Εθνική ποίηση είναι μόνο αυτή, η δοξαστική, που συνήθως απαγγέλλεται σε λαμπρούς εορτασμούς; Δεν υπάρχει αρνητική πλευρά του εθνικού μας βίου για την οποία να έχουν γραφτεί ποιήματα;

Από τον «ποσαπαίρνη και τον θεσιθήρα» του Παλαμά ως τον καταφερτζή «επιστάτη των εθνικών οικοδομών» του Σούτσου, από τον λαοκόλακα πολιτευτή ως τον υποκριτή κληρικό, από τον σπαγγοραμένο μεγιστάνα ως τον εκμεταλλευτή τοκογλύφο, από τον γραφειοκράτη ως τον αργυρώνητο δικαστή, δεν υπάρχει φιγούρα χαρακτηριστική της συλλογικής μας ζωής που να μην περιγράφεται με μεγάλη ακρίβεια από τους ποιητές μας και να μην μπαίνει, σαρκαστικά, στο στόχαστρό τους. Το ίδιο και αρνητικές πλευρές του πολιτικού μας βίου: από τη διχόνοια, τους εμφυλίους, τη λεηλασία του δημοσίου από τα κόμματα και την «πελατεία τους» μέχρι την ξενομανία, που πάει χέρι χέρι με πατριωτικές κορώνες, και την έφεση προς φιέστες και ανούσια θεάματα.

Με αφορμή γεγονότα των 200 χρόνων από το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης η ανθολογία αυτή παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο ο Σολωμός, ο Παλαμάς, ο Βάρναλης, ο Καρυωτάκης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Γκάτσος, και άλλοι πολλοί παλαιότεροι και νεότεροι ποιητές μας έχουν καυτηριάσει πρόσωπα και πολιτικές των τελευταίων 200 χρόνων.

«Μια συμβολή στη συλλογική μας αυτογνωσία […] Όχι μόνο για τη διάγνωση μιας νόσου αλλά επιτέλους, και για τη θεραπεία της», όπως γράφει στον πρόλογο της έκδοσης ο Κ. Κουτσουρέλης.