Γιατί ένα μεγάλο μέρος των συγχρόνων γοητεύεται από τις συνταγές ευτυχίας των κάθε λογής γκουρού; Γιατί η ανθρωπιστική σοφία -αυτή των «Ελλήνων Τραγικών» ή του ευρωπαϊκού μυθιστορήματος- δεν είναι σε θέση να αγγίξει τις μεταφυσικές ανησυχίες των ανθρώπων της εποχής;
Ο συγγραφέας θέτει το ζήτημα του ηδονισμού, της σαγήνης που ασκεί το ακραίο, και της σύγχυσης που επικρατεί ανάμεσα στο αίτημα του «ευ ζειν» και στον πιο ανιαρό ναρκισσισμό.
Σε αυτό το οδοιπορικό, συναντάμε τα αδιέξοδα των «ιδιωτικών δρόμων» αλλά και την πλάνη κάποιων βεβαιοτήτων που επανεμφανίζονται με τη μορφή της επίθεσης στη Δύση, στον ορθολογισμό και στην κριτική ατομικότητα (νεο-ορθόδοξη αντίληψη της κοινότητας, ιδεολογίες της «εθνικής παράδοσης» και του αντιευρωπαϊσμού, κλπ.). Στην ψυχρή βία των συνταγών ευτυχίας που αναμιγνύουν το λόγο του μάνατζερ και τις κοινοτοπίες των γκουρού, ο συγγραφέας αντιπαραβάλλει έναν εγκάρδιο ορθολογισμό. Ένα Λόγο που αποδέχεται τα όριά του και αναγνωρίζει τη σημασία του μυστηρίου και της μεταφυσικής μέσα στα όρια της δημοκρατίας.
Μέσα από ένα διαρκή διάλογο με τις φωτεινές και τις σκοτεινές πλευρές του πολιτισμού μας, από τον Ευριπίδη και τον Απόστολο Παύλο μέχρι τον Σαντ και τον Βαλερύ, από το ποίημα στη φιλοσοφία και αντίστροφα, το βιβλίο αυτό καταγράφει αγωνίες, ανοίγει πολεμικές και επιμένει στη διάσωση του ανθρωπισμού από το ναυάγιο των παρηγορητικών βεβαιοτήτων του εικοστού αιώνα.

Με γλώσσα χυμώδη, πλαστική, ακριβή αλλά και κατανοητή, ο Σεβαστάκης, επιφανής εκπρόσωπος της νεότερης γενιάς συγγραφέων, αναρωτιέται για τα σημεία των καιρών μας, για τους γκουρού, τους δασκάλους της εσωτερικής σοφίας, για τους μάνατζερ, τη νεοορθοδοξία και τον ελληνοκεντρικό αντιδυτικισμό. Ανάγνωσμα απολαυστικό και πολλαπλώς ψυχωφελές· μια μικρή όαση αναστοχασμού. (Νίκος Γ. Ξυδακης, Madame Figaro)

Ο Νικόλας Σεβαστάκης, έχοντας θητεύσει στην ποίηση, στην πολιτική φιλοσοφία, την κριτική και το δοκίμιο, μπορεί με ώριμη άνεση να ανατέμνει ορισμένες κεντρικές τάσεις της μεταμοντέρνας κατάστασης. Είναι εξόχως ενδιαφέρον το ότι δεν μένει σε στείρους οικονομισμούς, δεν επιτρέπει την αγκύλωση της σκέψης του σε ξέφτια ιδεών και σε σκληρύνσεις που τόσο ταλάνισαν τη γενιά του (και γενιά μας). Απεναντίας, ξέρει να συνθέτει, ξέρει να ελίσσεται υπεύθυνα στο αχανές πεδίο των ιδεών, χωρίς να χάνει το νήμα, χωρίς να προσφεύγει σε εύκολους εκλεκτισμούς, χωρίς να ελέγχεται είτε για εσωστρέφεια και κλειστότητα (όπως συμβαίνει με όσους διαψεύδονται από τα γεγονότα) είτε για άκριτες και άκρατες φιλοφρονήσεις προς ό,τι τον εμπνέει και συνθέτει το πρόγραμμά του. (Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Η Καθημερινή)

Διαβάζεται σαν μυθιστόρημα εποχής, της δικής μας όμως εποχής. (Ανδρέας Πανταζόπουλος, Η Αυγή)