Ζούσαμε στο σπιτάκι του φύλακα στο φράγμα δίπλα στον ποταμό Λημ, που διαρρέει το Νόρφολκ και χύνεται στον Μεγάλο Ουζ. Και δεν χρειάζεται να πούμε, ότι η γη σ' όλην αυτήν την περιοχή είναι ίσια. Επίπεδη, με μια τέτοια μονοτονία, αρκετή να δημιουργήσει ανησυχία και αϋπνία σε κάποιον...

Κι όμως, αυτός ο τόπος, ο τόσο κανονικός, τόσο εκμηδενισμένος, τόσο εξημερωμένος και καλλιεργημένος, έπαιρνε μέσα στο παιδικό μυαλό μου τον πέντε-έξι χρόνων το σχήμα μιας άδειας ερημιάς. Εκείνες τις νύχτες που η μητέρα μου αναγκαζόταν να μου λέει ιστορίες, μου φαινόταν πως, ζώντας στο σπιτάκι του φύλακα δίπλα στο φράγμα, ήταν σαν να ζούσαμε στη μέση του τίποτα· κι ο θόρυβος από τα τραίνα που περνούσαν [...] έμοιαζε με το βρυχηθμό κάποιου τέρατος που μας περικύκλωνε μέσα στην απομόνωσή μας.
Παραμυθένιος τόπος παρ' όλα αυτά.

H "Υδάτινη χώρα", κράμα αυτοβιογραφικής μυθιστορίας, οικογενειακού χρονικού και ηθογραφίας, χαιρετίστηκε από την κριτική ως ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της σύγχρονης αγγλικής πεζογραφίας. H "Yδάτινη χώρα", οι ελώδεις εκτάσεις της Fenland, γενέθλιος τόπος του αφηγητή, θα πυκνώσει με τις κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις της σύγχρονης Αγγλίας και θα μεταστοιχειωθεί σε τοπίο της φαντασίας και του εφηβικού έρωτα, όπου ωστόσο ελλοχεύουν ο θάνατος, η ενοχή και η τρέλα.