«Αφετηρία για την αντιμετώπιση του προβλήματος του προσώπου […] δεν μπορεί να είναι άλλη από την παραδοχή ότι η βιολογική, χωροχρονική υπόσταση αποτελεί τον απαράκαμπτο πυρήνα ώστε να υπάρχουν πρόσωπα […] Η παραδοχή αυτή σημαίνει την απόρριψη της θεωρίας των δύο κόσμων. Δεν συνεπάγεται όμως αυτόματα και προσχώρηση στον κύκλο των αμιγώς εμπειριοκρατικών ή αναγωγιστικών θεωριών. Το πρόσωπο δεν είναι απλώς αυτό που μπορεί και ο κάθε τρίτος να παρατηρήσει και να εξηγήσει από μία εξωτερική σκοπιά. […] Στοιχείο του είναι επίσης η συνείδηση του εαυτού, η σκοπιά του πρώτου προσώπου, το οποίο είναι ικανό να αναστοχάζεται ως γνωρίζον και πράττον υποκείμενο, πράγμα που το καθιστά ικανό να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, να διαγιγνώσκει και να αποδέχεται τις προκλήσεις της πραγματικότητας και να αντιδρά αυθεντικά σε αυτές, προλαμβάνοντας με τη φαντασία του τη μελλοντική εξέλιξη των πραγμάτων και συμβάλλοντας, κατά το μέτρο του εφικτού, στη διαμόρφωσή της, αποδεχόμενο τους σχετικούς κινδύνους και ευθύνες.»