Ο Χορχέ Σεμπρούν (1923-2011) γεννήθηκε στη Μαδρίτη. Η οικογένειά του κατέφυγε στο εξωτερικό το 1937, κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, και από το 1939 έζησε στο Παρίσι, όπου έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος και πήρε μέρος στην Αντίσταση κατά των ναζί. Το 1943 συνελήφθη από την Γκεστάπο και κρατήθηκε επί δύο χρόνια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ, σε συνθήκες που επηρέασαν βαθύτατα το μετέπειτα συγγραφικό του έργο. Μετά την απελευθέρωσή του, την άνοιξη του 1945, γίνεται υπεύθυνος της παράνομης δουλειάς του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας και γρήγορα μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Τον Απρίλιο του 1964 διαγράφεται μαζί με τον Φερνάντο Κλαουδίν από τον Σαντιάγο Καρίγιο και την Πασιονάρια. Από τότε αφιερώνεται στη λογοτεχνία, αλλά και στον κινηματογράφο. Η συνεργασία του με γνωστούς σκηνοθέτες του επιτρέπει να συνδυάσει τη μαχητική πολιτική σκέψη με τη λογοτεχνική δραστηριότητα. Γράφει το σενάριο για την ταινία "Ο πόλεμος τελείωσε" του Αλέν Ρενέ, με το οποίο κλείνει τους λογαριασμούς με το δικό του παρελθόν, και συνεργάζεται με τον Κώστα Γαβρά στη συγγραφή των σεναρίων για τις ταινίες του "Ομολογία", "Ζ" και "Κατάσταση πολιορκίας". Το 1969 του απονέμεται το βραβείο Femina για τον "Δεύτερο θάνατο του Ραμόν Μερκαντέρ" (ελλ. εκδ. Θεμέλιο, 1983), ένα θρίλερ που διαδραματίζεται στα χρόνια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Μετά το θάνατο του Φράνκο το 1975, δημοσιεύει το 1977 στην Ισπανία το βιβλίο "Η αυτοβιογραφία του Φεδερίκο Σάντσεθ" (ήταν ένα από τα ψευδώνυμα του ιδίου κατά τον καιρό της παράνομης κομμουνιστικής δράσης του), όπου ανακαλεί την διαδρομή του στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Την περίοδο 1988-1991 διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού με την κυβέρνηση του Φελίπε Γκονθάλεθ. Το 1996 εκλέxτηκε μέλος της Ακαδημίας Γκονκούρ -ο πρώτος μη Γάλλος που εκλέχτηκε στην επιτροπή του βραβείου. Το 2004 τιμήθηκε με το βραβείο Prix Ulysse για το σύνολο του έργου του και το 2007 έγινε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Ρεν. Στα ελληνικά κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Εξάντας τα βιβλία του: "Το μεγάλο ταξίδι" (1974· 2001), "Το λευκό όρος" (1987· 2001), "Η αυτοβιογραφία του Φεδερίκο Σάντσεθ" (1987), "Τι ωραία Κυριακή!" (1989), "Η επιστροφή του Νετσάγιεφ" (1992), "Χαιρετίσματα από τον Φεδερίκο Σάντσεθ" (1995), "Γραφή η ζωή" (1996), "Αντίο, φως της νιότης" (2001), "Τα σανδάλια" (2003), "Ο νεκρός που μας χρειάζεται" (2003), "Είκοσι χρόνια και μια μέρα" (2005), κ.ά. Συμμετείχε επίσης στο συλλογικό έργο της Παγκόσμιας Ακαδημίας Πολιτισμών "Η μισαλλοδοξία" (Εξάντας 1999). Πέθανε στο Παρίσι την Τρίτη 7 Ιουνίου 2011, σε ηλικία 87 ετών.

Η Βικτώρια Τράπαλη είναι συγγραφέας, μεταφράστρια, στιχουργός και δημοσιογράφος.