Παρουσιάσεις βιβλίων
Δημήτρης Χρυσανθάκης - Παρουσίαση ποιητικής του συλλογής "Επιμύθιον"
Ο εκδοτικός οίκος Π.ΤΡΑΥΛΟΣ και το βιβλιοπωλείο ΛΕΜΟΝΙ
σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του
ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΥΣΑΝΘΑΚΑΚΗ
"Επιμύθιον"
Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2003. Ωρα 20.30
Θα μιλήσει η
ΔΗΜΗΤΡΑ ΡΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ
Ιατρός- παθολογοανατόμος, αν.διευθύντρια παθολογοανατομικού εργαστηρίου νοσοκομείου '' Ο Ευαγγελισμός''
Παρουσίαση βιβλίου ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ Βιβλιοπωλείον "Λεμόνι" , Θησείο. Ομιλητές: Δήμητρα Ροντογιάννη Καλησπέρα σας, Σας ευχαριστώ που ήρθατε απόψε, ιδιαίτερα ευχαριστώ την Δήμητρα Ροντογιάννη που δέχθηκε να μιλήσει. Η Δήμητρα είναι μία από τις δασκάλες μου σε μια άλλη τέχνη, την τέχνη της παθολογοανατομίας την οποία ασκώ και εγώ τώρα πια, λίγο μακρυά της βέβαια. -Δήμητρα Ο Δημήτρης, ο ευαίσθητος άνθρωπος, ο ζεστός συνάδελφος, ο ακούραστος εργάτης, ο σεμνός επιστήμονας όταν ήρθε σε εμάς στο εργαστήριο, ήδη γνώριζε. Γνώριζε να συλλέγει τη γνώση, να εργάζεται σιωπηλά, να συμπαρίσταται στα προβλήματα διακριτικά, να εκτονώνει το θυμό και κυρίως να διατηρεί την ακεραιότητα του χωρίς να ξοδεύεται στις καθημερινές τριβές. Διαισθανόμασταν ότι ο Δημήτρης γνώριζε τη μοναξιά και λειτουργούσε μαζί της δημιουργικά, «άγγιζε τη σιγή που επιθυμούσε» όπως είναι ο πρώτος και καθοριστικός στίχος, του πρώτου ποιήματος της συλλογής, με τον τίτλο «Εκκληση». Παράλληλα όμως διαισθανόμασταν ότι ήταν μαζί μας, επέστρεφε σε μας.
Από τις πιο ζεστές στιγμές που ζήσαμε στο στεγνό χώρο του εργαστηρίου ήταν οι μέρες όπου ο Δημήτρης μας ανακοίνωνε ένα νέο ταξίδι του, όπου αντανακλούσε και σε μας η προσμονή του ταξιδιού και τις ζούσαμε με λίγο καημό. Οι καλύτερες όμως ήταν οι στιγμές της επιστροφής με την αφήγηση του ταξιδιού και των εντυπώσεων. Από τα συχνά μοναχικά αυτά ταξίδια οι περιγραφές τουλάχιστον στα δικά μου μάτια δεν ήταν οι συνήθεις άλλων ταξιδιωτών. Θυμάμαι το ταξίδι του στη Νέα Υόρκη που μας περιέγραφε με μοναδικό τρόπο την περιπλάνηση στους μεγάλους δρόμους της. Ξαναβρήκα αυτή την αίσθηση περιγραφής σε ποίημα του γραμμένο στο Βερολίνο.
Σε ταξίδι πιστεύω ότι μας καλεί ο Δημήτρης με τα ποιήματά του. Σε ταξίδι, σε υδάτινο δρόμο, με καλοκατασκευασμένο και όμορφο πλεούμενο με ανοιχτά ολόλευκα πανιά και με εκείνον στο τιμόνι. Μας ταξιδεύει σε πλατιές θάλασσες, μας οδηγεί σε ακρογιάλια παιδικών αναμνήσεων όπου οι «ήρωες των παραμυθιών ανηφορίζουν τους χωμάτινους δρόμους» η με «θαλασσινές γεύσεις, εικόνες εξοχής, ίσκιους, ελπίδες,χαρές». Μας δείχνει λιμάνια να τα γνωρίζουμε εάν τα χρειαστούμε
Τέλος μας δείχνει στο βάθος το αρχιπέλαγος των αισθημάτων και μας προτρέπει με την αγάπη της ποίησης να ζήσουμε την ποίηση της αγάπης.
Δημήτρη, πιστεύω για όλους εμάς η έκπληξη για αυτή τη δημιουργία ήταν μεγάλη, αλλά κυρίως ευχάριστη. Όπως όταν ένα χειμωνιάτικο πρωϊνό ανοίγοντας το παράθυρο βλέπεις ένα χιονισμένο ολόλευκο τοπίο, το οποίο η προηγούμενη ηλιόλουστη ημέρα δεν το προμηνούσε. Όμως η γαλήνη που βιώνει κανείς είναι έντονη, παρόμοια με εκείνη της αληθινής τέχνης. Όταν πριν από λίγους μήνες της τηλεφώνησα για να της προτείνω να μιλήσει απόψε, δέχθηκε με χαρά λέγοντας μου ότι ποτέ κανείς δεν της είχε προτείνει να βαπτίσει το παιδί του. Εγώ απόψε έτσι νοιώθω. Σαν να βαπτίζω το μικρό μου χάρτινο παιδί. Και βέβαια είστε όλοι καλεσμένοι. Κι έτσι όπως βρίσκομαι ανάμεσα σας…
Επίσης θέλω να ευχαριστήσω τέσσερις φίλους μου. Την συμβολαιογράφο Μαίρη Μαυρουδέα, την φιλόλογο και καθηγήτρια Αγγλικών Ζωή Χατζηαναστασίου η οποία επιμελήθηκε διακριτικά τα Αγγλικά μου κείμενα, τον πάντοτε φιλόξενο βιβλιοπώλη μας Σπύρο Ξένο και τον γενναιόδωρο εκδότη μου Παναγιώτη Τραυλό. Επίσης όλους εσάς να σας ευχαριστήσω και για έναν άλλο λόγο. Η παρουσία σας στη ζωή μου και άλλες φορές η απουσία σας από τη ζωή μου, ήταν για μένα και παραμένει η πιο σημαντική και η πιο σταθερή πηγή εμπνεύσεως, σε αυτό το μοναχικό ταξίδι που ξεκίνησε εντελώς ξαφνικά πριν από τέσσερα χρόνια και που ακόμη συνεχίζεται. Είναι δε μερικές φορές που μοιάζει με… «Αναμονή σπονδυλωτής επίγειας διάθεσης την ώρα τη νυκτερινή και ενόραση προσώπων επί κύματος χρωμάτων, σαν ιριδισμός στην επιδερμίδα αμφίβιου οργανισμού που υπόσχεται εκπλήρωση και χαρά. Τελικά κανείς δεν έγειρε στην ακτή. Η επί του όρους ομιλία και η ένστολη υποδοχή της πάχνης εδώρησαν στον καρπό την ωρίμανση. Σαν πυροτέχνημα έλαμψε το κλάμα γύρω μου παραχωρώντας την άφεση. Αγνόησα τους ονειδισμούς των οφθαλμών, έσυρα το δάκτυλο μου στην οροσειρά και σημάδεψα την επόμενη πορεία.» Μια επόμενη ποιητική πορεία που εύχομαι να υπάρξει και να τη γιορτάσουμε πάλι όλοι μαζί. Σας ευχαριστώ. |