Το αξιοσημείωτο με τον Νόρμαν Μπλοχ, τον συγκάτοικό μου στον κοιτώνα, δεν ήταν τα έργα τέχνης που άλλοτε κρέμονταν στους τοίχους του. Εκείνο που μ’ εντυπωσίασε είναι το έγκλημα που είχε διαπράξει. Αυτό από μόνο του ήταν ένα είδος τέχνης, εννοιολογικής φύσεως, ακραίας διαβάθμισης, μια πράξη τόσο ανέμελη και εν τούτοις τόσο κοινωνικά προκλητική, που ο Νόρμαν, ήδη έναν χρόνο τώρα εδώ, θα περνούσε έξι ακόμη χρόνια στη φυλακή, στην κουκέτα, στην κλινική, στις ουρές για φαγητό, στον εκκωφαντικό θόρυβο που κάνουν οι στεγνωτήρες χεριών στις τουαλέτες.

Ο Νόρμαν δεν πλήρωνε φόρους. Δεν καταχωρούσε τριμηνιαίες δηλώσεις ή ετήσιους απολογισμούς και δεν ζητούσε παράταση. Δεν προχρονολόγησε έγγραφα, δεν έστησε τραστ ή ιδρύματα, δεν άνοιξε κρυφούς λογαριασμούς ούτε χρησιμοποίησε τους έτοιμους νομικούς μηχανισμούς των υπεράκτιων παραδείσων. Δεν διαδήλωνε για πολιτικά ή θρησκευτικά ζητήματα. Δεν ήταν μηδενιστής, να απορρίπτει τις αξίες και τους θεσμούς. Ήταν απολύτως διαφανής. Απλώς δεν πλήρωνε. Ήταν ένα είδος λήθαργου, είπε, όπως όταν κανείς αποφεύγει να πλύνει τα πιάτα ή να στρώσει το κρεβάτι.

Η πρόσφατη ελληνική, μεταξύ άλλων, οικονομική κρίση και η συνακόλουθη κοινωνική αναταραχή στην Αθήνα αποτελούν θέμα συζήτησης μεταξύ φυλακισμένων για οικονομικά εγκλήματα σε αμερικανικό κρατητήριο. Μια νεαρή Αμερικανίδα που ζει στην Αθήνα προσπαθεί να επιβιώσει ψυχολογικά μετά τον φονικό σεισμό του 1981. Δυο καλόγριες που προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στις συνοικίες των ναρκομανών του Μπρονξ, στη Νέα Υόρκη, καταφεύγουν σε διαφορετικές μεθόδους αντιμετώπισης του τραύματος που τους προκάλεσε ο βίαιος θάνατος μιας μικρής άστεγης. Τρία από τα εννιά διηγήματα, όλα γραμμένα μεταξύ 1979 και 2011, για τη ζωή και τον θάνατο, για την πραγματικότητα και τη φαντασία, για την ανθρώπινη αλλοτρίωση στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις και για τα όρια της ηθικής. Θαυμάσια και αντιπροσωπευτικά δείγματα γραφής ολόκληρης της συγγραφικής ζωής του ΝτεΛίλλο.