Ένα παιδί γεννιέται σ’ έναν τόπο μικρό. Ο ορίζοντας που τον περιβάλλει είναι μαγικής ομορφιάς, αλλά αντικειμενικά περιορισμένος και πρέπει να κοιτάξει πολύ μακριά, έστω και για να οραματιστεί τον μεγάλο κόσμο που εκτείνεται πέρα από αυτόν. Γύρω του, η πραγματικότητα: μια χώρα που βγαίνει από τα δεινά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πείνα, έλλειψη κάθε αυτονόητου και μια παιδική ηλικία η οποία ακροβατεί ανάμεσα στην ανεμελιά του παιχνιδιού και στο βάρος της υπευθυνότητας . Όμως, τα παιδιά που βλέπουν μπροστά μετατρέπουν τους φόβους τους σε αντοχή και δύναμη, για να μπορούν να διευρύνουν διαρκώς τους ορίζοντές τους και, ίσως, να ανατρέψουν τα περιοριστικά δεδομένα. Μια αρετή που, όταν τα ακολουθεί και στο μεγάλωμά τους, γίνεται κατάλληλο εφόδιο για να αντιμετωπίζουν τις ερήμους της ζωής τους και να συνεχίζουν να προχωρούν, κοιτώντας όλο και πιο μακριά. Μια τέτοια ιστορία είναι και αυτή του Ιωάννη Πατέλη, του στρατιωτικού γιατρού από την Αντίπαρο, που έκανε σκοπό της ζωής του να θεραπεύει την όραση άλλων ανθρώπων – ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Και, όπως λέει ο ίδιος, πρόκειται για μια ιστορία «δανεική», καθώς θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αυτή των γονιών ή των παππούδων μας και όλων όσων, με το βλέμμα μπροστά, γράφουν, από γενιά σε γενιά, την ιστορία της πατρίδας μας.