Ένα αιχμηρό, στοχαστικό βιβλίο για την Ελλάδα, που ζωντανεύει με λόγο καίριο και σαφή τα κρίσιμα διλήμματα και τις μεγάλες αλλαγές της εποχής μας.
Έχουμε σκεφτεί ότι «νόμισμα» είναι το αποτέλεσμα του «νομίζω»; Το δε «νομίζω», παράγωγο του «νόμος», σήμαινε στην αρχαιότητα «θεωρώ κάτι νόμιμο, θεμιτό»;
Οπότε, Οι τρεις όψεις του νομίσματος υπαινίσσονται ότι σε πολλά από τα θέματα που αναπτύσσονται στο βιβλίο η επιχειρηματολογία και η τεκμηρίωση οδηγούν τον αναγνώστη και σε μονοπάτια πέραν της μανιχαϊστικής πόλωσης του καλού και του κακού ή και σε παντελώς αχαρτογράφητα.
Η διελκυστίνδα αιώνων, για παράδειγμα, σε μερίδα του Ελληνισμού μεταξύ «φλογερών ορθοδόξων» και «αρχαιολατρών» –με άλλα λόγια, ανάμε- σα σε «Έλληνες» του π.Χ. και σε «Έλληνες» του μ.Χ.– βρίσκει αποστομωτική απάντηση στο «Γι’ αυτά πολεμήσαμε» του Μακρυγιάννη ή στις τοιχογραφίες μοναστηριών –ακόμα και του Αγίου Όρους– που απεικονίζουν αρχαίους σοφούς, αλλά και σε πλείστες άλλες μαρτυρίες, που καταργούν την οποιαδήποτε χρονική τάφρο και συμπορεύονται με τον Ελληνισμό των πολλών χιλιετιών. Για δε την παγκόσμια κοινότητα, τα ιδεολογικά «γιν» και «γιανγκ» περί του «ιδεώδους» κράτους γίνονται σε δευτερόλεπτα θρύψαλα –και για όσους το θέλουν τυφλά και κωφά αδυσώπητο και για όσους το οραματίζονται άνευ όρων και ορίων ανθρώπινο και δημοκρατικό–, όταν βρεθούν μαζί κάποιοι από τους μεν και κάποιοι από τους δε στην ίδια αποβάθρα του μετρό και τους «γαζώσει» αδιακρίτως ένας «μοναχικός λύκος», πιθανόν ομοϊδεάτης τους ή ομόθρησκός τους…
Αλλά ας το ελαφρύνουμε: Άραγε, χρειαζόμαστε πιο εύγλωττη ένδειξη –για το πώς θεωρούμε ενίοτε κάτι «θεμιτό»– από αυτήν του… Τοτού; Τηλεφωνεί στην Αστυνομία: «Ελάτε γρήγορα! Εδώ και μία ώρα ο πατέρας μου χτυπιέται με τον γείτονα!». «Καλά, και γιατί δε μας καλούσες νωρίτερα;». «Νωρίτερα νικούσε…».
Μια σειρά δοκιμίων και άρθρων της τελευταίας δεκαετίας, τα οποία προσεγγίζουν ή και ανατέμνουν θέματα του Ελληνισμού και της παγκόσμιας πραγματικότητας –πολιτικά, κοινωνικά, ιστορικά, γλωσσικά κ.ά.– μέσα από μια οπτική που φιλοδοξεί να αμβλύνει το σύνηθες συγκρουσιακό πνεύμα μεταξύ αντίπαλων ιδεολογικών «στρατοπέδων», ανοίγοντας και τρίτα μονοπάτια σκέψης.