Η Έλλη Λαμπρίδη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 22 Ιανουαρίου 1898 από πατέρα Ηπειρώτη, τον δικηγόρο και γερουσιαστή Ιωάννη Λαμπρίδη, γνωστό από τους δημοσογραφικούς αγώνες του για την απελευθέρωση της Ηπείρου. Η μητέρα της ήταν Αθηναία, με καταγωγή από τη Μυτιλήνη. Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, από όπου πήρε το διδακτορικό της δίπλωμα το 1919 με διατριβή για τις γνωσιοθεωρητικές αρχές του Αριστοτέλη. Εργάσθηκε πρώτα στο Αμερικανικό Κολλεγιο Θηλέων της Κωνσταντινουπόλεως, στο Ζάππειο Διδασκαλείο και στο Κεντρικό Παρθεναγωγείο Κωνσταντινουπόλεως. Αργότερα στο Αμερικανικό Κολλέγιο Θηλέων Αθηνών, όπου οργάνωσε ολόκληρο το πρόγραμμα του ελληνικού τμήματος, ώστε μετά από λίγα χρόνια να αναγνωρισθεί ως ισότιμο με τα δημόσια Γυμνάσια από την Κυβέρνηση. Το 1930 διορίσθηκε υποδιευθύντρια του Μαρασλείου Διδασκαλείου και κατόπιν υποδιευθύντρια των Διδασκαλείων Λαμίας και Τριπόλεως. Το μεταξικό καθεστώς έθεσε τέλος στην εκπαιδευτική και παιδαγωγική σταδιοδρομία της. Από τότε αφιερώθηκε στην μελέτη και την συγγραφή. Το 1937-1939 έκανε σειρές μαθημάτων φιλοσοφίας και ψυχολογίας στον Μορφωτικό Σύλλογο "Ασκραίος", που είχαν μεγάλη επιτυχία και πολυάριθμους ακροατές. Από τα μαθήματα αυτά προήλθε η "Εισαγωγή στη φιλοσοφία", που το πρώτο τεύχος της κυκλοφόρησε το 1956, ενώ το δεύτερο έμεινε ανέκδοτο με απόφαση της λογοκρισίας της 21ης Απριλίου 1967, και εκδόθηκε, τελικά, από την Ακαδημία Αθηνών, ως ενιαίο έργο μαζί με το πρώτο μέρος, το 2004. Το πρώτο πρωτότυπο βιβλίο της αρχαιολογικού περιεχομένου, "Οι Αιγαίοι" γνώρισε μεγάλη διάδοση στα χρόνια της Κατοχής και είναι σήμερα εντελώς εξαντλημένο μετά από τρεις εκδόσεις. Συνεργάσθηκε για την συγγραφή πολλών λημμάτων με τις μεγάλες Ελληνικές Εγκυκλοπαίδειες Ελευθερουδάκη και Πυρσού, μετέφρασε πολλά έργα από την ξένη διανόηση (Bergson, Schiller, Laforgue, Esterlich, κ.ά.) αλλά και την "Ψυχοπαθολογία της εφηβικής ηλικίας" του Στρομάιερ και τον "Ευπαλίνο" του Πωλ Βαλερύ με πρόλογο του Άγγελου Σικελιανού (1935). Το σπουδαίο αυτό έργο κυκλοφορεί πάλι στις μέρες μας σε μία άρτια έκδοση των εκδόσεων "Άγρα" (1988, 1993). Συνεργάσθηκε επί χρόνια με τη "Νέα Εστία" και άλλα έγκυρα περιοδικά {"Ορίζοντες", "Νεοελληνικά Γράμματα", "Εποχές", "Καινούρια Εποχή" και άλλα), κυρίως με φιλοσοφική και λογοτεχνική κριτική. Μετέφρασε τον "Μένωνα" του Πλάτωνος με εκτενές εισαγωγικό κείμενο (εκδόσεις Δημητράκου, 1939). Από το κριτικό της έργο εποχή άφησε η κριτική μελέτη για την "Οδύσσεια" του Καζαντζάκη (7 συνέχειες στα "Νεοελληνικά Γράμματα") και ένα "Συνεχές σχόλιο" στο μεγάλο ποίημα του Σικελιανού "Μήτηρ Θεού" ("Νέα Πολιτική", 1939). Το 1939 με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου πήγε στην Αγγλία, όπου εργάσθηκε στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Η κατάληψη της Ευρώπης από τους Γερμανούς απέκλεισε την επιστροφή της στην Ελλάδα και η Έλλη Λαμπρίδη τότε προσέφερε τις υπηρεσίες της στο Υπουργείο Πληροφοριών της εξόριστης Ελληνικής Κυβερνήσεως στο Λονδίνο με σημαντικότατη εθνική δράση (συνεντεύξεις, ενημερωτικά