Στην ανελέητη και γενεσιουργό σύγκρουση των αντιθέτων στη φύση, ο άνθρωπος βρίσκεται στη μέση – φιγούρα τραγική και πολύπαθη, καθώς μάχεται για να επιβιώσει μέσα στα διασταυρούμενα πυρά. Το χάρισμα της σκέψης και της ανάλυσης που κατέχει πολύ λίγη ευτυχία τού δίνει, αντίθετα, τον αναγκάζει ασταμάτητα να πολεμάει για ν’ αποκτήσει και να κατέχει.

[…] Και το χειρότερο είναι πως δυσκολεύεται να καταλάβει πως, όσα και ν’ αποκτήσει, τελικά θα τα χάσει όλα, μαζί και την ελπίδα κάποιας έσχατης δικαίωσης. Έτσι, μοναδική του ελπίδα απομένει να μπορέσει να διαγνώσει έγκαιρα πως πηγή της αληθινής σοφίας στη ζωή είναι οι απάνθρωπες δοκιμασίες που εκείνη του επιφυλάσσει κι η ατέλειωτη οδύνη που τις συνοδεύει. Ίσως τότε κατανοήσει πως το μόνο που αξίζει αληθινά είναι εκείνα τα ταπεινά, ολόλευκα ανθάκια που από μόνα τους χαρίζουν την αληθινή γαλήνη.

Κοίτα τριγύρω, σπούδασε τη ζωή! Όλα μεταβλητά, τίποτα δεν διαρκεί. Παντού ζωή και θάνατος, σύνθεση και ατάλυση, ένωση και χωρισμός. Η δόξα του κόσμου σαν λουλούδι ανθίζει την αυγή και σβήνει στην κάψα της μέρας.
Παντού βιασύνη κι αγώνας, κυνήγι ηδονής ανυπόμονο. Έντρομη φυγή απ’ τον πόνο και τον θάνατο, οι φλόγες των παθών καίνε τα πάντα.
Ο κόσμος όλο ματαιότητα, όλο αλλαγές και μεταμορφώσεις.
Όλα είναι Samsara.