H συλλογή Λιθοξόος είναι η δεύτερη μιας τριλογίας που άρχισε με την Κιβωτό (2012). Είναι εμπνευσμένη από το ακατοίκητο νησί Γαϊδουρονήσι (πρόσφατα Χρυσή), εννιά μίλια μόλις από το Μύρτος Ιεράπετρας, απ’ όπου κατάγομαι. Εννιά μίλια μόλις «από έναν μικρό παράδεισο», από τα νότια παράλια της Κρήτης προς την Αφρική, όπως έγραψε ξένος επισκέπτης. Στη συλλογή συμπεριλαμβάνεται ένα ποίημα αφιερωμένο «στους ψαράδες που χάθηκαν και δε βρέθηκαν ποτέ, καθώς, ψαρεύοντας, άνοιγαν πανάκι προς Γαϊδουρονήσι μεριά», αγνοώντας τους άγριους ανέμους. Το ποίημα γράφτηκε και εμπνεύστηκε από εκεί. Κατά λάθος εντάχθηκε στην Κιβωτό.
Επίσης στη συλλογή υπάρχουν διάσπαρτοι στίχοι (20-30 περίπου)
από προηγούμενες συλλογές, όπως συνηθίζω, γιατί δένουν με την ύλη του συνθετικού ποιήματος, σε έναν εσωτερικό διάλογο, που θεωρώ ότι υπερασπίζεται μια συνεκτικότητα της όλης ποιητικής μου. Είναι μια συνομιλία (εκτός της διακειμενικότητας με τόσους άλλους ποιητές και στοχαστές) με παλαιότερα στοιχεία του έργου μου, που ανακαλούνται πηγαία, από την οικονομία του καινούργιου ποιήματος, σε μια διαλεκτική στιχομυθία. Η κίνηση αυτή γίνεται συνειδητά και αποτελεί στοιχείο της γραφής μου. Συχνά, εκτός από τη λειτουργική ανάγκη για ένα ενιαίο Όλον - πράγματι, το ίδιο ποίημα γράφουμε αέναα -, για να πάμε μπροστά χρειάζεται να κάνουμε αρκετά βήματα πίσω. Αυτά κυρίως για τους κακοπροαίρετους που μιλάνε για επαναλήψεις, κ.λπ.