Francois Marie Arouet (1694-1778). Έγινε γνωστός με το όνομα Voltaire επειδή δημοσίευσε το 1719 με αυτό το το ψευδώνυμο τον "Οιδίποδα", την πρώτη από τις συνολικά 27 τραγωδίες του. Αυτό ακριβώς το ψευδώνυμο έγινε σύμβολο του διαφωτισμού, της λογικής, της ανεκτικότητας και της ελευθερίας της σκέψης. Η ζωή του Βολταίρου είχε απρόβλεπτες μεταπτώσεις. Λόγω μιας σάτιρας που δημοσίευσε, βρέθηκε το 1717 για 11 μήνες φυλακισμένος στη Βαστίλη. Το 1719 έγινε αυλικός λογοτέχνης, αλλά το 1726 αναγκάστηκε να δραπετεύσει στην Αγγλία. Μετά την επιστροφή του απειλήθηκε πάλι με φυλάκιση, οπότε κατέφυγε το 1734 στην επαρχία της Λωραίνης (Lothringen). Από το 1750 ήταν εγκαταστημένος στην Αυλή του αυτοκράτορα Φρειδερίκου της Πρωσίας στο Πότσνταμ. Μετά από διαφωνίες με τον βασιλιά, έζησε από το 1755 στη Γενεύη και επέστρεψε στο Παρίσι μόλις το έτος που πέθανε. Αν και ήταν επιδέξιος συγγραφέας θεατρικών έργων, ιστορικών μελετών και έγραψε επίσης αξιόλογα ποιήματα καθώς και πνευματώδεις κριτικές, η φήμη του στηρίζεται κυρίως στις φιλοσοφικές εργασίες που δημοσίευσε. Ταυτόχρονα ήταν δε και φιλόσοφος με την παραδοσιακή έννοια, γιατί διατύπωσε ένα αυτόνομο φιλοσοφικό σύστημα. Οι στόχοι για τους οποίους αγωνιζόταν ο Βολταίρος, ήταν αυτοί των φιλελεύθερων αστών, οι οποίοι υπερασπίζονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία και την ισότητα των ανθρώπων ενώπιον του νόμου, ενάντια στην αυθαιρεσία του φεουδαρχικού απολυταρχισμού. Δεν ήταν άθεος, όπως συχνά υποστηρίζεται, αφού ο ίδιος έγραφε ότι "τίποτα δεν δημιουργείται από το τίποτα" και ότι "υπάρχει ένας θεός και αυτός πρέπει να είναι δίκαιος". Ταυτόχρονα υποστήριζε όμως ότι "είναι αδύνατο ο πάνσοφος θεός να έχει κάνει νόμους για να τους παραβιάζει", καταφερόμενος έτσι κατά της θαυματολογίας του Χριστιανισμού, κατά της δεισιδαιμονίας και της θρησκοληψίας, πράγμα που τον έφερνε σε αντιπαλότητα με το ιερατείο που αξιοποιεί για ιδιοτελείς σκοπούς μέχρι των ημερών μας αυτές ακριβώς τις παρεκκλίσεις. Ο Βολταίρος διέβλεψε πολύ πριν από τον Μαρξ ότι η θρησκεία αξιοποιείται για τη δημιουργία "αντεστραμμένης συνείδησης" του κόσμου, με αποτέλεσμα να θεωρεί τον αγώνα και την κριτική κατά του ιερατείου και της θρησκευτικής πρακτικής σαν προϋπόθεση κάθε κοινωνικής κριτικής. Ο Βολταίρος πίστευε, αντίθετα με τον Μακιαβέλι και τον Λοκ, ότι "η ανθρώπινη φύση είναι καλή" και ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται καλοί, αλλά τους διαστρέφουν οι ανάγκες της ζωής. Ο μεγάλος φιλόσοφος θεωρείται από τους πνευματικούς πατέρες της γαλλικής επαναστάσεως.

Ο Μίλτος Φραγκόπουλος γεννήθηκε το 1951 στην Αθήνα. Σπούδασε φιλοσοφία και ιστορία της τέχνης στην Αγγλία, και σήμερα διδάσκει στη Σχολή Βακαλό και στο ΕΚΕΜΕΛ. Είναι λέκτορας του Πανεπιστημίου του Derby. Έχει δημοσιεύσει δύο μυθιστορήματα ("Η πέτρα", εκδόσεις Στοχαστής, 1986 και "Πορτ Μπου", Εστία, 1996). Στο χώρο της λογοτεχνικής μετάφρασης εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1982, με τα "Ταξίδια του Γκάλλιβερ" του Τζόναθαν Σουίφτ (εκδόσεις Κρύσταλο). Άλλες μεταφράσεις του είναι οι "Ιστορίες του Ουέσσεξ" του Τόμας Χάρντυ (Αίολος, 1982), "Χέρτσογκ" του Σωλ Μπέλλοου (εκδ. Ζάρβανος, 1983), "Περιμένοντας τους βαρβάρους" του Τζων Μ. Κουτσύ (Κρύσταλο, 1984), "Οράματα των θυγατέρων της Αλβιόνας" του Ουίλλιαμ Μπλέηκ (Ζώδιο, 1985). Έχει επίσης μεταφράσει από τα γαλλικά το "Ψυχανάλυση και Ελληνική Κουλτούρα" των Ανζιέ, Γκρην, Ποταμιάνου κ.α. (Κέδρος, 1985) ενώ επιμελήθηκε γλωσσικά τη μετάφραση του "Λεξιλογίου της Ψυχανάλυσης" των Λαπλάνς και Πονταλίς (Κέδρος, 1995). Το 1991 δημοσίευσε μετάφραση αποσπάσματος του "Χαμένου Παράδεισου" του Τζων Μίλτον (Νέα Εστία) και το 1995 παρουσίασε το έργο του Ρώσου Φουτουριστή ποιητή Βέλιμιρ Χλέμπνικωφ, με τίτλο "Ζαούμ", (Εστία, σειρά Trivium). Από το 1996 έως το 2000 υπήρξε τακτικός συνεργάτης των Ενθεμάτων της "Κυριακάτικης Αυγής", ενώ από το 1999 υπήρξε τακτικός συνεργάτης με το περιοδικό "Μετάφραση". Έχει επίσης δημοσιεύσει το "Εισαγωγή στην ιστορία του Graphic Design" (2006), καθώς και κείμενα για την τέχνη και το design σε περιοδικά και συλλογικούς τόμους.