Η ιδέα του Αρλεκίνου ξεκινά πολύ παλιά, το 1991, όταν αγόρασα το Innuendo, το τελευταίο άλμπουμ των Queen με τον Φρέντυ Μέρκιουρι εν ζωή. Το εξώφυλλο του δίσκου κοσμούσε μια γκραβούρα του Grandville (κατά κόσμον Jean Ignace Isidore Gérard), η οποία απεικόνιζε έναν Αρλεκίνο που έπαιζε σαν ζογκλέρ με τους πλανήτες. Από μικρό παιδί με γοήτευαν οι Αρλεκίνοι, αυτοί οι φτωχοδιάβολοι που είχαν για προγόνους τους από τους δούλους του Αριστοφάνη έως τους βυζαντινούς μίμους και τους θαυματοποιούς του Μεσαίωνα.

Σε μια εποχή που το σκοτάδι πύκνωνε γύρω μου αποφάσισα, ως ύστατη αντίδραση, να καταφύγω στον λυρισμό ― αναζήτησα τον δικό μου αρλεκίνο μέσα σ’ ένα ποίημα που έχει τις καταβολές του στον ρομαντισμό. Ο Αρλεκίνος δεν είναι μόνο ένα ερωτικό ποίημα· είναι μια ελεγεία για τις περίτεχνες αυταπάτες μου. Με θέτει ενώπιον του εαυτού μου. Αλλά και ενώπιον του κόσμου που με περιβάλλει. Η Γυναίκα, με κεφαλαίο, είναι το πρότυπο της αγνότητας και της υπεροχής. Η κρυφή δίοδος στο φως. Εκείνη που με έμπνευσε, και της το αφιερώνω μυστικά, διαφυλάττοντας έτσι αυτή την αγνότητα από τις ατραπούς της καθημερινότητας.