Ο Karl Raimund Popper, κατά πολύ πλατιά εκτίμηση, συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους φιλοσόφους της εποχής μας και υπήρξε στοχαστής ισχυρότατης επιρροής. Γεννήθηκε το 1902 στη Βιέννη. Το 1937 μετανάστευσε από την Αυστρία και ανέλαβε πανεπιστημιακή διδασκαλία στη Νέα Ζηλανδία. Το 1945 πολιτογραφήθηκε Βρετανός και από το 1946 ως το 1969 δίδαξε στο London School of Economics. Το εκτεταμένο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει βιβλία άρθρα και δοκίμια που έχουν μεταφραστεί σε τριάντα διαφορετικές γλώσσες. Ο Popper, τακτικό και επίτιμο μέλος πολυάριθμων ακαδημιών και επιστημονικών επιτροπών, υπήρξε μεταξύ άλλων μέλος της βρετανικής Βασιλικής Εταιρίας, του Γαλλικού Ινστιτούτου, της Academia Nazionale dei Lincei και επίτιμο μέλος της American Academy of Arts and Sciences. Ως το θάνατό του, στις 17 Σεπτεμβρίου του 1994, ζούσε αποτραβηγμένος σε ένα εξοχικό σπίτι στο Κένλεϋ, στα νότια του Λονδίνου.

O Thomas S. Kuhn ήταν καθηγητής στο Princeton και συνεργάστηκε με το εκεί Ινστιτούτο Ανωτέρων Σπουδών. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Harvard και Berkeley. Άλλα έργα του: - "Essential tension: selected studies in scientific tradition and change" - "The Copernican revolution: planetary astronomy and the development of western thought"

Ο Paul Feyerabend (1924-1994), ένας από τους πιο πολυσυζητημένους και αμφιλεγόμενους φιλοσόφους της εποχής μας, γεννήθηκε στη Βιέννη. Το 1955 εγκατέλειψε την Αυστρία για μια θέση καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ. Πρόμαχος μιας επιστημονικής μεθοδολογίας την οποία χαρακτήρισε "αναρχική", τάχθηκε υπέρ του χωρισμού επιστήμης και κράτους, δηλώνοντας ότι κάθε επιστήμονας έχει τον προσωπικό του τρόπο εργασίας. Δίδαξε φιλοσοφία και φιλοσοφία της επιστήμης σε πολλά πανεπιστήμια της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Πέθανε το 1994.

Ο Χίλαρυ Πάτναμ γεννήθηκε στο Σικάγο του 1926. Δίδαξε μαθηματικά και φιλοσοφία σε κορυφαία πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών μέχρι τον Ιούνιο του 2000, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε ως επίτιμος καθηγητής του Τμήματος Φιλοσοφίας του Χάρβαρντ, Τα κυριότερα έργα του είναι: "Λόγος, αλήθεια και ιστορία" (1981), "Τα πολλά πρόσωπα του ρεαλισμού" (1986), "Ρεαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο" (1990), "Λέξεις και ζωή" (1994), "Πραγματισμός: ένα ανοιχτό ζήτημα" (1995).

Ο Alexandre Koyre γεννήθηκε το 1892 στη Ρωσσία, σπούδασε στη Γερμανία και τη Γαλλία κοντά στον Husserl, τον Bergson, τον Lalande και τον Brunschvieg, και μοίρασε τα δημιουργικά του χρόνια διδάσκοντας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σε δύο από τα πιο φημισμένα ιδρύματα του Παλαιού και του Νέου Κόσμου: την Ecole des Hautes Etudes του Παρισιού και το Institute of Advanced Studies του Princeton. Ο Alexandre Koyre είναι χωρίς αμφιβολία η κεντρική μορφή της σύγχρονης ιστοριογραφίας της επιστήμης. Όχι μόνο γιατί το έργο του θεωρείται θεμελιώδες αλλά και γιατί στη ρίζα κάθε ερευνητικού προβλήματος ή μεθοδολογικής διχογνωμίας μπορεί να ανιχνεύσει κανείς μια δική του προκλητική συνήθως, τοποθέτηση. Ο Koyre λατρεύει τη θεωρητική καινοτομία. Γι' αυτό στρέφεται στον 17ο αιώνα, τον "αιώνα της μεγαλοφυΐας", γι' αυτό γίνεται ποιοτικός όταν περιγράφει την προσπάθεια του Γαλιλαίου "να εξηγήσει το πραγματικό με το αδύνατο", γι' αυτό μάχεται να κατοχυρώσει θεωρητικά την έννοια της επιστημονικής επανάστασης. Και εδώ οφείλεται η αμφισβήτηση που μονίμως προκαλούν οι θέσεις του. Τελικά ο Koyre είναι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον υπεύθυνος για την κατεύθυνση που έχει πάρει σήμερα πια η ιστορία της επιστήμης. Πέθανε το 1964.

