικό Θέατρο για το Φεστιβάλ Επιδαύρου (βραβείο Αρχαίου Δράματος Ένωσης Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών 2009), "Δωδεκάτη νύχτα" του Σαίξπηρ και "Τι είδε ο μπάτλερ" του Τζ. Όρτον στο Θέατρο Αλίκη, "Βάκχες" του Ευριπίδη και τη θεατρική σύνθεση "Μέδουσα - Σχέδια και αυτοσχεδιασμοί για σχεδίες και ναυάγια" για το Φεστιβάλ Αθηνών (Βραβείο Κουν 2011). Έχει επίσης σκηνοθετήσει θεατρικά έργα για παιδιά, όπως το "Παραμύθι για δύο" του Φ. Ρίντλεϋ, "Μια ιστορία με ιστορίες" του Τζ. Ροντάρι, "Το Σκλαβί" της Ξ. Καλογεροπούλου, καθώς και τα: "Η πεντάμορφη και το Τέρας", "Οικογένεια Νώε", "Ο ελαφοβασιλιάς", "Η Kοιμωμένη ξύπνησε", "Ο τυχερός στρατιώτης", έργα τα οποία έγραψε μαζί με την Ξένια Καλογεροπούλου για το Θέατρο Πόρτα. Έχει σκηνοθετήσει επίσης τις όπερες "Έτσι κάνουν όλες" του Μότσαρτ, "Το στρίψιμο της βίδας" του Μπ. Μπρίτεν, "Ο Βασιλιάς ακούει" του Νίκου Κυπουργού (σε λιμπρέτο δικό του), το θεατρικό ορατόριο του Α. Ονεγκέρ "Η Ιωάννα στην πυρά" (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών), "Ταμερλάνος" του Χαίντελ (Φεστιβάλ Αθηνών), "Macbeth" του Βέρντι (στο φεστιβάλ του Σπολέτο στην Ιταλία, το 2002, για το οποίο απέσπασε το βραβείο Abbiatti 2003) και "Η στέψη της Ποπαίας" του Κ. Μοντεβέρντι (Ιταλία 2005: Κρεμόνα, Κόμο, Ραβέννα, Μάντοβα). Το 2004 επιμελήθηκε σκηνοθετικά το πρώτο τμήμα της Τελετής Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

Ο Ελί Βιζέλ γεννήθηκε το 1928 σε μια μικρή πόλη στην Τρανσυλβανία. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, μαζί με την οικογένειά του, καθώς και με άλλους Εβραίους που ζούσαν στην περιοχή, στάλθηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία, όπου και έχασαν τη ζωή τους οι γονείς του και η μικρή του αδελφή. Αυτός και οι δύο μεγαλύτερες αδελφές του επέζησαν. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, σπούδασε στη Σορβόννη και εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Το 1958 εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο "Η νύχτα" ("La Nuit"), στο οποίο αφηγείται τις εμπειρίες του από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στη συνέχεια έγραψε πολλά βιβλία και παράλληλα ανέπτυξε έντονη ανθρωπιστική δράση υπέρ των ομάδων που υφίστανται διώξεις λόγω της θρησκείας τους, της φυλής τους ή της εθνικής τους καταγωγής. Ζει στις ΗΠΑ και είναι πλέον αμερικανός υπήκοος. Το 1986 τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης για την προσφορά του στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο Χόρχε Μάριο Πέδρο Βάργκας Λιόσα (ή Γιόσα, σύμφωνα με την ισπανική προφορά) γεννήθηκε το 1936 στην Arequipa του Περού και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Βολιβία, όπου ο πατέρας του ήταν πρόξενος. