Μια από τις δημοφιλέστερες και σημαντικότερες συγγραφείς της βικτωριανής Αγγλίας, η Ελίζαμπεθ Γκάσκελ, (1810-1865) προσελκύει το ενδιαφέρον του σύγχρονου κοινού ως πρόδρομος της γυναικείας γραφής, αλλά και για την ιδιαίτερη κοινωνική της ευαισθησία, καθώς και για τη σπάνια αφηγηματική της ικανότητα (ο Ντίκενς, που τη θαύμαζε απεριόριστα, την αποκαλούσε «Σεχραζάτ»). Μαζί με τις αδελφές Μπροντέ, τον Α. Τρόλλοπ, την Τζ. Έλιοτ και τον Τ. Χάρντυ, η Γκάσκελ ανήκει στην κατηγορία των βικτωριανών πεζογράφων που έζησαν μακριά από το μητροπολιτικό Λονδίνο και έγραψαν για τη ζωή στην περιφέρεια, αξιοποιώντας την προσωπική τους εμπειρία. Το «Κράνφορντ» (1853) και η «Εξαδέλφη Φίλλις» (1864) τοποθετούνται σε μικρές επαρχιακές κοινότητες και παρακολουθούν τις επιπτώσεις των ραγδαίων κοινωνικών αλλαγών στη ζωή των κατοίκων τους. Στα έργα αυτά, η κυρία Γκάσκελ (όπως τη γνώριζε το βικτωριανό κοινό) ασχολείται ιδιαίτερα με την αδυναμία των γυναικών να συμβαδίσουν με τον κόσμο που τις περιβάλλει, έναν κόσμο που αλλάζει με γρήγορους ρυθμούς. Χωρίς να συμμερίζεται τον απόλυτο ενθουσιασμό για το μοντέρνο κόσμο, αλλά ούτε και την αθεράπευτη νοσταλγία για το παρελθόν που χάνεται, η Γκάσκελ ισορροπεί αξιοθαύμαστα ανάμεσα στην ειρωνεία και τη συμπάθεια, τη διεισδυτική κριτική και τη βαθιά κατανόηση.