Η πεζογραφία του εικοστού αιώνα δεν διαλέγεται απλώς αδιάλειπτα με τον κινηματογράφο. Από την επισκόπηση του φαινομένου στα επίπεδα της Ιστορίας, της ιστορίας του κινηματογράφου και της ιστορίας της λογοτεχνίας προκύπτουν σοβαρές ενδείξεις ότι η πεζογραφία στη διάρκεια του εικοστού αιώνα διαλέγεται κατά προνόμιο με τον κινηματογράφο, περισσότερο από ό,τι με οποιαδήποτε άλλη τέχνη της περιόδου.
Η δεσπόζουσα λειτουργία της αφηγηματικότητας στα δύο αυτά καλλιτεχνικά είδη, αλλά και οι παρόμοιες λειτουργίες του μυθιστορήματος και του κινηματογράφου σε κοινωνικό επίπεδο οι οποίες συχνά οδήγησαν στη μεταβίβαση λειτουργιών από τη μία τέχνη στην άλλη, εξασφαλίζουν έναν άρρηκτο δεσμό ανάμεσα στο μυθιστόρημα και τον κινηματογράφο μυθοπλασίας πρωτίστως, ο οποίος εντοπίζεται λιγότερο ή περισσότερο και στα άλλα λογοτεχνικά και κινηματογραφικά είδη. Η μελέτη της επαφής της πεζογραφίας με τον κινηματογράφο στη διάρκεια του εικοστού αιώνα φωτίζει γόνιμα την εξέλιξη των λογοτεχνι- κών μορφών αποκαλύπτοντας τεχνάσματα και πειραματισμούς που υιοθετεί η λογοτεχνία στον διάλογό της με την δική της ιστορία και με την εποχή της.
Ειδικότερα για τη νεοελληνική πεζογραφική παραγωγή η διακαλλιτεχνική της θεώρηση υπό το πρίσμα του διαλόγου της με τον διεθνή κινηματογράφο υπογραμμίζει τις αναλογίες ανάμεσα στο ελληνικό και το δυτικό λογοτεχνικό παράδειγμα και συμβάλλει στην ερμηνευτική τους προσέγγιση αποδυναμώνοντας σημαντικά το αφήγημα περί υστέρησης της ελληνικής πεζογραφίας.
Το βιβλίο της Νάντιας Φραγκούλη εισάγει επιτυχώς έναν νέο τρόπο ανάλυσης της σχέσης κινηματογραφικού – λογοτεχνικού κειμένου στην ελληνική βιβλιογραφία, ενώ εμπλουτίζει τόσο τον χώρο των κινηματογραφικών όσο και των φιλολογικών σπουδών.