Έτοιμη να ανέβω το βουνό τού «σαν κάποτε»
να περάσω το ποτάμι «μια ώρα αρχύτερα»
να φτάσω στην ατόλη τού «αντίο»
να σταθώ στην κοιλάδα τού «σαν ψέματα»
καθισμένη ανάμεσα στις ευγενικές καλησπέρες
στα «πώς είσαι» με νόημα,
με ένα όνειρο δρόμου απέραντο ακόμα
που κυλάει δίπλα σε μηλιές κατάφορτες
κήπους κρεμαστούς.
Τόσο μα τόσο αβέβαιη για όλες τις στοργικές λέξεις
που μόνο η σιωπή σου μπορεί να μου πει
πως με νιώθεις.
Έτοιμη να αντέξω αυτό που λέγεται «καλά»
τον σπαραγμό τού «δόξα τω Θεώ»
του «όπως πάντα»,
αν είχε προλάβει ο Θεός
να πλάσει τις λέξεις
να τους βρει εντολές, αμαρτίες
«ου φονεύσεις»
και κατά γράμμα απαγορεύσεις.
Με τόσα «προσοχή»
στις σκάλες, στις πόρτες
στο ολισθηρό δάπεδο
στην ανάγνωση των όρων
στην ύλη των αντιστάσεων.
Ένα μέρος μου μέσα σ’ αυτό το οχυρό της σιωπής
αιωρούμενη σε κατάσταση χάρης
ανοιχτές ώρες, ανοιχτοί ουρανοί,
«τι είχες, ό,τι είχα πάντα».
Και συνεχίζω με το σούρουπο «μόνο για σήμερα»
την παρανόηση του «μέρα τη μέρα»
να ρωτάω αν έχετε κατοικίδιο,
εγώ συλλέγω ποικιλίες πεταλούδας.