Βαρύς αυτοχαρακτηρισμός η λέξη «μετριότητα»· κι ωστόσο με θεωρώ τόσο μέτρια, που είναι αδύνατον να μη με αποκαλέσω έτσι – συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα ότι πρώτα θα με πάρουν τα γεράματα κι έπειτα θα την αποδεχτώ. Νομίζω ότι η αποδοχή της ισοδυναμεί με αποδοχή της απελπισίας. Θα υπάρχει τρόπος οι εκ φύσεως μέτριοι να ξεφύγουν από τη μετριότητά τους. Ο τρόπος πρέπει να είναι η Χάρη. Θα υπάρχει τρόπος να ξεφύγει κανείς από τη μετριότητα, ακόμα κι αν ξέρει ότι είναι κατώτερος κι από μέτριος. Κι αν το ξέρει, ίσως να έχει κάνει το πρώτο βήμα. Λέω ότι είμαι μέτρια· αλλά είμαι κατώτερη. Θα παραπαίω μια ζωή μεταξύ απελπισίας και αλαζονείας, πηγαίνοντας από τη μια στην άλλη ώσπου να αποφασίσω ποια με κολακεύει περισσότερο, ποια έρχεται πιο άνετη και ταιριαστή πάνω μου. Ποτέ δεν θα ασχοληθώ σε βάθος με τίποτα. Θα τσαλαβουτώ ανυπόμονα εδώ κι εκεί. Δίκαιος ο φόβος του Θεού· όμως, Κύριε, τι σχέση έχει μ' αυτή την υπερένταση; Είναι απροσμέτρητος, λαμπρός, μεγάθυμος. Πρέπει να ευφραίνει. Κάθε αρετή πρέπει να πάλλεται από σφρίγος. Άλλο σφρίγος από την αρετή δεν χωρά στη ζωή μας. Η αμαρτία είναι βαριά και άνοστη. Την τρως και δεν μπορείς να την αποτελειώσεις, ούτε καν να τη χωνέψεις. Θα πρέπει να την εξεμέσεις. Αλλά ίσως αυτή η δήλωση να παραείναι λογοτεχνίζουσα – όχι επιτήδευση στο ημερολόγιο.