Ο Gaston Bachelard γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου του 1884 στην Barsur-Aube. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Pont-a-Mousson, στο 12ο τάγμα των δραγώνων, από το 1905 μέχρι το 1907. Εργάστηκε στο Παρίσι ως διοικητικό στέλεχος στο Ταχυδρομείο και συγχρόνως σπούδασε μαθηματικά. Αποφοίτησε το 1912 και τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε. Από αυτόν τον γάμο γεννήθηκε μία κόρη, η Suzanne. Οκτώ χρόνια μετά έμεινε χήρος. Σπούδασε φιλοσοφία επηρεασμένος από τη θεωρία της σχετικότητος. Πήρε το δίπλωμά του το 1920, το 1922 έγινε υφηγητής και το 1927 καθηγητής. Εδίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Ντιζόν και υπηρέτησε στη Σορβόννη, μέχρι το 1954, στην έδρα της Ιστορίας και της Φιλοσοφίας των Επιστημών. Το 1961 του απενεμήθη το Μέγα Βραβείο των Γραμμάτων. Πέθανε στις 16 Οκτωβρίου του 1962 στο Παρίσι.

Γάλλος γιατρός και φιλόσοφος της επιστήμης (Castelnaudary, Aude, 1904 - Marly-le-Roi, 1995).

Ο Μισέλ Φουκώ (1926-1984) υπήρξε από τους μεγαλύτερους δομιστές κοινωνικούς φιλοσόφους του 20ου αιώνα, γνωστός κυρίως για τις μελέτες του ως προς τις ένννοιες και τους κώδικες μέσω των οποίων λειτουργούν οι κοινωνίες, και ιδιαίτερα ως προς τις "αρχές του αποκλεισμού", με τις οποίες "αποκαθαίρεται" η κοινωνία -όπως για παράδειγμα οι διακρίσεις ανάμεσα στους έμφρονες και τους παράφρονες ή τους νομιμόφρονες και τους παραβατικούς. Στα πιο σημαντικά έργα του Φουκώ συγκαταλέγονται τα εξής: "Τρέλα και παραλογισμός: ιστορία της τρέλας στην κλασική εποχή", "Επιτήρηση και τιμωρία: η γέννηση της φυλακής", "Οι λέξεις και τα πράγματα: μία αρχαιoλογία των επιστημών του ανθρώπου", "Η αρχαιολογία της γνώσης", "Η ιστορία της σεξουαλικότητας".

O Μαξ Χορκχάιμερ (1895-1973) είναι αυτός που συνέθεσε τα αποτελέσματα των ερευνών των μελών του Ινστιτούτου Κοινωνικών Ερευνών της Φραγκφούρτης σε ενιαίο σύνολο, γνωστό ως "κριτική θεωρία". Διευθυντής του Ινστιτούτου από το 1930 ως το 1958, ο Χορκχάιμερ επεξεργάστηκε τα ζητήματα που είχε θέσει ο Μαρξ σε εποχή κοινωνικών συνθηκών σημαντικά διαφορετικών, και με αυτή την έννοια αποτελεί ιδεολογική συνέχεια των απόψεών του.

Ο Theodor W. Adorno, γιός εβραίου εμπόρου, γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1903 στη Φρανκφούρτη. Μετά την αποφοίτησή του από το λύκειο, σπουδάζει στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης φιλοσοφία, κοινωνιολογία, ψυχολογία και μουσικολογία. Το 1924 αναγορεύεται σε Διδάκτορα βάσει της διατριβής του με θέμα τον Husserl. Ήδη κατά τη διάρκεια των σπουδών του εργάζεται ταυτόχρονα ως μουσικοκριτικός. Το 1925 μετοικεί στη Βιέννη, όπου συνεχίζει τις σπουδές του στη μουσική με δασκάλους τον Alban Berg (σύνθεση) και τον Eduard Steuermann (πιάνο). Το 1927 αποτυγχάνει η πρώτη του προσπάθεια να αποκτήσει τον τίτλο του υφηγητή στην έδρα του Hans Cornelius. Από τα τέλη της δεκαετίας του 20, ο Adorno γίνεται άτυπος συνεργάτης του Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης. Το 1931 αποκτά τον τίτλο του υφηγητή με μια διατριβή για τον Kierkegaard και επιβλέποντα καθηγητή τον Paul Tillich. Το 1933 του απαγορεύεται η διδασκαλία σε γερμανικά πανεπιστήμια. Το 1934 μεταναστεύει στην Αγγλία και αρχίζει να διδάσκει στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Το 1938 μεταναστεύει στις ΗΠΑ όπου εργάζεται στο Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας, το οποίο έχει ήδη μετεγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη. Ταυτόχρονα συνεργάζεται με τον Paul Lazarsfeld στο Princeton Radio Research Project. Το 1949 επιστρέφει στη Γερμανία και διδάσκει φιλοσοφία και κοινωνιολογία στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Μαζί με τον Horkheimer διευθύνει το Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας. Το 1959 ο Adorno διαδέχεται στη θέση του διευθύνοντα προέδρου του Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας τον Horkheimer, ο οποίος γίνεται ομότιμος καθηγητής και αποχωρεί. Το 1961 αρχίζει η γνωστή ως "διαμάχη περί θετικισμού" αντιπαράθεση μεταξύ Karl Popper και Adorno σχετικά με μεθοδολογικά προβλήματα των κοινωνικών επιστημών. Το 1968 ξεκινούν σοβαρές συγκρούσεις με τους φοιτητές. Στις 31 Ιανουαρίου 1969 ο Adorno καλεί την αστυνομία να διώξει τους φοιτητές που είχαν καταλάβει το Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας. Στις 6 Αυγούστου 1969 πεθαίνει από έμφραγμα στο Visp, στην Ελβετία.

