Ο Σαίξπηρ ζει στο καταφύγιο είναι μια α λ λ η γ ο ρ ί α της κοινωνικής και υπαρξιακής κρίσης που ζούμε σήμερα σε όλο τον κόσμο, προσωποποιημένη στο π α ρ α λ ή ρ η μ α ενός -κατά φαντασίαν;- αποσυρμένου απ’ τα εγκόσμια θεατρικού συγγραφέα. Το ουρλιαχτό ενός Πολίτη-Οπλίτη ενάντια στην Εξουσία, έχοντας συνείδηση ότι είναι αδύνατον να γλυτώσει από το πόδι του ελέφαντα που, τελικά, θα τον λειώσει με τον πιο αδυσώπητο και τραγικό τρόπο.

Κι όμως αντιστέκεται...

Πρόκειται για έναν δραματικό και πολυδιάστατο μονόλογο, ένα δυνατό ρεσιτάλ ηθοποιίας για τον ερμηνευτή του, αλλά και πρόκληση για μια ευρηματική και καθηλωτική παράσταση... Μπορεί να παρασταθεί με σκηνικά ή χωρίς, με κουστούμια ή όχι, με ηχοληψία και επιλογές μουσικής, με προτζέκτορα για όλες τις οπτικοακουστικές χρήσεις, με συμφωνικό έργο ειδικά γραμμένο, με ΕΝΑΝ ή με είκοσι ηθοποιούς, χορεύτριες κ.λπ. κ.λπ., ανάλογα με την έμπνευση και τις οικονομικές δυνατότητες της παραγωγής.

The play is an allegory of the social and existential crisis that we five, personified within a delirium of an -imaginary?- elder play-wright retracted from the mundane, aware that it is impossible to escape the foot of elephant that ultimately will melt him with the most relentless and tragic way. Yet he resists...