"Το μάτι του αιώνα", "το συνώνυμο της λέξης φωτογραφία" ή ακόμα "ο καλοδουλεμένος φακός" συνοδεύουν το όνομα του Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν (Chanteloup, 1908 - Province, 2004), και του έργου του. Εξάλλου, εάν ποτέ υπήρξε ένα βλέμμα που ήταν σε θέση να αλλάξει τον τρόπο παρατήρησης της πραγματικότητας και, ταυτόχρονα, τον τρόπο σκέψης για τη φωτογραφία, αυτό ήταν το δικό του. Ο Henri Cartier-Bresson γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου του 1908 στην Chanteloup, στη Γαλλία. Μετά τις σπουδές του λυκείου παθιάζεται με την ζωγραφική και με τις ιδέες των σουρεαλιστών και τα έτη 1927-28 σπουδάζει ζωγραφική με τον Andre Lhote. Το 1930 φεύγει για την Ακτή του Ελεφαντοστού, όπου θα παραμείνει για ένα χρόνο. Όταν επιστρέψει, αρχίζει να φωτογραφίζει. Εκθέτει στην γκαλερί Julien Levy της Νέας Υόρκης το 1932 και στη συνέχεια στη Μαδρίτη. Το 1934 περνάει ένα χρόνο στο Μεξικό και το 1935 μετακομίζει στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου θα αρχίσει να ενδιαφέρεται για τον κινηματογράφο, μαζί με τον Paul Strand. Επιστρέφει στη Γαλλία τα έτη 1936-39 και εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη του Jean Renoir. Το 1940 αιχμαλωτίζεται από τους Γερμανούς και μετά από δύο αποτυχημένες απόπειρες, κατορθώνει να αποδράσει τον Φεβρουάριο του 1943. Επιστρέφει στή Γαλλία και συμμετέχει στην Αντίσταση, ενώ δημιουργεί μερικά πορτραίτα καλλιτεχνών και συγγραφέων. Στην Απελευθέρωση γυρίζει το "Le Retour", ένα ντοκιμαντέρ για τον επαναπατρισμό των αιχμαλώτων πολέμου και το 1946 πηγαίνει ξανά στις Ηνωμένες Πολιτείες για να ολοκληρώσει μια "μετά θάνατον" έκθεση που του είχε αφιερώσει κατά λάθος το ΜοΜΑ, επειδή πίστευε ότι ήταν αγνοούμενος του πολέμου. Το 1947 ιδρύει με τον Capa, τον Seymour και τον Rodger το πρακτορείο Magnum Photos. Τον επόμενο χρόνο ξεκινά για την Ανατολή και θα επισκεφθεί την Ινδία, την Κίνα και την Ινδονησία. Το 1952 επιστρέφει στην Ευρώπη και δύο χρόνια αργότερα, θα είναι ο πρώτος φωτογράφος που θα γίνει δεκτός στην ΕΣΣΔ. Θα ακολουθήσουν μεγάλα ταξίδια στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, στη Κούβα, στο Μεξικό, στον Καναδά και στην Ιαπωνία. Το 1970 εγκαινιάζεται στο Grand Palais, στο Παρίσι, η έκθεσή του "En France", Μετά το 1974 αφιερώνεται στο σχέδιο. Το 1981 βραβεύεται με το Μεγάλο Εθνικό Βραβείο για τη Γαλλική Φωτογραφία και το 1986 με το Βραβείο του 19ου αιώνα (Παλέρμο). Το 2000 με τη σύζυγο του Martine Franck και την κόρη του Melanie, αποφασίζουν να δημιουργήσουν το Ίδρυμα Henri Cartier-Bresson, που αναγνωρίζεται από τη γαλλική κυβέρνηση ως κοινωφελές και ανοίγει το 2003, υπό τη διεύθυνση, αρχικά του Robert Delpire και στη συνέχεια του Agnes Sire. Τον ίδιο χρόνο ανοίγει η μεγάλη, αναδρομική έκθεση "HCB: Περί τίνος πρόκειται;" στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Στις 3 Αυγούστου 2004 πεθαίνει στην οικογενειακή κατοικία του στην Προβάνς, σε ηλικία 95 ετών.

Η Σοφία Διονυσοπούλου γεννήθηκε στο Κάιρο το 1966. Σπούδασε στη Σορβόννη συγκριτική λογοτεχνία και στην Ελλάδα κλασικό τραγούδι και φωτογραφία. Έχει γράψει μια συλλογή μικρών πεζών με τίτλο "Με τις ευλογίες των νεκρών" (εκδ. Άγρα) και τα εξής θεατρικά κείμενα: "Νυχτωδία" (εκδ. Άγρα), "Νεροπομπή" (εκδ. Νεφέλη), "Ιφιγένεια της Ευριπίδου" (εκδ. Νεφέλη). Η "Νυχτωδία" έχει πάρει το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου θεατρικού συγγραφέα και παίχτηκε στο φεστιβάλ Intercity της Φλορεντίας. Από το 2000 ασχολείται με τη σκηνοθεσία και έχει ανεβάσει έξι παραστάσεις. Έχει μεταφράσει επίσης πολλούς συγγραφείς, μεταξύ των οποίων Καζανόβα (εκδ. Άγρα), Σαιν Τζον Περς (περ. Ποίηση), Μολιέρο (εκδ. Επικαιρότητα), Μπαλζάκ (εκδ. Άγρα), Σαντ (εκδ. Άγρα), καθώς και λιμπρέτα για την Εθνική Λυρική Σκηνή.