Ας αρκεστούμε στο προφανές. Στην εικόνα του κόσμου που μας συνέχει. Πέραν της χρησιμότητας και της αντιμετώπισής του ως αποθέματος τεχνικής εκμετάλλευσης, αυτός ο κόσμος αναδίδει μια αύρα αθανασίας. Αυτήν ανασαίνουμε. Πέραν της ορθολογικής αποτίμησης των καθημερινών βιοτικών αναγκών, επιστρατεύουμε και μια παραμυθία για ν' αντιμετωπίσουμε αλλότροπα τους καιρούς που ηρεμούν ή λυσσομανούν τριγύρω. Είναι ευτύχημα να αναγνωρίζουμε την ομορφιά. Το ευ της μορφής, το κάλλος, το ηθικό ύψος. Αλλά το προφανές δεν είναι πάντα αυτονόητο, ούτε δεδομένο. Αυτό που αποκαλούμε εποχή δεν εκτιμά το κάλλος, θεωρεί γραφικότητα το καλό καγαθόν, αρκείται στην τυπική νομιμότητα των ηθικών κρίσεων και αδημονεί μόνο για το νέο και για το μέλλον, παρότι πολλά και ισχυρά επιχειρήματα το βεβαιώνουν δυσοίωνο. Πολιτισμός όμως είναι το παρόν μας, όχι το μέλλον μας. Είναι η ζωή μας, οι πράξεις μας, τα έργα μας, τα ενσαρκωμένα όνειρά μας, τα όποια ιδεώδη θα μπορούσε να νοσταλγήσει η ψυχή μας απαντώντας στο αρχαίο ερώτημα το αεί ζητούμενο και αεί απορούμενο: τί το ον;