Ο έως χτες άγνωστος, ο άλλος· ο όποιος άλλος, ο διαφορετικός, κάποιος µε άλλο χρώµα, άλλη θρησκεία, άλλη πατρίδα, άλλο πολιτισµό, άλλες συνήθειες, άλλη ζωή.

Τέσσερις ιστορίες, όπου το ξένο εισδύει στο οικείο άλλοτε σαν επισκέπτης, άλλοτε σαν εισβολέας, συχνά ενοχλητικός, καµιά φορά προκλητικός ή αλλόκοτος, κάποτε γοητευτικός ή ερωτεύσιµος.

Ένας Κούρδος µετανάστης από την Τουρκία στο Λαύριο, µια µουσουλµάνα από τον κήπο της στην Κοµοτηνή σε πολυκατοικία της Ξάνθης, ένας Ιρανός αρχαιολόγος από την Τεχεράνη στην Αθήνα, ένας πρόσφυγας από τον πόλεµο της Σοµαλίας στην πλατεία Βικτωρίας. Άνθρωποι που έφυγαν απ’ την πατρίδα, τον τόπο, την πόλη τους για να ζήσουν κάπου αλλού όσα δεν πρόλαβαν, δε θέλησαν, δεν µπόρεσαν, δε σκέφτηκαν ποτέ να ζήσουν· όλα όσα δεν έζησαν.

Τέσσερις δεκαετίες της Ελλάδας στο πέρασµα από τον 20ό στον 21ο αιώνα. Τέσσερις δεκαετίες ερχοµού προσφύγων και οικονοµικών µεταναστών, κοινωνικής ανακατάταξης, επαναπροσδιορισµού των σχέσεων ανάµεσα σ’ εµάς και στους άλλους, τους άλλους που ζουν από χρόνια δίπλα µας κι αυτούς που ήρθαν κάποτε και συνέχισαν να έρχονται αλλάζοντας το ανθρώπινο τοπίο της χώρας αλλά και τη δική µας µατιά απέναντί τους. Μια αναζήτηση των ορίων ανάµεσα στο οικείο και στο ξένο στην κόψη µιας αόρατης κλωστής, που διαπερνά ρόλους ασαφείς, ρόλους που αλλάζουν κάθε µέρα, κάθε ώρα, ως τη στιγµή που θα αναρωτηθούµε πώς κι αυτός που θεωρούµε ξένο µπορεί να γίνει φίλος, ακόµα κι αδερφός, ή πώς κι εκείνος που θεωρήθηκε φίλος δείχνει στο τέλος άγνωστος, ίσως και αντίπαλος. Και τότε καταρρέουν τα στερεότυπα κι έρχεται η κάθαρση µε τη µορφή της ρήξης ή της συµφιλίωσης.