Ο Γιούργκεν Χάμπερμας γεννήθηκε το 1929 στη μικρή πόλη Γκούμερσμπαχ της Γερμανίας. Σπούδασε φιλοσοφία στα Πανεπιστήμια του Γκέτινγκεν και της Βόννης. Βοηθός του Theodor Adorno στο Πανεπιστήμιο της Φραγκφούρτης από το 1956, διαδέχεται τον Max Horkheimer στην έδρα της φιλοσοφίας του ίδιου Πανεπιστημίου το 1964 και ενσαρκώνει τη δεύτερη γενιά της σχολής της Φραγκφούρτης. Διαφοροποιείται ωστόσο από τους δασκάλους του καθώς αρνείται τον πεσιμισμό τους και προσπαθεί με το έργο του να ανανεώσει τη συζήτηση για τη δημοκρατία, το διαφωτισμό και τον κριτικό ορθολογισμό. Παράλληλα με την ερευνητική του δραστηριότητα αρθρογραφεί στον Τύπο και παίρνει θέση σε όλα τα σημαντικά πολιτικά ζητήματα της εποχής του. Τη δεκαετία του '60 συνδέεται με τους ηγέτες του φοιτητικού κινήματος αλλά συγκρούεται μαζί τους όταν τάσσεται υπέρ του ριζοσπαστικού ρεφορμισμού. Από το 1971 ως το 1982 διευθύνει το Ινστιτούτο Max-Plank των κοινωνικών επιστημών και διδάσκει στα Πανεπιστήμια του Μάρμπουργκ και της Χαϊδελβέργης πλάι στον Gadamer. Το 1982 το Πανεπιστήμιο του Μονάχου αρνείται να τον εκλέξει καθηγητή, ενώ ο Τύπος της δεξιάς εξαπολύει εναντίον του οξύτατη δυσφημιστική εκστρατεία. Το 1983 επανεκλέγεται καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Φραγκφούρτης όπου και διδάσκει μέχρι σήμερα ως ομότιμος καθηγητής. Το 1986 αντιπαρατέθηκε έντονα με τους συντηρητικούς ιστορικούς οι οποίοι θεωρούσαν το ναζισμό ως μια αμυντική απάντηση στην εμφάνιση του κομμουνισμού. Τα τελευταία χρόνια, τόσο με τα βιβλία όσο και με τα άρθρα του, ασχολείται με τη σχέση μεταξύ της οικουμενικότητας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της πολυπολιτισμικότητας, με την κρίση του κράτους-έθνους, την παγκοσμιοποίηση, καθώς και με τα προβλήματα της βιοηθικής, του ρατσισμού, της μετανάστευσης και της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Ο Άρης Κουτούγκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947. Το 1968 διέκοψε τις σπουδές του στα οικονομικά και συνέχισε στην Αγγλία και στον Καναδά εστιάζοντας σταδιακά στη Φιλοσοφία. Το 1978 επέστρεψε στην Ελλάδα και ασχολήθηκε διδακτικά και ερευνητικά με τη Φιλοσοφία της Επιστήμης. Το 1983 ολοκλήρωσε τη διατριβή του με τον καθηγητή Ν. Αυγελή και αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Αριστοτελείου Παν. Θεσσαλονίκης. Αμέσως η διατριβή του εξεδόθη ως βιβλίο με τίτλο "Η σύγκρουση επιστήμης και επιστημολογίας" (εκδ. Σύγχρονα Θέματα). Ταυτόχρονα ανέλαβε διδακτικά καθήκοντα στο ΕΜΠ εγκαινιάζοντας, με τους Κ. Γαβρόγλου, Α. Μπαλτά και Π. Νικολακόπουλο, τη διδασκαλία της Φιλοσοφίας της Επιστήμης στα ελληνικά ΑΕΙ. Σήμερα είναι αναπληρωτής καθηγητής στον Τομέα Ανθρωπιστικών Σπουδών της Σχολής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών του ΕΜΠ και συνεργάτης μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών με το τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Παν. Αθηνών όπου διδάσκει Θεωρία της Γνώσης και Μεταηθική.