έντυπα, διδασκαλία της ελληνικής στους Άγγλους άξιωματικούς-ουνδέσμους με τις Οργανώσεις αντίστασης στην Ελλάδα κλπ.). Αμέσως μετά την Απελευθέρωση επέστρεψε στην Αθήνα, όπου βρήκε νεκρή την μονάκριβη κόρη της Νίκη, αθώο θύμα των Δεκεμβριανών. Ξανάφυγε στην Αγγλία για να συμμαζέψει τις εκκρεμείς υποθέσεις της, άλλα η προσωρινή αυτή απουσία έμελλε να διαρκέσει δέκα ολόκληρα χρόνια, διότι είχε ανάμιξη στην "Κίνηση για την Δημοκρατία στην Ελλάδα" (στο Δ.Σ. μέ δέκα Άγγλους Εργατικούς βουλευτές), και της αφαιρέθηκε το ελληνικό διαβατήριο ως το 1959. Ήταν τα πιο δύσκολα χρόνια της, γιατί έπαθαν και τα μάτια της, και αναγκάσθηκε να διδάσκει παιδιά για να ζήσει. Επανέκτησε την ελληνική ιθαγένεια το 1959, ύστερα από επίμονες προσπάθειες της Αμαλίας Φλέμινγκ. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, εξέδωσε τό βιβλίο "Νίκη", έργο αυτοβιογραφικό αφιερωμένο στην τραγική ιστορία της κόρης της σε συνεχή παραλληλισμό με την σύγχρονη ελληνική ιστορία. Τότε τελείωσε και τον "Θουκυδίδη" της, μετάφραση με εισαγωγή και πρωτότυπα σχόλια (4 τόμοι, εκδόσεις Γκοβόστη 1962). Συνεργαζόταν τακτικά στις "Εποχές" με φιλοσοφικά άρθρα και ετοίμαζε το έργο, που ήθελε να αφήσει πίσω της και παραμένει ανέκδοτο, μία λογική, παραδοσιακή και νεότερη. Άλλα έργα της είναι: "Ένας φανταστικός διάλογος με τον Wittgenstein" (ένα απόσπασμα εκδόθηκε στα γερμανικά το 1963, στη Φιλοσοφική Επιθεώρηση του Μονάχου "Club Voltaire", και το πλήρες κείμενο, μαζί με κείμενα σύγχρονων ειδικών, εκδόθηκε το 2004 από την Ακαδημία Αθηνών στη σειρά των εκδόσεων της "Φιλοσοφικής Βιβλιοθήκης Έλλης Λαμπρίδη"), το ημιτελές "Fantasia Philosophic", "Η Ελλάδα στην εποχή μας'" (αγγλικά), και ''Υστερη συγκομιδή" (μυθιστόρημα στα αγγλικά). Μετά τον θάνατό της εκδόθηκε στην Αμερική ένα έργο της για τον Προσωκρατικό Εμπεδοκλή: "Empedocles. A Philosophicl Investigation", Alabama.1976. Πέθανε στην Αθήνα στις 28 Ιανουαρίου 1970. Με τη διαθήκη της ζητούσε να ιδρυθεί -με την μικρή περιουσία της και με την βοήθεια μερικών φίλων της, που όρισε εκτελεστές της διαθήκης- μία "Φιλοσοφική Βιβλιοθήκη", επειδή θεωρούσε, ότι "η φιλοσοφία και η φιλοσοφική παιδεία είναι εντελώς παραμελημένα στην Ελλάδα και επειδή η ίδια, μολονότι εργάσθηκε αρκετά σε φιλοσοφικές μελέτες, εν τούτοις δεν εξετέλεσε την αποστολή, την οποία θεωρούσε κυριώτατο σκοπό της ζωής της". Την επιθυμία της αυτή εκπλήρωσε, τελικά, η Ακαδημία Αθηνών. (Πηγή: άρθρο της Γιολάντας Χατζή στο Περιοδικό "Εμείς", 1988).

Η Μυρτώ Δραγώνα - Μονάχου, ομότιμη καθηγήτρια φιλοσοφίας των Πανεπιστημίων Αθηνών και Κρήτης. Γεννήθηκε στην Καλαμάτα και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έκανε τις μεταπτυχιακές της σπουδές με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. στην Ελλάδα και στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (University College London) απ' όπου πήρε διδακτορικό (Ph.D) στην αρχαία φιλοσοφία. Εργάστηκε για λίγο στη μέση εκπαίδευση και για δέκα χρόνια στο Κέντρο Έρευνας της ελληνικής φιλοσοφίας της Ακαδημίας Αθηνών. Εκλέχτηκε καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (Τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών) το 1981 και αργότερα ήρθε με μετάκληση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης) απ' όπου και αφυπηρέτησε ως ομότιμη. Διατέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας και του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών. Υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ομοσπονδίας Φιλοσοφικών Εταιρειών (FISP) από το 1993 και αντιπρόεδρος από το 2003 μέχρι το 2008. Είναι μέλος της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής και της Ανεξάρτητης Αρχής της Ιατρικά Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής. Τα ενδιαφέροντά της εκτείνονται από την Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία στη Φιλοσοφία των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, στην Ηθική και τη Βιοηθική. Έχει γράψει τα βιβλία "The Stoic Arguments for the Existence and the Providence of the Gods" (1976), "Φιλοσοφία και ανθρώπινα δικαιώματα" (1986), "Σύγχρονη ηθική φιλοσοφία" (1995), τη μονογραφία, "Divine Providence in the Philosophy of the Empire" (ANRW, 1994). Έχει επιμεληθεί τους τόμους "Η πολιτική φιλοσοφία σήμερα" (1994), "Η φιλοσοφία στα Βαλκάνια" (1994), "Η επικαιρότητα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας" (1997) και "Για μια φιλοσοφική παιδεία ανθρώπινων δικαιωμάτων" (2005). Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 150 άρθρα σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και σε συλλογικούς τόμους και ανακοινώσεις σε συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Διδάσκει βιοηθική στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Ο Λίνος Γ. Μπενάκης γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 31 Ιανουαρίου 1928. Εργάστηκε ως ιστορικός της φιλοσοφίας, καθηγητής πανεπιστημίου και ερευνητής της Ακαδημίας Αθηνών. Σύζυγός του είναι η νομικός, πολιτικός και ακαδημαϊκός Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές στο Α' Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1946-1950) και με υποτροφία του ΙΚΥ στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας (1957-1960), όπου ανακηρύχτηκε διδάκτωρ φιλοσοφίας. Το θέμα της διδακτορικής διατριβής του ήταν "Σπουδές στα Υπομνήματα του Μιχαήλ Ψελλού", από την οποία επηρεάζονται οι πρώτες του δημοσιεύσεις στα γερμανικά. Υπήρξε μαθητής των καθηγητών Ιωάννη Θ. Κακριδή, Στυλιανού Καψωμένου, Νίκου Ανδριώτη, Αγαπητού Τσοπανάκη, Χαράλαμπου Γιέρου, και Λίνου Πολίτη, ενώ στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας παρακολούθησε τα μαθήματα και σεμινάρια του ιστορικού της φιλοσοφίας Paul Wilpert, τον οποίο είχε και επόπτη της διατριβής του. Στην Ελλάδα, επόπτης των σπουδών του ήταν ο Βασίλειος Τατάκης. Ακόμη υπήρξε υπότροφος του Γερμανικού Ιδρύματος Υποτροφιών Αλεξάντερ φον Χούμπολτ. Μετά από μια σύντομη θητεία ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης στην Πρέβεζα και στην Αθήνα, το 1966 αρχίζει τη συνεργασία του με το "Κέντρο Ερεύνης Ελληνικής Φιλοσοφίας" της Ακαδημίας Αθηνών, του οποίου θα γίνει διευθυντής το 1971. Εκεί είναι αρμόδιος για την έκδοση των τόμων της Επιστημονικής Επετηρίδας "Φιλοσοφία", όπου ο ίδιος δημοσίευσε σημαντικές μελέτες. Στα πρώτα τεύχη της επετηρίδας συναντιούνται μέλη της φιλοσοφικής δεκαετίας του '30, όπως οι Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, Παναγιώτης Κανελλόπουλος και Κωνσταντίνος Τσάτσος, που συμμετέχουν στην εφορευτική επιτροπή του περιοδικού, με τη νέα γενιά Ελλήνων φιλοσόφων της δεκαετίας του '60. Τα δημοσιεύματα του Λίνου Μπενάκη αφορούν όλη την περίοδο της Ελληνικής Φιλοσοφίας, τους Αρχαίους, Βυζαντινούς και Μεταβυζαντινούς χρόνους. Κατά τη δεκαετία του '70 συνεχίζει την ερευνητική δραστηριότητά του και καταρτίζει μια νέα βιβλιογραφία των έργων που αφορούν τη βυζαντινή φιλοσοφία, η οποία προστίθεται στην έκδοση της μετάφρασης του έργου του Βασιλείου Τατάκη, "Η Βυζαντινή Φιλοσοφία", την οποία επιμελήθηκε ο ίδιος. Το 1983, ως επιστημονικός συνεργάτης της Ακαδημίας Αθηνών, αναλαμβάνει τη διεύθυνση της σειράς των κριτικών εκδόσεων των "Βυζαντινών Φιλοσόφων" και των "Βυζαντινών Σχολίων στον Αριστοτέλη", που εκδίδει η Ακαδημία, υπό την αιγίδα της Διεθνούς Εκδόσεως Ακαδημιών. Στη σειρά αυτή εκδόθηκε το 2009 η δική του κριτική έκδοση των "Σχολίων" του Μιχαήλ Ψελλού πάνω στα "Φυσικά" του Αριστοτέλη, με εκτενή εισαγωγή του στα γερμανικά, αρχαίο κείμενο και βιβλιογραφία. Το 1984 ο Λίνος Μπενάκης είχε διδάξει στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον των ΗΠΑ, ενώ μεταξύ 1987-88 ήταν επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, στο οποίο δίδαξε και πάλι τη δεκαετία του 2000. Επίσης, κατά την περίοδο 1990-1994 διετέλεσε αντιπρόεδρος του Ιονίου Πανεπιστημίου, στην Κέρκυρα. Διετέλεσε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της "Διεθνούς Εταιρείας για τη Σπουδή της Μεσαιωνικής Φιλοσοφίας", μεταξύ 1982-1992, και ορίστηκε πρόεδρος της "Επιτροπής Βυζαντινής Φιλοσοφίας" της ίδιας Εταιρείας. Το 1983, ως συνεργάτης της Ακαδημίας Αθηνών, ανέλαβε τη θέση του υπεύθυνου για τη "Φιλοσοφική Βιβλιοθήκη" του Κληροδοτήματος της Έλλης Λαμπρίδη. Έλαβε μέρος σε πολλά επιστημονικά συμπόσια και συνέδρια, από τα οποία πολλά διοργάνωσε ο ίδιος. Αναφέρονται, ενδεικτικά, το Συμπόσιο "Ο νεοπλατωνισμός και η μεσαιωνική φιλοσοφία", τον Οκτώβριο του 1995, στην Κέρκυρα, και το Συμπόσιο για τη Βυζαντινή Φιλοσοφία που διοργανώθηκε το 1997 επ’ ευκαιρία του εορτασμού της Θεσσαλονίκης ως πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης. Στις 13 Δεκεμβρίου 1995 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Επίτιμου Διδάκτορος του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Την ίδια χρονιά ίδρυσε την "Ομάδα Εργασίας για την Σπουδή της Βυζαντινής φιλοσοφίας στην Ελλάδα", η οποία συγκέντρωσε και οργάνωσε την έρευνα μελετητών από όλη την επικράτεια. Ο Λίνος Μπενάκης είναι μέλος πολλών οργανώσεων και οργανισμών με επιστημονικό και ανθρωπιστικό ενδιαφέρον, και συμμετέχει στις συντακτικές επιτροπές διεθνών περιοδικών, όπως το "Medieval Philosophy and Theology", "European Journal of Science and Theology", κ.α. (πηγή: Wikipedia, ημερομηνία επίσκεψης: 27.6.2013)