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1959 με τη συλλογή διηγημάτων "Οι αρχηγοί", αλλά έγινε διάσημος σε όλο τον κόσμο με το πρώτο του μυθιστόρημα "Η πόλη και τα σκυλιά" (1963), που μεταφράστηκε σε δώδεκα γλώσσες και εξακολουθεί να θεωρείται σημείο αναφοράς στη λατινοαμερικανική λογοτεχνία. Ακολούθησαν "Το πράσινο σπίτι" (1966), "Κουβέντα στον καθεδρικό ναό" (1969) και "Ο Πανταλέων και οι επισκέπτριες" (1973), που τον καθιέρωσαν ως τον σκληρότερο επικριτή των δικτατορικών καθεστώτων, του θρησκευτικού φανατισμού και της στρατιωτικής ηθικής. Ο Γιόσα συνέδεσε το όνομα και την τέχνη του με τις τύχες της Λατινικής Αμερικής, αλλά και με την παγκόσμια λογοτεχνία: μεταξύ άλλων, έγραψε κριτικά δοκίμια για τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, τον Φλωμπέρ, τον Σαρτρ, τον Καμύ, κ.ά., θεατρικά έργα, μυθιστορήματα και πολιτικά κείμενα. Το 1990 ήταν υποψήφιος πρόεδρος του Περού, με αντίπαλο τον συντηρητικό Αλμπέρτο Φουτζιμόρι, αλλά ηττήθηκε. Μετά την ήττα του εγκατέλειψε το Περού και εγκαταστάθηκε στη Μαδρίτη, όπου το 1993 απέκτησε την ισπανική υπηκοότητα. Ταυτόχρονα σχεδόν, εκδόθηκε η αυτοβιογραφία του με τίτλο "Το ψάρι στο νερό" (1993). Ο Μάριο Βάργκας Γιόσα έχει τιμηθεί με τα σημαντικότερα βραβεία της ισπανόφωνης λογοτεχνίας, όπως είναι τα βραβεία Planeta και Cervantes. Παραμένοντας εξαιρετικά ενεργός, λογοτεχνικά, είναι σήμερα μέλος της Ισπανικής Ακαδημίας, επίτιμος διδάκτορας πανεπιστημίων όπως το Yale, το Harvard, η Οξφόρδη, η Σορβόνη, το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης, κ.ά., και Ιππότης του Τάγματος της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας. Τον Οκτώβριο του 2010 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας "για τη χαρτογράφηση των δομών της εξουσίας και τις διεισδυτικές εικόνες της αντίστασης του ατόμου, της εξέγερσης και της ήττας του", σύμφωνα με το σκεπτικό της Σουηδικής Ακαδημίας.

Ο Τζόν Λε Καρέ -ή Ντέινβιντ Κόρνγουελ, όπως είναι το πραγματικό του όνομα- γεννήθηκε το 1931 στο Ντόρσετ. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης και στο Λίνκολν Κόλετζ της Οξφόρδης, δίδαξε για δύο χρόνια στο Ίτον και από το 1959 ως το 1964 υπηρέτησε στο Βρετανικό Διπλωματικό Σώμα. Δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα "Call for the Dead" το 1961, ενώ δούλευε ακόμα ως μυστικός πράκτορας. Η καριέρα του αυτή τελείωσε όταν ο περίφημος διπλός πράκτορας Κιμ Φίλμπι αυτομόλησε στην ΕΣΣΔ δίνοντας έναν κατάλογο με ονόματα Βρετανών πρακτόρων, ανάμεσα στα οποία και το όνομα του Ντέιβιντ Κόρνγουελ. Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1974, γράφοντας το περίφημο μυθιστόρημά του "Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι", θα θυμηθεί τον Φίλμπι και θα δώσει τα χαρακτηριστικά του στο πρόσωπο του "Τυφλοπόντικα". "Ο κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο" το τρίτο του μυθιστόρημα, του χάρισε τη διεθνή αναγνώριση. Ακολούθησαν τα "Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται", "A small town in Germany", και "The naive and sentimental lover", η κλασική πλέον τριλογία του Τζορτζ Σμάιλυ -"Tinker tailor soldier spy", "The honourable schoolboy" και "Smiley's people"-, "Η μικρή τυμπανίστρια", "Ένας τέλειος κατάσκοπος", "Η