Ήμουν ένας αχρείος που έζησε την εποχή των τυράννων. Ένας αχρείος που οι θεοί τον κατάντησαν δειλό. Ο πιο αξιολύπητος απ' όλους τους αχρείους, ο πιο αποκρουστικός.
Ένας ύπουλος παλατιανός γραφέας, που έτρεφε την καρδιά του με κολακεία, το μυαλό του με μίσος.
Ένας διπρόσωπος άνθρωπος των τελετών, που ακολουθούσε πιστά τις εντολές του βασιλιά των Χάττι, κρύβοντας τον βαθύ του πόνο πίσω από μια μάσκα ευτυχίας πιο αδιαπέραστη κι απ' ορείχαλκο, το αριστοκρατικό μίσος που είχε κουρνιάσει στο σώμα του κάτω από τα αρχοντικά ρούχα.
Ο πιο αναξιοπρεπής άνθρωπος της γης. Επέλεξε να μείνει σιωπηλός, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος με επισημότητα, όπως απαιτούσε η αφοσίωση στον βασιλιά του, όταν η γυναίκα που αγαπούσε πέθαινε από αγάπη. Η ντροπή των αντρών. Ο πιο ελεεινός από τους ακόλαστους που, αντί να προτιμήσει το μεγαλείο του θανάτου από έρωτα, δεν δίστασε να καταφύγει στην επιβλητική σκιά της ασήμαντης οντότητάς του, που μεγάλωνε ολοένα πίσω από τους πέτρινους τοίχους του παλατιού.
Εγώ, ο Πατασάνα, ο αρχιγραφέας του παλατιού, που κολυμπάω ανάμεσα στους νεκρούς. Αυτός που οι θεοί έγραψαν στο μέτωπό μου: "Θα σπαρταράει από τους πόνους ως την αιωνιότητα".