Έχει συχνά υποστηριχτεί με εύλογα επιχειρήματα ότι οι συνέπειες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, του "Μεγάλου Πολέμου", για ολόκληρη την ευρωπαϊκή τουλάχιστον ήπειρο ήταν κατά πολύ σημαντικότερες από τα αντίστοιχα μοιραία -και σε μεγέθη καταστροφικότερα- αποτελέσματα του Δευτέρου. Εξάλλου, στις ερμηνείες πολλών ιστορικών και των παλαιότερων και των νεότερων γενεών, τα διπλωματικά και πολιτικά γεγονότα, αλλά και οι οικονομικές και κοινωνικές αφετηρίες και των δυο πολέμων θα πρέπει να ενταχθούν ουσιαστικά στο ίδιο κεφάλαιο της ευρωπαϊκής ιστορίας. Ανάλογες μάλιστα ήταν και οι εκτιμήσεις μερικών προσωπικοτήτων που βίωσαν από κοντά -και μάλιστα ως πρωταγωνιστές- και τις δυο μεγάλες πολεμικές αναμετρήσεις, θεωρώντας τες ως φάσεις μιας ενότητας, ενός (νέου και) ενιαίου ευρωπαϊκού "Τριακονταετή Πολέμου". Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι περιορίστηκαν στη μελέτη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αναζήτησαν τα βασικά του αίτια όχι μόνο στη συνθήκη των Βερσαλιών και γενικά στους ασφυκτικούς όρους που οι νικητές επέβαλαν κοντόφθαλμα στους ηττημένους, αλλά και στις προγενέστερες γενεσιουργές αιτίες του γερμανικού πολιτικού συστήματος, τουλάχιστον κατά την καϊζερική περίοδο του Β' Ράιχ. Όλα αυτά ερμηνεύουν σε μεγάλο βαθμό και το γεγονός ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος αποτέλεσε προνομιακό πεδίο της σύγχρονης ιστοριογραφίας, που υπερκάλυψε -ποσοτικά και, κατά τη γνώμη μου, και ποιοτικά- την αντίστοιχη βιβλιογραφία για τον Δεύτερο. [...]