ρωσική εστία" και άλλα, που εδραίωσαν τη φήμη του και απέσπασαν πολλές τιμητικές διακρίσεις, όπως τα βραβεία Έντγκαρ και Σόμερσετ Μομ. Είναι ο συγγραφέας που ανήγαγε το μυθιστόρημα κατασκοπίας σε λογοτεχνία αξιώσεων. Και παρ' ότι πολλοί πίστεψαν πως η θεματολογία του εξαντλήθηκε με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η επιτυχία των πρόσφατων έργων του "Ο ράφτης του Παναμά" και "Σινγκλ & Σίνγκλ" τους διέψευσε κατηγορηματικά, αποδεικνύοντας πως ο Τζον Λε Καρέ είναι παν' από όλα ένας συγγραφέας της ανθρώπινης συνείδησης. "Ο επίμονος κηπουρός" που αναγνωρίστηκε ομόφωνα ως ένα από τα καλύτερα βιβλία του, προκάλεσε διεθνή αίσθηση για την αμεσότητα και την οξύτητα με την οποία πραγματεύεται την ασυδοσία κολοσσών της φαρμακοβιομηχανίας, ιδιαίτερα στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Μέχρι σήμερα έχει γράψει 24 μυθιστορήματα, μερικά από τα οποία έχουν μεταφερθεί με πολύ μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο. Ήταν από τους πρώτους που καταδίκασαν δημόσια την επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ και άσκησαν δριμεία κριτική στην απόφαση της βρετανικής κυβέρνησης να συμπράξει σ' αυτόν τον πόλεμο.

Ο διεθνούς φήμης έλληνας σκηνογράφος Διονύσης Φωτόπουλος, αδελφός του ζωγράφου και σκηνογράφου Βασίλη Φωτόπουλου, γεννήθηκε το 1943 στην Καλαμάτα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, με δάσκαλο τον Γιάννη Τσαρούχη, και συνδέθηκε φιλικά με τους Μόραλη, Εγγονόπουλο, Χατζηκυριάκο-Γκίκα, Έ. Λαμπέτη, Μ. Μερκούρη και Ο. Ελύτη. Έχοντας περισσότερες από 250 σκηνογραφίες στο ενεργητικό του, έχει συνεργαστεί με όλους, σχεδόν, τους σημαντικούς έλληνες θεατρικούς σκηνοθέτες στο Θέατρο Τέχνης, στο Εθνικό Θέατρο, στο Κ.Θ.Β.Ε., στο Φεστιβάλ Επιδαύρου, στο Μέγαρο Μουσικής, κ.ά., αλλά και με κορυφαίους ξένους σκηνοθέτες του θεάτρου και της όπερας (Πήτερ Χολ, Πέτερ Στάιν -"Ιούλιος Καίσαρ", "Καίσαρ και Κλεοπάτρα", "Άμλετ", "Πενθεσίλεια"-, κ.ά.). Ξεχωριστή περίπτωση στην τέχνη, γοητευτική φυσιογνωμία, πολυτάλαντος και πολυάσχολος καλλιτέχνης, μοναχικός αλλά και με τον τρόπο του κοινωνικός, εραστής του ωραίου και του "χειροποίητου", όπως συνηθίζει να λέει. Φανατικός της Επιδαύρου, ως κάτοικος και ως θεατής ανάλογα με την παράσταση, αλλά και του αθηναϊκού κέντρου (το σπίτι-εργαστήρι του βρίσκεται στο Λυκαβηττό). Το 2002 παρουσιάστηκε, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ του Σπολέτο, μεγάλη αναδρομική έκθεση των θεατρικών του σκηνογραφιών, η οποία περιόδευσε, στη συνέχεια, στο Λονδίνο, το Βερολίνο, την Πράγα και τη Φλωρεντία. Η ίδια έκθεση φιλοξενήθηκε, στη συνέχεια, από τον Δεκέμβριο 2005 έως τον Μάρτιο του 2006, στη νέα πτέρυγα του Μουσείου Μπενάκη, επί της οδού Πειραιώς, στο πλαίσιο ενός μεγαλύτερου αφιερώματος -αναδρομής στο σύνολο του έργου του.

Η Μαριλένα Αστραπέλλου γεννήθηκε το 1973 στην ΑΘήνα. Είναι δημοσιογράφος και εργάζεται ως αρθρογράφος στο περιοδικό "ΒΗmagazino" του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη.