Από το παραβολικό διήγημα «Βαραββάς» και τον θεατρικό διάλογο «Μαρία Μαγδαληνή» μέχρι τα ποιήματα σε πεζή μορφή όπως η «Μεταμόρφωση του Κακού» και η «Εγκατάλειψη», η πρόζα του Τρακλ αποκαλύπτει τον σκοτεινό ψυχισμό και τη συγγραφική ιδιοφυία μιας μοναδικής περίπτωσης στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία.
Τα πεζά κείμενα του Τρακλ είναι το σημείο μέγιστης ενέργειας της διάνοιάς του και ο θεμελιώδης βαθμός ελευθερίας στο γλωσσικό του σύστημα.
Όπως ο ίδιος περιέγραψε αυτή την ελευθερία: «Αισθάνθηκα, οσμίστηκα και άγγιξα τις πιο τρομερές δυνατότητες εντός μου, και άκουσα τους δαίμονες να ουρλιάζουν μες στο αίμα μου, χιλιάδες δαίμονες με τα καρφιά τους που τρέλαναν τη σάρκα μου. Τι φριχτός εφιάλτης! Μα πέρασε. Και τώρα ακούω μαγεμένος τις μελωδίες από μέσα μου, και το βλέμμα μου, συνεπαρμένο, επινοεί δικές του εικόνες – καλύτερα, παρά οτιδήποτε πραγματικό! Ο δικός μου όμορφος κόσμος κατακλύζεται από απίστευτη αρμονία».


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ




Κάποτε πρέπει να συλλογίζομαι ξανά τις βουβές εκείνες μέρες, που μοιάζουν με θαυμάσια, όμορφα ξοδεμένη ζωή, την οποία μπορούσα αναμφίβολα να χαρώ ως δώρο από μεγαλόψυχα, ξένα χέρια. Και εμφανίζεται πάλι στη μνήμη μου η μικρή πόλη στην κοιλάδα με τον φαρδύ κεντρικό της δρόμο, όπου εκτείνεται μεγάλη αλέα από εξαίσιες φλαμουριές σε όλο του το μήκος, και τα γωνιακά δρομάκια του σφύζουν από την κρυμμένη επαγγελματική ζωή των μικροπωλητών και των μαστόρων – και με το συντριβάνι στην παλιά πόλη, στο κέντρο της πλατείας, που αναβρύζει τόσο μαγευτικά στο φως του ήλιου, και όπου το βράδυ ακούγονται ψίθυροι ερωτευμένων στο μουρμούρισμα των νερών. Η πόλη, όμως, μοιάζει να ονειρεύεται τα περασμένα.
Και γέρνουν απαλά οι λόφοι, που πάνω τους απλώνεται βουβό, αυστηρό το ελατόδασος, και κόβουν την κοιλάδα από τον έξω κόσμο. Κουρνιάζουν ανάλαφρα οι κορφές στον μακρινό, λαμπερό ορίζοντα και σε αυτή την ένωση Ουρανού και Γης το Σύμπαν μοιάζει με κομμάτι πατρίδας. Αμέσως μου έρχονται στον νου ανθρώπινες μορφές και μπροστά μου αναβιώνει ο περασμένος τους βίος, με τις μικρές χαρές και λύπες του, που οι άνθρωποι τόλμησαν να εκμυστηρευθούν χωρίς αιδώ ο ένας στον άλλον.
Οκτώ εβδομάδες πέρασα σε αυτή την ερημιά· οκτώ εβδομάδες που μου φαίνονται σαν ξεχωριστό, ολόδικο κομμάτι της ζωής μου −ζωή από μόνο του−, γεμάτο ανείπωτη, νεανική ευτυχία, γεμάτο φοβερή λαχτάρα εκ των υστέρων, όμορφα πράγματα. Εδώ η ψυχή του αγοριού που υπήρξα δέχτηκε την επίδραση σπουδαίας εμπειρίας.

[Από το διήγημα «Η Χώρα του Ονείρου: Ένα επεισόδιο»]