Η κρίση που βιώνει η Ελλάδα, μαζί με άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου έχει επιχειρηθεί να ερμηνευθεί με πολλούς τρόπους. Η κρίση ταυτίστηκε με το μνημόνιο πριν ακόμη αυτό εφαρμοστεί, πριν ακόμη επιβληθούν οι μεταρρυθμίσεις ή οι επώδυνες περικοπές που επέβαλλε. Η συζήτηση για το «φάρμακο», τη δοσολογία, τη δηλητηριώδη ή θεραπευτική του ουσία, εξέτρεψε σε μεγάλο βαθμό την προσοχή από την ίδια την «ασθένεια». Ελάχιστες αναλύσεις και ερμηνείες για το ίδιο το πρόβλημα βρήκαν απήχηση στον δημόσιο λόγο. Η κρίση ξεκίνησε από ένα γεγονός τεράστιας σημασίας που έτεινε να υποτιμηθεί ή να αναχθεί σε αποτέλεσμα μιας μονοδιάστατης ιδεολογικής κυριαρχίας. Το γεγονός δεν ήταν άλλο από τη χρεωκοπία του ελληνικού κράτους – και όχι των τραπεζών όπως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι αναπαραστάσεις, τα σχόλια, οι πολιτικές προέκυψαν όχι για την ίδια την κρίση, αλλά κυρίως σε αναφορά με τη βασική συνέπειά της, το μνημόνιο και την επιτυχή ή ατυχή δικαιολόγησή του. Η συλλογή κειμένων αυτού του βιβλίου δεν φιλοδοξεί να καλύψει το κενό που υπάρχει στην συστηματική ανάλυση των λόγων που αρθρώθηκαν γύρω από την κρίση και των φορέων που τους εξέφρασαν. Τα κείμενα του βιβλίου αυτού –που τα περισσότερα πρωτοδημοσιεύτηκαν στον Τύπο– αποτελούν μια πρώτη προσπάθεια να σημειολογηθεί αυτή η νέα συνθήκη, να σχολιαστεί η επικαιρότητα, να κατανοηθούν καινούργιες εκφάνσεις του δημόσιου λόγου και μεταλλάξεις παλαιότερων.