«Λόγω της κρίσεως σας χαρίζω το παιδί μου. Σώστε το εσείς» έγραψε μια μητέρα σε ένα κομματάκι χαρτί που καρφίτσωσε στην πάνα του μωρού της, πριν το αφήσει στην τύχη του. Και η τύχη το οδήγησε στις αρχές του 1935 στο Δημοτικό Βρεφοκομείο «Άγιος Στυλιανός» στη Θεσσαλονίκη, όπου πέθανε μετά από μερικές εβδομάδες.
Βασισμένο στην επιτόπια έρευνα στο Δημοτικό Βρεφοκομείο Θεσσαλονίκης «Άγιος Στυλιανός» και στα αρχεία του, το βιβλίο αυτό αφηγείται μέσα από ιστορίες ζωής, στατιστικά δεδομένα και ντοκουμέντα, τους τρόπους με τους οποίους τα παιδιά άλλαζαν χέρια στην ελληνική κοινωνία του 20ού αιώνα. Από τη διακίνηση των παιδιών στην παραδοσιακή κοινωνία, ως την ιδρυματική περίθαλψη του ελληνικού κράτους. Από τις αντιλήψεις για τη συγγένεια, ως τη βία που αντιμετώπιζαν οι άγαμες μητέρες και τα παιδιά τους. Από την εξέλιξη της νομοθεσίας για την υιοθεσία, ως τα σκάνδαλα για τις παράνομες υιοθεσίες που συγκλόνισαν την Ελλάδα τις δεκαετίες του ’60 και του ’90. Και από τα εγκαταλειμμένα βρέφη και τα χαμένα παιδιά του παρελθόντος, ως τη φωνή των ανθρώπων που αναζητούν τις ρίζες τους σήμερα. Η ιστορία του «Αγίου Στυλιανού» και των 10.000 βρεφών και νηπίων που πέρασαν από αυτό το ίδρυμα είναι ένα κρυφό κομμάτι της ιστορίας της πόλης της Θεσσαλονίκης και των ανθρώπων της. Το βιβλίο αυτό θα ήθελε να συμβάλει στην κατανόηση αυτής της ιστορίας, σήμερα που παρακολουθούμε ανήμποροι την προνοιακή πολιτική για τα παιδιά να αφήνεται «λόγω της κρίσεως» στην τύχη της, χωρίς συνοδευτικό σημείωμα.