O Βασίλης Κάλφας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1953. Είναι καθηγητής φιλοσοφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Διευθύνει το περιοδικό "Υπόμνημα στη φιλοσοφία" και τη σειρά "Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι" στις εκδόσεις Πόλις. Έχει δημοσιεύσει τα βιβλία: - "Επιστημονική πρόοδος και ορθολογικότητα" (Σύγχρονα Θέματα 1983· β' έκδ. Νήσος 1997) - Πλάτων, "Τίμαιος" (κριτική έκδοση, Πόλις, 1995) - Αριστοτέλης, "Περί Φύσεως" (κριτική έκδοση, Πόλις, 1999) - "Φιλοσοφία και επιστήμη στην αρχαία Ελλάδα" (Πόλις, 2005) - (μαζί με τον Γιώργο Ζωγραφίδη), "Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι" (Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών, 2006) - Αριστοτέλης, "Μετά τα Φυσικά, Βιβλίο Α' (κριτική έκδοση, Πόλις, 2009) - Αριστοτέλης, "Περί γενέσεως και φθοράς" (κριτική έκδοση, Νήσος, 2011), κ.ά.

Ο Aιμίλιος Mεταξόπουλος (1955 - 2010) γεννήθηκε στις 26.10.1955 στην Aθήνα. Σπουδές: πολιτικές επιστήμες, φιλοσοφία, επιστημολογία. Facolta di Scienze Politiche "Cesare Alfieri" (Φλωρεντία) και Universite de Paris I - Pantheon (Σορβόνη). Διετέλεσε επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Δίδαξε επίσης στο Πανεπιστήμιο Φλωρεντίας. Διετέλεσε δύο φορές αντιπρύτανης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, και πρύτανης. Xρημάτισε μέλος του Eθνικού Συμβουλίου Pαδιοτηλεόρασης και είναι επί του παρόντος γενικός γραμματέας του Iδρύματος Eλληνικού Πολιτισμού. Tα δημοσιεύματά του στην ελληνική, γαλλική, αγγλική και ιταλική γλώσσα περιλαμβάνουν πολυάριθμα άρθρα σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά, επιστημονικές μονογραφίες, τα βιβλία "Σύμβαση και αλήθεια", "Πολιτικός σκεπτικισμός", καθώς και συγγραφικές συμμετοχές σε συλλογικούς τόμους στις HΠA και τη Γαλλία. Yπήρξε εκδότης και διευθυντής του περιοδικού "Θεωρία και Kοινωνία" (εκδ. "Γνώση"), ενώ αρθρογραφούσε συχνά στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο. Το 2007 καταδικάστηκε σε 25 χρόνια φυλακή για την υπόθεση της υπεξαίρεσης στο Πάντειο ύψους 8 εκατομμυρίων ευρώ. Πέθανε τον Νοέμβριο του 2010 έπειτα από σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε.

Ο Στ. Μπάλιας γεννήθηκε στον Άγιο Σπυρίδωνα Άρτας το 1957. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Π.Α.Σ.Π.Ε. και με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία (Paris II) στην κοινωνιολογία του δικαίου και στη συγκριτική πολιτική. Δίδαξε στα Παιδαγωγικά Τμήματα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και στο Τμήμα Φ.Κ.Σ. του Πανεπιστημίου Κρήτης. Διδάσκει στο Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Πατρών. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται σε ζητήματα λειτουργίας των πολιτικών θεσμών, θεωρίας της δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σχέσεων εκπαίδευσης και δημοκρατίας.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Σπούδασε κοινωνιολογία και φιλοσοφία στο Μάρμπουργκ και τη Φραγκφούρτη, όπου πήρε και το διδακτορικό του δίπλωμα. Είναι καθηγητής Επιστημολογίας και Κοινωνιολογίας της Γνώσης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει ασχοληθεί ερευνητικά και συγγραφικά με την «κριτική θεωρία», την κοινωνιολογία της γνώσης, της εκπαίδευσης και της τεχνολογίας, την επιστημολογία των κοινωνικών επιστημών, τις μορφές εξουσίας στις καθημερινές σχέσεις, τη φτώχεια και τον ρατσισμό. Έργα του: "Das symbolische Mehrprodukt" (1985), "Από τον βιωματικό στον επιστημονικό κόσμο. Ζήτημα κοινωνικής αναπαραγωγής της γνώσης" (1992), "Η Κριτική Θεωρία σήμερα" (2000) κ.ά.