Το βιβλίο πραγματεύεται τη χαρτογράφηση των βασικών θεωρητικών ρευμάτων της μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής με ιδιαίτερη έμφαση στην αρχιτεκτονική δημιουργία από το 1960 έως το 2020. Επιδίωξή του είναι η κατανόηση των αντιπροσωπευτικών αρχιτεκτονικών θεωρήσεων αυτής της περιόδου και ο συσχετισμός τους με το ευρύτερο θεωρητικό και φιλοσοφικό πλαίσιο, καθώς και με την αντίστοιχη πρακτική εφαρμογή τους. Αναλύονται συστηματικά και επεξηγούνται οι συνθετικές προτεραιότητες του υλοποιημένου αρχιτεκτονικού έργου της διεθνούς σκηνής των τελευταίων εξήντα χρόνων.

Το περιεχόμενο αναπτύσσεται σε δύο αλληλοδιαπλεκόμενα πεδία, της φιλοσοφίας και της αρχιτεκτονικής αναδεικνύοντας την ιδιομορφία, τα μεταβατικά σημεία και τις κρίσιμες καμπές περάσματος χαρακτηριστικών από τη μία θεωρία στην άλλη. Η χαρτογραφία αυτών των συνδέσεων και των διαδρομών διαρθρώνεται σε πέντε ενότητες με τη μορφή κεφαλαίων που ακολουθούν μια χρονική συνέχεια. Κάθε κεφάλαιο τίθεται σε μερική εξάρτηση από τα άλλα, εστιάζει, ωστόσο, σε μία σχολή σκέψης για την αρχιτεκτονική, που μπορεί να διαβαστεί αυτόνομα.

Πρόκειται για ένα εγχείρημα έρευνας στην ενδιάμεση περιοχή μεταξύ φιλοσοφίας και αρχιτεκτονικής, που υπογραμμίζει τις πολλαπλές συνδέσεις ανάμεσά τους και την αξία της κριτικής σκέψης για τον σχεδιασμό του χώρου σε ρευστούς καιρούς.