Αν με το "Δούναβη" ο Κλάουντιο Μάγκρις αγκάλιαζε μια αχανή γεωγραφικά και ιστορικά περιοχή, με τους "Μικρόκοσμους" μας οδηγεί στην ανακάλυψη περιορισμένων τόπων, που γίνονται όλο και πιο μικροί. Από την περιγραφή του τοπίου, την αφήγηση της μοίρας και των παθών, από τα κωμικά ή τραγικά γεγονότα που έχουν σημαδέψει αυτό το τοπίο, ξεπηδάει μια ρέουσα, περιπλανώμενη αφήγηση που ακολουθεί τη δική της κρυφή διαδρομή, όπως το ρεύμα του ποταμού. Σε καθέναν από αυτούς τους τόσο διαφορετικούς κόσμους -που όμως καθρεφτίζονται και συντίθενται στην παραβολή μιας ύπαρξης- ζει ταυτόχρονα το παρόν και το παρελθόν, η φανέρωση της στιγμής και η μνήμη, οι φευγαλέες ώρες και οι μακρινοί αιώνες.
Πρωταγωνιστές είναι οι άνθρωποι αλλά και τα ζώα, οι θαμώνες των καφενείων και οι κάτοικοι των νησιών, η αρκούδα του όρους Νεβόζο και ο σκύλος που τον παράτησαν στη λιμνοθάλασσα, επαναστάτες αδάμαστοι και λησμονημένοι, περιπλανήσεις και μανίες ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους, όπως χάνει κανείς μια παρτίδα στα χαρτιά. Πρωταγωνιστούν, επίσης, οι πέτρες και τα κύματα, το χιόνι και η άμμος, τα σύνορα, μια αγαπημένη παρουσία, μια απόχρωση της φωνής ή μια, ακούσια ίσως, χειρονομία...